Op mijn 14de vroeg mijn moeder eens aan mij: “Ricky, val jij op jongens?” Ik bevroor en wist niet wat ik moest zeggen. Mijn moeder stelde deze vraag nadat ik terugkwam van de videotheek met de film “The Prince & Me”. Zij voelde toen al aan dat ik met een prins wilde trouwen. Ik ben nu eenmaal een sucker (no pun intended) voor een goed zwijmel-verhaal. Aangezien ik geen idee had hoe ik moest antwoorden, deed ik maar alsof ik haar niet hoorde.
Zes jaar later zou ik uit de kast komen en zou mijn moeder eindelijk antwoord krijgen op haar vraag. Twee jaar daarna hebben mijn moeder en ik eindelijk gesproken over hoe zij mijn homoseksualiteit heeft ervaren. In mijn omgeving wordt er wel eens aan mij gevraagd waarom ik zo veel van mijzelf deel met de buitenwereld. Mijn antwoord is simpel. Er zijn te veel mensen op deze aardbodem die niet kunnen zijn wie zij willen zijn. Er zijn te veel mensen die zich van het leven beroven omdat zij bang zijn dat de wereld hen niet zal accepteren om wie ze zijn. Om wie zij willen zijn. Daarom deel ik mijn verhaal. Ik wil mensen helpen, hoe (on)belangrijk dat ook is. Ik doe mijn best. Als ik daardoor in een hokje word geplaatst, prima! De berichtjes die ik ontvang van lezers geven mij de erkenning dat ik het juiste doe. De meest hartbrekende verhalen worden met mij gedeeld, maar gelukkig ook mooie. Daar ben ik dankbaar voor.
“Ik wilde heel graag met de rode Power Ranger trouwen…”
Toen ik afstudeerde heb ik ervoor gekozen homoseksualiteit binnen de Hindoestaanse gemeenschap in kaart te brengen. Ik wist dat als ik hieraan zou beginnen, dat ook therapeutisch voor mij zou werken. Ik zou mijn eigen skeletten moeten opgraven en hier eindelijk een keer mee geconfronteerd worden. Ik vroeg aan mijn moeder of ik haar mocht interviewen over hoe zij mijn homoseksualiteit heeft ervaren. Mijn moeder is een van de meest open minded mensen die ik ken. Ik vroeg haar of zij altijd al wist dat ik ‘anders’ was. Zonder enige twijfel antwoordde ze volmondig: “Ja! Een moeder weet alles van haar kind. Ik wist het. Je liep als kleine jongen op je teentjes en was een lekkere huppelkont. Jouw interesses lagen altijd anders. Al had je wel een hele grote fascinatie voor de Power Rangers…” Ik vertelde mijn moeder dat ik echt zo graag met de rode Power Ranger wilde trouwen. Zelfs dat wist ze! Hierna vroeg ik haar of ze er ooit moeite mee heeft gehad. Ze reageerde stellig: “Nee! Jij bent van mij. Hoe kan een moeder moeite hebben met iets wat van haar is? Jij hoort bij mij. Jij bent een stukje van mij. Onvoorwaardelijke liefde weet je wel.” Met tranen in mijn ogen keek ik naar mijn moeder. In haar ogen zag ik de onvoorwaardelijke liefde waar zij zojuist over sprak. Ik vroeg haar of zij zich zorgen maakte over hoe haar familie zou reageren op mijn homoseksualiteit. “Geen enkel moment,” zei ze. “Zoals ik al zei, jij bent van mij, wat een ander daarvan vindt zal mij een zorg wezen. Ik maak me wel zorgen hoe de wereld je zal behandelen. Dat is het enige waar ik tegenaan hik.” Ik begrijp de angst van mijn moeder heel goed. Kijk maar om je heen. Jullie lezen en horen de verhalen van hoe de wereld naar LHBT’ers kijkt. De cijfers liegen er niet om.
“Mijn moeder is een van de meest open minded personen die ik ken”
Mijn moeder is er een uit duizenden. Ik mag mijn handjes dichtknijpen met haar. Ik heb het geluk gekend dat ik geaccepteerd ben door mijn familie. Het had ook heel anders af kunnen lopen. Maar juist voor de mensen waar het anders bij gaat moet iedereen z’n verhaal blijven delen. Zij die hun familie of omgeving verliezen kunnen dan toch kracht putten uit de woorden van anderen. En zien dat het na hun coming out beter kan worden, ondanks het gemis.
“Ik vind het niet erg als je in mijn DM slidet!”
Dus nogmaals, blijf alsjeblieft je verhaal met me delen. Ik vind het niet erg als je in mijn DM slidet. Stukje bij beetje maken wij de wereld een mooiere plek.
Over de auteur(s)
