Ik had maar twee woorden nodig om aan mijn binge van Our Flag Means Death te beginnen: “gay pirates”. Vanwege die korte pitch was ik niet helemaal voorbereid op de toon van de serie, maar dat maakte weinig uit. Ik heb een zwak voor Stede, Ed, en de rest van de bemanning; ik hou van deze gay pirates!
Je kan Our Flag Means Death nu kijken op HBO Max.
Gebaseerd op een waargebeurd verhaal
Our Flag Means Death gaat over Stede Bonnet (Rhys Darby), die zijn luxe leven met vrouw en kinderen achter zich laat en besluit het geluk op te zoeken als piratenkapitein met zijn schip The Revenge. Hij is alleen niet heel succesvol. Zijn bemanning bespreekt muiterij, een pestkop uit zijn verleden komt opdagen, zijn schip strandt, en veel van zijn plannen gaan… absoluut niet volgens plan.
Tijdens zijn leven als ‘The Gentleman Pirate’ ontmoet hij de enige echte Edward Teach, beter bekend als Captain Blackbeard (Taika Waititi), maar die lijkt zijn passie voor piraterij te zijn verloren. Stede leert Edward over high society, en Ed leert Stede over piraat zijn. Maar zoals alles bij Stede, gaat ook dat niet zonder problemen.
Found family
Naast Stede en Blackbeard krijg je ook een kijkje in het leven van andere leden van de crew. Je ziet hoe de verschillende personages erg moeten wennen aan Stede’s manier van leidinggeven, en toch vinden ze het fijn hoe Stede ze ’s avonds Pinokkio voorleest.
Waar sommige bemanningsleden op de achtergrond blijven in de serie, komen anderen wat meer in de spotlight. Eén bemanningslid wiens verhaallijn we volgen is de mysterieuze Jim (Vico Ortiz). In het begin van de show wordt Jim vooral gezien als de enige succesvolle piraat op The Revenge, maar hoe meer afleveringen je kijkt, hoe meer je te weten komt over de familietragedie uit hun jeugd en waarom hen zo goed messen kan gooien. Door Jims verhaal, maar ook ontwikkelingen met de andere bemanningsleden, voelt de hele crew meer als found family aan dan als achtergrondpersonages zonder persoonlijkheid.
Humor maakt ruimte voor tragedie
Toen ik begon met de serie was ik niet voorbereid op de toon. Dat had voornamelijk te maken met het feit dat ik aan mijn binge begon met alleen de pitch “gay pirates” in mijn hoofd. Ik verwachtte een Pirates of the Caribbean-esque serie, maar dan met queer personages. Zodra ik de eerste aflevering aan had gezet, merkte ik al dat die verwachting absoluut niet klopte. De serie neemt veel ruimte om trauma’s van Stede, Ed en de bemanning te bespreken en in beeld te brengen, maar doet dit altijd door middel van humoristische scènes. Elke locatie voelt aan als een compleet ander genre, van luchtige komedie of Zorro-achtige avonturen naar duistere fantasy.
Ik heb eigenlijk alleen Thor: Ragnarok gekeken van Taika Waititi (en zelfs daarvan wist ik eerlijk gezegd niet dat Waititi de director was totdat Es me dat vertelde bij onze redactievergadering). Daardoor had ik geen ervaring met de soort humor die Waititi gebruikt in zijn series en films. Toch was ik na de eerste aflevering helemaal on board (pun intended) met de komedie van de serie. Het moment in aflevering één waarbij Stede met moeite een ladder af klimt om vervolgens zichzelf aan te kondigen met “My name’s Stede. I’ll be your robber here today,” maakt al snel duidelijk hoe knullig Stede is en hoe snel scènes met hem je laten lachen.
Bijna huilen (van het lachen)
Ik merkte dat ik in het begin toch was bang was dat de ‘gay pirates’ pitch me te veel had beloofd, want het is pas tegen het einde van het seizoen dat Stede en Ed beter realiseren wat ze voor elkaar betekenen en voor elkaar voelen. Hierdoor had ik al bijna flashbacks naar series uit mijn middelbare schooltijd die mij met queerbaiting te pakken kregen. Gelukkig wist ik dat Rowan Ellis fan was van deze show, dus ik vertrouwde op haar oordeel en werd niet teleurgesteld (kijk nadat je de serie hebt gekeken zeker ook haar video er over!).
Our Flag Means Death is heel grappig, maar juist die humor geeft ook ruimte om serieuze onderwerpen aan het licht te brengen, zoals een gebroken hart, jeugdtrauma’s of een laag zelfbeeld. Zeker tegen het einde van de serie merkte ik de meerwaarde van de komische momenten. Als Stede bijna de consequenties van zijn piratenleven onder ogen moet komen, en Stede vervolgens (op luid advies van Ed en de crew) het verzoek doet voor “two Acts of Grace, please”, verlicht dat de hele situatie. De serie zit vol ups en downs. Het ene moment moet je bijna huilen, en dan weer huilen van het lachen.
Ondanks mijn onterechte verwachtingen van de toon en angst voor queerbaiting, ben ik enorm blij dat ik de serie gezien heb! Zelf heb ik het in twee dagen afgekeken en kijk ik vol verwachting uit naar het volgende seizoen (want met die cliffhanger móést er wel een seizoen twee komen en die is nu ook bevestigd!).
Over de auteur(s)
