In 2017 bracht de band MUNA, bestaande uit Katie Gavin, Josette Maskin en Naomi McPherson hun debuutalbum About U uit, een popalbum vol queer angst dat onderzocht hoe je je als queer persoon verhoudt tot de wereld om je heen. In 2019 brachten ze hun vervolg album Saves The World uit waarop ze niet alleen meer angsty waren, maar ook ruimte maakten voor zelfacceptatie en zelfrealisatie. Nu is daar dan eindelijk hun derde self-titled én zelfgeproduceerde album MUNA. Met hun genre doorbrekende liedjes – pop, country, indie en toch sonisch samenhangend – mogen ze zichzelf met recht de greatest band in the world noemen. MUNA pakt met dit album grootser uit dan ooit.
Het album opent met Silk Chiffon, een liedje dat in september 2021 uitkwam en een grote hit werd op TikTok. De akoestische gitaar geeft je meteen een 90s vibe à la Torn van Natalie Imbruglia, alleen gaat niemand tijdens dit liedje gebukt onder de kommer en kwel van de liefde. Silk Chiffon gaat juist over hoe leuk, licht en zacht het leven en de liefde kunnen zijn. Hun platenbaas Phoebe Bridgers, die overigens ook de meest iconische muziek maakt, is te horen in het tweede couplet. Dat Phoebe komt weet je voordat je überhaupt haar stem hebt gehoord. De elektrische gitaar wordt ingezet, waardoor het nummer een rauwer randje krijgt zonder die lichte zachtheid van de oorspronkelijke akoestische gitaar te verliezen.
Door Silk Chiffon denk je dat de toon is gezet voor de rest van het album, but honeys, that was only the beginning. Na Silk Chiffon word je namelijk getrakteerd op een episch dansnummer dat voor altijd in iedere queer bar zou moeten worden gedraaid. What I Want gaat over het vervullen van al je verlangens. Van dansen in the middle of the gay bar tot flirten met meisjes gedrapeerd in leer. En als dat nog niet genoeg is, raad ik aan om de muziekvideo te kijken. Ik geef je wel een content warning: heel veel hete queers.
Na zoveel hype en energie trekt MUNA die trend nog even door op Runner’s High, een nummer dat ogenschijnlijk rustig begint en in ieder refrein slapt, letterlijk. Nooit geweten dat headbangen ook kan op pop-electromuziek, maar dat is het enige wat je wil op dit refrein. Hierna komen we echter wel in iets rustiger vaarwater. Home By Now is een dansbare breakup song, die doet denken aan Robyn’s Dancing On My Own. Huilen op de dansvloer in de queer bar met je vrienden was nog nooit zo leuk.
Overigens is dat niet de enige dansbare breakup song op het album. Anything But Me is minstens zo dansbaar en tegelijkertijd laat dit nummer de persoonlijke groei van de band zien. Op hun eerste album zong Katie tijdens het liedje Crying On The Bathroom Floor:
But when I'm crying on the bathroom floor
Tearing off the dress I wore, I wonder
If I could never ask for more
If I'm never gonna ask for more from a lover
En nu zingt ze:
'Cause I don't wanna stick around trying to work it out
When everything feels wrong
Everything feels wrong
But it's all love and it's no regrets, you can call me if
There's anything you need
Anything, anything but
Me
Eindelijk zijn ze op een punt in hun leven dat ze meer vragen van hun lovers en dat als het niet matcht of niet kan, ze niet meer blijven wachten en hopen op verandering. Ze nemen controle. Maar wel op een liefdevolle manier.
Een van de hoogtepunten van het album is wel Kind Of Girl. De titel zou doen vermoeden dat het liedje gaat over vrouw of meisje zijn, maar dat is een te oppervlakkige interpretatie. De ballad is een country, en toch pop, exploratie van girlhood in relatie tot wie je nu bent. Hoe je bent gegroeid door de jaren, de dingen die je jezelf nu gunt, en die je misschien zelfs toelaat en accepteert. Het is een emotioneel, hoopvol lied over zelfacceptatie, het besef dat je blijft veranderen, maar dat niets definitief is:
I could still change the end
At least I’m the kind of girl
I’m the kind of girl who thinks I can
De bijbehorende muziekvideo is een prachtige one-shot* waarin Katie, Josette en Naomi als country drag kings te zien zijn. Daarmee tonen ze aan dat een kind of girl multi-interpretabel is, dat wat we zien als typisch meisjesachtig te beperkt is, en dat het kan zijn wat we willen dat het is. Katie zei daarover:
“We wanted to play with the gendered nature of this song because we all three have different relationships to girlhood (and Naomi is non-binary, so not a girl at all!). It was a gift to be able to king for this video in a way that felt earnest and comfortable and hot. The experience brought home the fact that it’s not enough for queer and trans people to be clear about who we are – we also need a community around us that hears us, believes us, honours us, and supports us. We’re very proud of what we made and grateful to everyone who was a part of it. We hope the bigots absolutely hate it.”
Dit is MUNA. Altijd hoopvol, altijd kritisch. Als het op queer muziek aankomt heb ik me nog nooit zo herkend en gezien gevoeld als in hun liedjes. Dat komt misschien mede doordat ik dezelfde leeftijd heb en eenzelfde soort groei heb meegemaakt. Maar het komt ook omdat ze spreken tot queer verbeelding en mogelijkheden. Ze zijn een belichaming van Queer Joy, zelfacceptatie, van vrede sluiten met verdriet en depressie. Dat hoor je op Loose Garment, het een-na-laatste lied.
Used to wear my sadness like a choker
Yeah, it had me by the throat
Tonight I feel I'm draped in it
Like a loose garment, I just let it flow
De boodschap van dit album is dat geluk of joy naast verdriet kan bestaan. Dat het je niet hoeft te consumeren, maar dat je het even over je heen kan laten hangen. Dat je voor jezelf mag kiezen, zelfs als dat betekent dat je andere mensen loslaat. En dat komt tot uiting in het laatste, bombastische nummer Shooting Star. Een nummer over iemand ontmoeten, voelen dat er veel potentie in zit, maar ook voelen dat het geen goed idee is en er daarom voor kiezen iemand los te laten en van een afstand lief te hebben.
MUNA is as queer as it gets. Niet alleen in hun zijn, maar ook in hun doen. Dit album hebben ze namelijk helemaal zelf geproduceerd. En dat is uitzonderlijk in de muziekwereld, aangezien de meeste artiesten samenwerken met andere producers. MUNA hebben ze gemaakt in een kleine studio, zonder al te veel mik mak. Als Katie, Josette en Naomi ons iets bewijzen is het wel dat je veel dingen zelf kan leren, dat popmuziek intens diepzinnig kan zijn, dat je met meerdere genres kan spelen en dat je jezelf in al je flaws mag omarmen. MUNA is oprecht de greatest band in the world.
* Bij een one-shot filmt de camera aan één stuk door zonder te stoppen. In het uiteindelijke resultaat zitten dan ook geen geknipte beelden.
Over de auteur(s)
