Brief aan Hans Klijn

In de serie ‘Brief aan’ schrijven Expreszo’ers een boodschap aan zichzelf, met daarin wat ze als jonge LHBT+ graag hadden willen horen. Deze keer als introductie van de nieuwe adjunct-hoofdredacteur de brief van Hans.

Herfst 2011

Hoi Hans,

De middelbare school ligt al even achter je, maar laten we het er toch even over hebben. Je maakt een sport van zo min mogelijk uit te voeren. Gefocust blijven is dan ook niet jouw sterke punt en je zit vaker te dagdromen dan dat je met de les meedoet. Vaak genoeg denk je ook aan die knappe jongen die je in de pauze zag, maar op indrukwekkende wijze weet je jezelf ervan te overtuigen dat dat absoluut niks te maken heeft met het feit dat je op jongens valt. Je vond hem gewoon cool, je wilde ook dat T-shirt of je keek toevallig zijn kant op. Hij deed iets grappigs en daar dacht je aan.

Op school schelden mensen er flink op los met ‘homo’, ‘flikker’, ‘nicht’ en andere variaties waaruit blijkt dat homo zijn iets vies is. Als je een seconde te lang naar een jongen kijkt, krijg je een “Ben je homo ofzo?!” om de oren. Dat je tijdens Engelse les levendige discussies hebt met meisjes uit je klas over de afgelopen aflevering van America’s Next Top Model lijkt ook niet te helpen…

Je  bent druk bezig met verbergen wat je eigenlijk leuk vindt, wie je eigenlijk bent. Zelfs nadat je van de middelbare school af bent, sluit je jezelf nog steeds vooral op in je kamer. Je gamet, leest of kijkt tv. Zelfs je ouders krijgen het gevoel dat ze maar weinig over je weten. Intussen heb je in je hoofd langdurige gesprekken met jezelf. Je bakt nergens wat van, je vindt je studie industrieel ontwerpen eigenlijk helemaal niet leuk, en ondanks dat je zat vrienden hebt, denk je dat niemand je écht aardig vindt. Die laatste gedachte blijft nog godverdomde lang terugkomen.

Je stopt met je studie en weet even niet wat je wel wil. Op elk feestje zuip je tot je jezelf weer leuk vindt. Daar blijkt best wat drank voor nodig te zijn. Je vrienden mogen je vervolgens vaak genoeg naar huis brengen omdat je zelf niet meer op je benen kunt staan (gelukkig bied je later wel je excuses daarvoor aan). Het enige goede dat hieruit komt, is dat je ein-de-lijk tegen een vriend durft te zeggen dat je “misschien bi bent”. Daarna tegen nog een paar. En daarna schreeuw je het op een feestje naar de andere kant van de tuin. En daarna kots je in de WC. Dat moest er ook even uit.

Je voelt je iets beter, maar het is toch niet helemaal goed. Aan je ouders heb je ook nog steeds niet verteld dat je “misschien bi bent”, want vanbinnen weet je zelf ook wel dat dat niet waar is. Je valt helemaal niet op meisjes. Shit, nu moet je nog een keer uit de kast komen.

Daar zijn we dan, oktober 2011. Je bent inmiddels gewisseld van studie en je bent nu een stuk beter op je plek bij media studies. Een meisje van je nieuwe studievereniging weet je te overtuigen dat je voor de kerst bij je ouders uit de kast gaat komen. Dat doe je vervolgens diezelfde avond nog. Zoals je wel wist, reageren ze hartstikke lief. Je moeder maakt zelfs je broer en zus wakker zodat zij het ook gelijk weten. Ze vinden het allemaal fijn voor je dat je het eindelijk hebt durven zeggen, ze zijn trots op je. Heel even ben je ook een beetje trots op jezelf.

Het duurt nog een tijd voordat je echt blij bent met jezelf, maar je hebt een begin gemaakt. Daar mag je trots op zijn! Het zal je verbazen, maar mensen vinden je leuker als je jezelf ook leuk vindt. En daarvoor mag je gewoon jezelf zijn.

Liefs, Hans

Lente 2020

Over de auteur(s)

Hans

Hans

Schrijf mee

Wil jij helpen met het creëren van leuke content voor en door LHBT+? Bekijk hieronder onze vacatures.

Voorbinddiscours

Gastredacteur Laurie schrijft over het imago van de voorbinddildo nu en hoe dat door de eeuwen heen is veranderd.