Beeld door Margot Beekelaar
Beeld door Margot Beekelaar

Briefwisseling: Chosen family – deel 4

Naar aanleiding van het essay Elders van de Amerikaanse schrijfster Roxane Gay zijn Aimée Dabekaussen, hoofdredacteur van Tijdschrift LOVER en Rocher Koendjbiharie, onze hoofdredacteur, een briefwisseling gestart. Dit is de vierde brief in de reeks. Vorige week verscheen de tweede brief van Rocher bij LOVER. Deze week lees je bij ons de tweede brief van Aimée. Beeld door Margot Beekelaar.

Hi Rocher,

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: het bevalt mij ook erg om je op deze manier te leren kennen en zo een gesprek te hebben. Deze briefvorm laat een prettige ruimte voor mijmeringen en nuances. Daar houd ik wel van. Met mij gaat het verder goed. Ik geniet van het feit dat we weer iets meer mogen en verbaas me erover dat we alweer over de helft van oktober zitten. Ik ben wel een liefhebber van de herfst. Hoop van harte dat jij het als niet al te druilerig ervaart en dat het ook goed met je gaat!

Werken aan je eigen beeld van de toekomst. Dat opschrijven was makkelijker dan jou nu uitleggen wat ik er precies mee bedoel. Het is namelijk een eeuwig gesprek tussen het opgelegde kader van vroeger en mijn huidige vrijheid. Dat kader had namelijk ook wel fijne elementen en ik merk aan mezelf dat ik deze stuk voor stuk oppak en heroverweeg. Meestal leg ik ze weer neer zonder tot een conclusie te komen. Dat is dan ook precies wat ik misschien nu wel durf en vroeger niet: erover nadenken of iets voor mij is of niet. Vroeger nam ik aan dat ik zou trouwen en moeder zou worden. Nu vind ik het een fijn idee dat ik aan die concepten kan sleutelen tot ze op mijn wijze in mijn leven passen, of niet. Ook goed. 

Daarnaast durf ik steeds meer te dromen; door gelijkgestemden te ontmoeten krijg ik hoop voor de toekomst. Voor mijn werk ben ik veel bezig met cultuureducatie. Als ik zie hoeveel interessante programma’s ontwikkeld worden om kinderen te onderwijzen over wat allemaal kan, mag en hoe belangrijk het is om jezelf te zijn, dan krijg ik hoop. Het expliciet aankaarten van thema’s die te maken hebben met identiteit, zoals seksualiteit en racisme, is iets dat ik vroeger gemist heb. Daardoor is mijn weg misschien iets langer geweest dan had gehoeven. Gelukkig leren de generaties na ons zóveel en wordt alles zoveel bespreekbaarder. 

Je vroeg me hoe ik kijk naar aspecten van onze community die terug te zien zijn in populaire media. Ik vind dit erg dubbel. Ik denk dat de ontwikkelingen die ik hierboven omschrijf, die educatief impactvol zijn en vol nuances zitten, niet kunnen bestaan zonder dat er sprake is van een soort ‘hype’. Voordat iets meer de norm wordt, of onderdeel wordt van de norm, moeten we in een hyperbeweging komen. Helaas gaat dat gepaard met ‘representatie’ die plat of stereotyperend is. Dit betekent niet dat we die voor lief moeten nemen overigens! Ons uitspreken tegen ‘verkeerde’ representatie is waar de vooruitgang uit voortkomt. Het is kwalijk hoe intersectionaliteit hierbij van de tafel geveegd wordt. Als bedrijven en programma’s graag willen laten zien dat ze inclusief zijn, laat hen dat dan ook op intersectionele wijze doen. 

Jij haalde in je brief aan dat Prince Charming vooral gemaakt lijkt voor cis-mannen en heteroseksuele vrouwen. Terwijl dit programma op papier juist geschikt is om de diversiteit binnen de queer community te laten zien en tegelijkertijd onze community als doelgroep heeft – for once. Dit zette me aan het denken. Vaak heb ik het idee dat wanneer mensen positief kijken naar ons het in eerste instantie nog op een bepaald level van entertainment blijft hangen. Dames die enthousiast roepen dat ze óók graag een gay best friend willen om mee te shoppen, of op hun bucketlist ‘zoenen met een vrouw’ hebben staan. Het irriteert me mateloos dat mensen op deze manier in onze veilige bubbel komen, pretenderen ons te accepteren om ons vervolgens te reduceren tot iets wat we helemaal niet zijn. Of iets wat maar een fractie van onze identiteit is. Dit bedoel ik dan misschien ook te zeggen met dat door de hype de zogezegde acceptatie op een bepaalde manier wel hoger ligt, maar we nog niet af zijn van de stereotypes en aannames. 

Een illustratief voorbeeld overkwam me afgelopen zomer: ik was met mijn vriendin naar een gay-kroeg in Lille. Vanaf het moment dat je daar binnenkomt voel je zoveel van je afvallen, conventies waar je je stiekem toch aan aanpast wanneer je in de heteronormatieve wereld loopt. In extase over het feit dat we weer uit waren, dansten, dronken en zoenden we. Een man kwam naar ons toe en maakte een praatje. Opmerkelijk vond ik dat ik hier in een ‘reguliere kroeg’ al voor op mijn hoede zou zijn geweest, maar omdat dit ‘mijn’ safe space was vond ik het alleen maar gezellig. We kletsten wat en dansten. Tot de man in kwestie bevroeg of we écht een stel waren. Toen dit eenmaal tot hem doorgedrongen was had hij ook nog het lef het befaamde trio voor te stellen. 

Die avond zelf deed het me niet zoveel, maar achteraf en ook nu nog kan ik me er boos om maken dat heteroseksuele mannen ons zelfs in een gaykroeg weten te vinden en objectiveren. Alsof wij daar als entertainment voor hém stonden te dansen. Je laat heel eventjes los wat je geleerd hebt om jezelf te beschermen, stelt je verwachtingen bij en wordt teleurgesteld. Verkeerde en beperkte representatie doet eigenlijk hetzelfde. Herken je dat gevoel gereduceerd te worden tot entertainment? 

Je vroeg me waarom ik het puzzelen aan mijn identiteit soms haat. Ik ben erg geïnteresseerd in zelfontwikkeling en wil me het liefst mijn hele leven ontwikkelen. Toch vind ik het minder prettig dat ik opnieuw en opnieuw mijn verwachtingen en visies moet bijstellen. Ik loop er vaak tegenaan dat mijn hoofd heteronormatiever is ingesteld dan ik zou willen en dat ik zaken actief moet omdenken. Zo blijf ik gelukkig wel veel leren. Daarnaast lijkt het soms alsof je je als queer-persoon telkens opnieuw tot de wereld moet verhouden. Het vragenpakket dat de maatschappij op je afvuurt blijft zich uitbreiden. Ik haat hoe dit mij soms kan laten twijfelen over wat ik graag zou willen doen in mijn leven. 

Dit zijn zaken waarin ik dan toch echt voorbeelden mis. Waar ik even bij kan spieken hoe zij het doen en hoe zij het ervaren. Dit brengt me dan wel opnieuw terug bij representatie. Toen ik jonger was heb ik eigenlijk geen representatie op televisie gezien. Ondertussen heb ik twee stokpaardjes die iedere lesbische vrouw misschien wel kent, namelijk de series The L Word: Generation Q en natuurlijk Anne+. Het gevoel van blijdschap toen ik de eerste aflevering van Anne+ zag kon ik in eerste instantie niet plaatsen. Veel later realiseerde ik me dat ik me nog nooit eerder zó kon identificeren met iemand in populaire media. Ik durf wel te stellen dat dit direct tot een stuk zelfacceptatie geleid heeft. Zoals Roxane Gay schrijft: ‘Sometimes you don’t know what is possible until you see it’.

Ik vind het erg mooi hoe je schrijft dat je altijd al jezelf bent geweest op een bepaalde manier. Dat gevoel heb ik ook. Hoezeer ik me ook ontwikkel, ik denk dat ik steeds minder de daadwerkelijke keuze heb om van mijn pad af te wijken. Dit is nu eenmaal wie ik ben en ik kan niet anders dan daarnaar handelen. Dat zou niet eerlijk zijn naar mezelf, maar evenmin naar mijn omgeving. 

Ik ben erg benieuwd naar je overpeinzingen!

Liefs,

Aimée

Wie is Aimée Dabekaussen? Aimée Dabekaussen is afgestudeerd anglist en werkzaam in cultuureducatie en als freelance tekstschrijfster. Ze zet zich graag in op het snijvlak tussen kunst en cultuur & maatschappelijke vraagstukken, zoals inclusiviteit.

Over de auteur(s)

Redactie

Redactie

Schrijf mee

Wil jij helpen met het creëren van leuke content voor en door LHBT+? Bekijk hieronder onze vacatures.

Voorbinddiscours

Gastredacteur Laurie schrijft over het imago van de voorbinddildo nu en hoe dat door de eeuwen heen is veranderd.

Community

Daten zuigt ballen

Daten zuigt ballen. Grote. Harige. Ballen.  Hetzelfde geldt voor verliefd worden. Ook vre-se-lijk. Ik heb er helemaal niets mee. Daten gaat bij heteroseksuele mensen veel

Lees verder »