Met een vaart zwaait ze de chrysanten achter haar rug gedag. Ik vraag me af of het haar enthousiasme is of juist de opluchting. Dat het haar wel gelukt is, zij is binnen. Witte rozen gebonden in een boeket bungelen door de lucht. Als pasgeboren kuikens gevoerd door hun moeder voeren we oorlog. Eén voor allen en allen voor één is ver te zoeken. We zijn de strijd aangegaan en we willen winnen.
Voor mij geen huilende moeder bij het passen van een jurk, geen kousenband die hint naar de huwelijksnacht en geen sluier als illusie van mijn puurheid. Onderweg besluiten een aantal rozenblaadjes een duikvlucht te nemen en ik bedenk me dat ik voor 2001 hier voor spek en bonen had gestaan. Al ving ik zestig boeketten, ik kon niet trouwen.
Het kostte mij tot mijn veertiende om te beseffen dat ik niet ziek ben, dat ik geen foutje van Moeder Natuur ben en dat ik eigenlijk, net als ieder ander mens, enkel lief kan hebben. Het pesten kon ik leren te begrijpen, kinderen reageren nou eenmaal op het onbekende. Het maakt me alleen nog steeds verdrietig als ik zie dat mensen mij zien als een zondaar, dat mensen de moeite nemen de straat op te gaan als het homohuwelijk ter sprake komt en dat er geloven bestaan die een vorm van liefde kunnen afkeuren. Hoe kan liefde verkeerd zijn? Hoe kan het fout zijn dat twee mensen voor elkaar door het vuur willen gaan?
Met mijn nagels gegraveerd in de bovenarm van mijn nichtje en een ongehuwde onbekende als springplank grijp ik als een echte turner naar het boeket. Omringd door beteuterde gezichtjes hou ik trots als een pauw mijn triomf in de lucht. Tot ik besef dat singles niet kunnen trouwen. Bekrompen wereld.
Over de auteur(s)
