Is mijn stem net zo belangrijk in een wereld waar zoveel stemmen zijn die meer te melden hebben?
Mijn leven is getekend door mijn Zwart zijn, mijn vrouw zijn, mijn lesbienne zijn. Maar bijzonder genoeg heb ik nooit echt wat ‘noemenswaardigs’ meegemaakt. In ieder geval niets wat de kranten zou halen. Ja, ik ben nageroepen en achtervolgd terwijl ik met mijn vriendin hand in hand liep, maar als vrouw nageroepen worden is zo veelvoorkomend dat het bijna normaal is geworden. Daartegenover staat dat mijn familie mij vanaf het moment dat ik uit de kast kwam honderd procent accepteerde. Het is nooit een issue geweest voor werkgevers of collega’s en al helemaal niet voor vrienden. Ik heb nooit te maken gehad met fysiek geweld of verstoting vanwege mijn geaardheid. Ik wil geen plek innemen in het gesprek rondom LHBTQIA+ emancipatie van iemand die daar meer recht op heeft.
Stereotype
Maar ik wil ook niet onzichtbaar zijn. Ik ben dat tot nu toe wel geweest, juist omdat ik geen plek wilde innemen. Nu vraag ik me af of juist die onzichtbaarheid van queer vrouwen van kleur ertoe heeft geleid dat het zo lang duurde voordat ik erachter kwam dat ik ook lesbisch was. Wat ik wist over queer vrouwen was voornamelijk stereotypen over witte queer vrouwen en daar herkende ik mezelf niet in. Ik dacht dat als je lesbisch was, je als meisje een tomboy moest zijn. Maar dat ben ik nooit geweest. Ik droeg graag jurkjes en speelde liever binnen met m’n barbiepoppen dan buiten in de tuin. Ik was nooit ‘one of the boys’, ik wilde veel liever tijd doorbrengen met m’n vriendinnetjes. Dus nee, ik paste niet in het stereotype dat ik overal terugzag. Bovendien was het heel makkelijk om verliefd te worden op jongens. Ik dacht dat je er gewoon eentje moest uitkiezen en die vond je dan leuk. Maar zo werkte het blijkbaar niet.
Dat het nog jaren (en een goed gesprek met mijn beste vriendin) zou duren voordat ik eindelijk doorhad dat toch echt lesbisch was, wijt ik aan het feit dat ik niet doorhad dat er minimaal duizend verschillende manieren zijn om lesbisch te zijn. Met de alsmaar groeiende representatie in de media en behulp van een lesbische vriendin kwam ik daar langzaam achter en besefte ik eindelijk dat ik lesbisch ben.
Juist daarom vind ik het belangrijk om juist wel mijn stem te laten horen. Er zou geen limiet moeten zijn op het aantal stemmen in gesprekken rondom problemen in de maatschappij. Zeker niet op het aantal gemarginaliseerde stemmen. Als ik zichtbaar ben, als lesbienne van kleur, lever ik een bijdrage aan het gesprek rondom LHBTQIA+ emancipatie.
Als ik namelijk vanaf het begin had geweten dat er minimaal duizend verschillende manieren waren om lesbisch te zijn, had het misschien niet zo lang geduurd voordat ik me eindelijk op m’n plek voelde. Voordat ik mezelf kon zijn.
Over de auteur(s)
