Lees hier Nanoahs vorige blog over alles wat bij een borstverwijderende operatie komt kijken.
Herstellen van een borstverwijderende operatie duurt normaal gesproken ongeveer 6 weken. Je draagt direct na de operatie een strak hesje of een strakke band om je borstkas en die moet je dan vier tot zes weken, 24 uur per dag, dragen. Mijn herstel begon met een hesje dat te strak zat en daardoor kneusde ik een aantal ribben. Een goed begin is het halve werk, toch?… 😉
De eerste dagen na de operatie waren heel onwerkelijk: mijn borstkas voelen en merken dat het nu toch echt mijn buik is die het verste uitsteekt, in plaats van mijn borsten. In de spiegel kijken deed ik ineens twintig keer per dag en ook nog eens met plezier. Ik kan eindelijk rechtop staan, terwijl ik in de spiegel kijk, in plaats van een hernia te kweken door steeds voorover te hangen om mijn borsten te verbergen. Daar moest ik echt aan wennen, het feit dat ik voortaan rechtop zou kunnen staan.
De zes herstel-weken vlogen voorbij. De eerste dagen had ik veel pijn en kon ik weinig zelf, maar na een paar dagen ging het al stukken beter. Elke dag voelde ik verbetering. Ik begon me al snel zorgen te maken om het resultaat, met name mijn nieuwe tepels. Deze waren eerst erg mooi rond en ik was (tegen verwachting in) erg tevreden over de grootte. Helaas begonnen ze al snel uit te rekken, en zijn het nu hele spitse ovalen geworden. En dat niet alleen: mijn littekens, zowel de tepels als de grote littekens, zijn hypertrofisch geworden. Dat houdt eigenlijk in dat het lijkt alsof de littekens óp de huid liggen: ze zijn verheven.
Boobsweat
In de laatste week van mijn herstel ging ik een paar dagen naar Lissabon. Dit waren de eerste warme dagen zonder veel te warme binder en zonder een liter boobsweat. Het voelde vrij, fijn en juist. Ik begon te wennen aan mijn nieuwe borstkas. Wat een heerlijk gevoel. Alles klopte.
Ik keek altijd op tegen de zomer: de warmte van de zon en een strakke binder is alles behalve een fijne combinatie. Bijna alle mensen met borsten kennen het wel: boobsweat. Met een binder kan ik je verzekeren dat ik daar twintig keer zo veel last van had. Dat maakt de zomer erg oncomfortabel, maar zonder binder voel je je ook niet fijn. Het was zelfs zo erg dat ik alle vormen van inspanning probeerde te vermijden als ik mijn binder droeg. Moesten we ergens naartoe? Dan ging ik liever met de auto of met de bus. Een klein stukje lopen of dat korte stukje op de fiets werd al snel te warm onder mijn shirt.
Het resultaat
Naast eerder benoemde imperfecties, heb ik ook het gevoel dat er aan de rechterkant van mijn borstkas nog wat borstweefsel over is gebleven. Alles bij elkaar is soms de reden van mijn onzekere minuten voor de spiegel. Dan moet ik echt heel duidelijk tegen mezelf zeggen dat ik gewoon plat ben en dat het in ieder geval duizend keer beter is dan met mijn volle D-cup in een te warme binder. Natuurlijk zijn er verbeterpuntjes, maar een correctie in de toekomst is altijd een mogelijkheid.
En nu?
Nu krijg ik constant de vraag of ik nog meer operaties zou willen. Mensen gaan er heel snel van uit dat ik zonder borsten nu een jongen ben of wil worden. Die mensen hebben mij niet helemaal goed begrepen. En speciaal voor die mensen nog even een simpele uitleg, door mijn broertje van vier: “Nee, Nanoah is geen jongen en geen meisje. Dat vindt ze stom. Nanoah is gewoon Nanoah.”
Dus nee, ik hoef nog steeds geen piemel!
Wat ik wel heel graag wil, is mijzelf terugzien op mijn ID-kaart en paspoort. Snap je niet precies wat ik daarmee bedoel? Ik leg het allemaal uit in mijn volgende blog.
Over de auteur(s)
