Raymond – Een zoektocht #4

Dit is deel 4 van de vervolgserie Raymond – Een zoektocht. Deze serie neemt je mee in de fictieve (voetbal)wereld van Raymond, een lieve, maar ook wat knullige en onzekere familieman, die de afgelopen jaren een publiek figuur geworden is dankzij het tv-programma VoetbalWereld. Alles in zijn leven lijkt z’n gangetje te gaan, tot het absurde noodlot toeslaat. Dit moet je gelezen hebben!

Lees hier deel 1
Lees hier deel 2
Lees hier deel 3

Deze Expreszo-serie vertelt een fictief verhaal. Elke overeenkomst met betrekking tot naam, karakter of achtergrond van bestaande personen berust volledig op toeval.

Sinds Raymond’s opmerking tijdens VoetbalWereld stellen de leraren zijn dochter, Jora, kritische vragen. Publiekelijk. Of ze het thuis wel eens over homoseksualiteit hebben. Nee, zegt ze dan, hij bedoelde het niet zo. Daar moet de klas om lachen. Sven, die mooie jongen bij het raam, neemt het voor haar op.

4 – Ziek

‘Wat heeft Jora nou te maken met de opmerking van haar vader? En wat maakt het uit?’

Aan Sven’s linkerhand, in de middelste rij tafeltjes, staat een lege stoel. Normaal zit Noa daar, maar zijn afwezigheid wordt niet opgemerkt. Sven, die Noa gewoonlijk een speels zetje geeft als hij hem in de wandelgangen tegenkomt en hem dan uitdaagt hem terug te duwen, begrijpt alle ophef niet. Oké, hij noemt Noa wel eens een flikker, maar hij is lang niet de enige, zo gaat dat nou eenmaal op school. Als Noa dat vervelend vindt, moet hij zich maar verzetten.

Sven en Jora draaien al een tijdje om elkaar heen. Ze vinden elkaar mooi, kijken soms elkaars kant op. Hij volgt haar sinds vorige week op Instagram en zoekt al een paar dagen naar de moed om haar een berichtje te sturen. Zij wacht met groeiend ongeduld op zijn vraag om een keer wat buiten schooltijd te gaan doen, samen, gewoon wat drinken, of naar het park.

Jora maakt stiekem foto’s van hem als hij zijn voetbal-T-shirt aan heeft, dat staat hem goed, en dan stuurt ze die naar haar vriendinnen; Sven zegt tegen zijn vrienden dat ze lekkere tieten heeft en hij haar binnenkort alle hoeken van zijn slaapkamer zal laten zien, hoewel hij eerlijk gezegd vooral wilt luisteren naar haar stem. Dat ze gewoon tegen hem praat – alleen tegen hem. ’s Avonds, als hij in bed ligt, vraagt hij zich af of zijn vader en moeder haar zouden mogen. Of Jora in de zomervakantie met hen mee zou mogen naar die turbocamping in Italië, waar hij haar de golven zal laten zien en ’s avonds stiekem sigaretten met haar rookt. Maar eerst dat berichtje. Stapje voor stapje.

‘Volgende week gaan we het tijdens deze les hebben over tolerantie,’ zegt Kaaiman, ‘want dat is blijkbaar de hoogste tijd.’ Ze richt haar woorden tot de klas maar kijkt net iets te lang naar Sven. Hij kijkt verveeld weg.

Tegelijkertijd zit Raymond voor de zoveelste keer in de wachtruimte van de dokter. Die dokter zal wel denken dat hij lijdt aan een spontane vorm van hypochondrie. Ja, misselijk en suf. Kotsen. Paracetamol werkt niet, nee, heb je iets anders? Het zal hetzelfde gesprekje worden als altijd. De dokter zal Raymond met een ongeduldige glimlach ontvangen, hem vragen plaats te nemen, het riedeltje aanhoren en zeggen: geef het wat tijd. Maar Raymond heeft geen tijd. Hij

moet signeren en spreken op televisie en dat gaat niet zo makkelijk met zo’n gebrekkig lijf. Het liefst zou hij met een bloemetje langs Ilse’s dansschool rijden om haar te verrassen, maar de laatste tijd schieten dit soort kleine gebaren erbij in door onverklaarbare vermoeidheid. Het lijkt wel alsof zijn lichaam zijn wilskracht niet meer bij kan houden – is dit het begin van een burn-out?

De vorige keer had de dokter het over fantoompijnen en placebo’s, dat stoorde Raymond. Nu gaat de dokter niet eens op zijn stoel zitten terwijl Raymond uitlegt wat er aan de hand is.

‘Sommige ziekten praat je jezelf aan, of die worden je aangepraat,’ reageert hij zalvend zodra Raymond is uitgesproken. ‘Als er maar genoeg mensen tegen je zeggen dat je er slecht uitziet, ga je daar als vanzelfsprekend een reden voor zoeken.’

‘Wat heeft dat met mij te maken?’ vraagt Raymond, ik voel toch wat ik voel? Ik weet toch wat ik voel? Niemand zegt dat ik er slecht uitzie.’

‘Geef het even de tijd,’ zegt de dokter. ‘Het kan een fase zijn, stress of iets dergelijks, dan gaat het vanzelf over.’

En daarmee is het bezoekuur alweer afgerond.

De telefoon. MANAGER.

‘Ja,’ zegt Raymond bij wijze van begroeting. Hij klinkt botter dan hij bedoelt. In het achteruitkijkspiegeltje ziet hij dat zijn gezicht boller is. De glimmende huid spant strakker om zijn wangen, op zijn voorhoofd staan wat lichtroze bultjes.

‘Reetje. Vanavond showtime. Niet vergeten.’

Soms verlangt Raymond terug naar die tijd waarin hij gewoon een jongen was. Een jongen die fouten mocht maken zonder dat die fouten eindeloos werden geanalyseerd, overwogen, belicht en herkauwd. Er zijn inmiddels vier nieuwsitems over zijn opmerking gemaakt. Twee artikelen, in de Volkskrant en het NRC. De een noemt hem een homofoob, de ander een neanderthaler. Heel Nederland zal wel weer wat van hem vinden.

‘Ik voel me ziek,’ zegt Raymond.

‘Wat?’

‘Ja. Al een tijdje.’

‘Waarom heb je me dat niet eerder verteld, jongen?’

‘Ik hoef jou niet alles te vertellen, ouwe reus, je bent mijn dagboek niet.’

‘Tuttut. Rustig aan. Ben je al bij de dokter geweest?’

‘Ja, dat is een grote lul. Ik betaal me scheel aan ziektekosten en wordt elke keer naar huis gestuurd alsof me niets mankeert. Maar er mankeert iets, iets groots, het wordt elke dag erger. Ik moet veel kotsen.’

‘Joh.’

‘Ik moet rennen, pik.’

Raymond drukt het gesprek weg, gooit de telefoon naast zich op de bank en kijkt dan naar zijn handen. Ze tintelen soms een beetje, hoewel het geen vervelend gevoel is. Ilse maakt zich zorgen om hem, hij voelt het aan zijn water. Ook dat nog.

Alles ontspoort.

 

Over de auteur(s)

Bouke

Bouke

Schrijf mee

Wil jij helpen met het creëren van leuke content voor en door LHBT+? Bekijk hieronder onze vacatures.

Voorbinddiscours

Gastredacteur Laurie schrijft over het imago van de voorbinddildo nu en hoe dat door de eeuwen heen is veranderd.

Achtergrond

Word jij ook fan van ‘Stijn’?

‘Stijn’ is het eerste vervolgverhaal in de Nederlandstalige media met een gay hoofdpersoon, vandaar de rubrieksnaam ‘Gayilleton’ op www.degaykrant.nl. Twenty-something Stijn is na zijn studie

Lees verder »