Zaterdagavond 1 april was de eerste keer sinds het begin van de pandemie dat ik weer naar het theater ging. En hoe kon ik die eerste keer beter spenderen dan met Marie Lotte Hagen en Nydia van Voorthuizen van Damn Honey. Met een Gin Tonic in mijn hand liep ik de zaal in op zoek naar mijn plek. Meteen overviel me een vertrouwd gevoel dat ik al even had gemist. Terwijl ik de zaal rondkeek, zag ik dat er een groep mensen in slechts kleine getallen aanwezig was. Je voelt hem misschien al aankomen, maar ik heb het natuurlijk over de cis-heteroman. Op queer feestjes is hij vaak niet te bekennen, evenmin op feministische events. Ook Damn Honey de Theatervoorstelling was daar geen uitzondering op en eigenlijk vond ik dat helemaal niet erg.
De voorstelling begon. Ik had geen flauw idee wat ik kon verwachten, dus ik ging wat meer rechtop zitten. De welbekende intromuziek van hun podcast werd ingezet en toen Marie Lotte en Nydia op het podium verschenen, werden we getrakteerd op een ingestudeerde dans. Ik schrijf dans, maar eigenlijk bedoel ik gezellig van links naar rechts stappen. Wat een verademing! Geen perfect gelikte performance, maar twee mensen die als zichzelf op podium komen. En dat ze als zichzelf komen bleek ook uit de rest van de voorstelling.
De weg naar fulltime feministen
De voorstelling was eigenlijk een live podcast, alleen waren Marie Lotte en Nydia zelf te gast. Ze namen ons mee naar de geschiedenis over hoe zij “fulltime feministen” werden. Dat deden ze onder andere door passages uit boeken voor te lezen, monologen te houden en scènes uit hun leven na te spelen. Als je al eens eerder naar de podcast hebt geluisterd, dan weet je misschien dat Nydia en Marie Lotte veel humor hebben en tegelijkertijd scherp en kwetsbaar zijn. Ik werd het meest geraakt door Marie Lotte’s kwetsbaarheid toen ze zichzelf uitkleedde tot haar ondergoed – of eigenlijk haar shapewear. Ze deelde met ons de worsteling die ze voelde met haar lichaam, omdat het niet voldeed aan het schoonheidsideaal van een dun, wit meisje met maat 36 of minder. Daarna volgde een krachtig moment: de shapewear ging uit. En daar stond Marie Lotte. Kwetsbaar maar met een grote glimlach. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe spannend èn bevrijdend dat moment moet zijn geweest voor haar.
Nydia en Marie Lotte kunnen als geen ander serieuze situaties van humor voorzien. Hun nagespeelde scènes waren dan ook hilarisch. Stel je voor: Marie Lotte ligt op een grote zachte mat die het bed moet voorstellen met een lekkere zak chips. Nydia komt binnen, die net naar een protest is geweest en erover wil praten, maar Marie Lotte is brak. En brak plus chips plus bed equals lamlendigheid +5. Maar brak plus chips plus bed plus protestverhalen equals lamlendigheid +10. Dus dat gesprek gaat niet helemaal zoals we het nu in hun podcast zouden horen. Zo geven de Damn Honeys een inkijkje in de early days van hun feminisme. Wat we eruit leren als publiek? Nydia en Marie Lotte zijn nooit perfecte feministen geweest. Ook zij hebben een hele reis afgelegd, die niet zonder slag of stoot is gegaan.
De Femi-mist
Dat element keert ook terug in hun item Femi-mist, dat altijd in hun podcast – en dus ook in de voorstelling – voorkomt. Tijdens de Femi-mist reflecteren ze op een moment waar ze de mist in zijn gegaan als feminist. In de voorstelling vertelden ze over de ING en Rabobank en hoe ze tijden terug hun luisteraars hadden opgeroepen om van bank te wisselen, want bovengenoemde banken investeren onder andere in wapenhandel. Alleen, moesten ze helaas toegeven, waren ze het zelf vergeten te doen. Oeps! En toch ook ontzettend herkenbaar. Ik wil het ook al jaren doen en heb het nog steeds niet gedaan. Toch maar weer wat hoger op m’n to do lijstje zetten.
Het succes van Damn Honey zit in de herkenbaarheid en laagdrempeligheid. Nydia en Marie Lotte doen niet alsof ze alles weten en alsof ze geen fouten maken. Hun werk slaat aan, omdat soms in bepaalde activistische en feministische kringen de lat hoog wordt gelegd voor wanneer je een goede feminist bent en zij die lat lager leggen. Het doet me denken aan Roxane Gays boek Bad Feminist waarin ze schrijft over de tegenstellingen in haarzelf die ervoor zorgen dat ze niet een good feminist kan zijn. En toch, schrijft ze, zou ze liever een bad feminist zijn dan helemaal geen feminist. Dat sentiment zie ik ook terug bij Damn Honey. Ze vragen je na te denken over je eigen positie en wat je kan doen voor de wereld op je eigen imperfecte manier. Beter dat je iets doet, dan niets doet. Maar, zeggen ze ook wel weer eerlijk: “zelf weten!”
Over de auteur(s)
