Op 31 maart is het Internationale Trans Day of Visibility. Alle andere 364 dagen in het jaar kunnen we onzichtbaar anderen laten denken dat ze ook trans zijn, maar op 31 maart kan iedereen ons zien. Het is dus extra belangrijk dat transgender personen zich dan verstoppen! Dit is natuurlijk een grapje, het is juist belangrijk dat we onszelf laten zien, 365 dagen per jaar. De Internationale Dag van Transgender Visibiliteit is in het leven geroepen om trans mensen te vieren. Daarnaast vraagt de dag ook aandacht voor de discriminatie die de trans-gemeenschap ervaart, zeker onze BIPOC siblings. Black, indigenous en people of color binnen de trans gemeenschap ervaren namelijk meer discriminatie dan witte trans personen. Een dag met een belangrijk doel dus, maar hoe ervaren Expreszo-redactieleden deze dag eigenlijk?
Freddie Lian
Trans Day of Visibility roept bij mij verschillende gevoelens op. Ten eerste voel ik teleurstelling dat de dag nodig is. Er wordt vaak genoeg gezegd dat dit soort ‘onzin’-dagen niet nodig zijn, zeker niet in Nederland. Hopelijk wordt dat waarheid op een dag. Dat zou namelijk betekenen dat trans personen niet meer gediscrimineerd en onderdrukt worden. Naast teleurstelling over de pijnlijke realiteit, roept de dag echter ook vreugde bij mij op. Het is namelijk ook een dag waarop veel trans personen elkaar in het zonnetje zetten. De overvloed aan appreciation posts voor trans personen op mijn Instagram zorgt ieder jaar voor een glimlach op mijn gezicht. Zoveel mooie mensen die gevierd worden om hun bestaan. Er is, voor mij, geen kapitalistische druk voor grootse prestaties bij. Je bent er en dat wordt gevierd. Een gedachte die ik trouwens iedere dag probeer na te leven. Omdat ik alleen online aandacht besteed aan Trans Day of Visibility voelt het wel ver weg. Online staat heel de dag in het teken van trans visibiliteit, maar in mijn offline omgeving hoor ik er niks over. Of ik op een andere manier aandacht aan de dag zou willen besteden om dit te veranderen, weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat ik graag trans mensen vier, ook op de andere 364 dagen in het jaar.
Es
Elk jaar met Trans Day of Visibility weet ik niet of ik mij aangesproken moet voelen. Ik identificeer mij nu al enige tijd als non-binair. Objectief weet ik dat dat betekent dat ik onder de trans-paraplu val. Toch voelt het voor mij verkeerd om mijzelf trans te noemen. Waar dit gevoel vandaan komt, weet ik niet precies.
Lang heb gedacht dat trans-zijn slechts te maken heeft met ‘van het ene gender naar het andere gaan.’ Nu weet ik dat het meer is dan dat: per definitie is iedereen die zich niet (of niet helemaal) thuisvoelt in het gender wat ze bij de geboorte is toegewezen trans. Ikzelf identificeer mij als non-binair omdat ik weg wilde stappen van de kaders van ‘man’ en ‘vrouw’. Doordat in de media trans-zijn vaak wordt vertegenwoordigd door het proces van transitie heb ik wellicht een meer binaire definitie geïnternaliseerd. Er is immers niet veel zichtbaarheid voor non-binaire trans personen. Steeds meer kom ik erachter dat trans-zijn niet zo beperkt is als ik ooit dacht. Maar ik weet dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt.
Non-binaire trans personen zijn nog minder bekend bij zorgverleners en instellingen dan binaire trans personen. De maatschappij weet niet wat zij aan moet met mensen die niet in één van de hokjes passen die je aanvinkt op een formulier. Vaak is er de noodzaak toch een van de twee te kiezen, en dan is voor mij makkelijker om door het leven te gaan als mijn geboortegeslacht. Mede hierdoor voel ik me soms niet ‘echt’ trans genoeg. Ik heb immers geen intentie om een medische transitie te ondergaan en voel me niet vaak dysforisch of ongelukkig door het verschil tussen mijn lichaam en genderidentiteit. De overweging om top surgery te nemen voelde als een te grote stap om een keus over te maken. Hoe kan ik ‘trans’ claimen als ik me nog zo onzeker voel en niet dezelfde worstelingen heb als anderen in mijn omgeving?
De samenleving en media hebben bij mij een perceptie gecreëerd van trans-zijn waarvan ik nu weet dat hij onvolledig is. Steeds vaker zien we gelukkig wel representatie van non-binaire personen in de media en om ons heen. Dit is belangrijk om het beeld van trans-zijn te veranderen; het is veel minder beperkt dan hoe het vaak wordt neergezet. Ook gaat het niet alleen om de dysforie, maar ook om de euforie. Tot nu toe heb ik mijzelf geen deel gevoeld van de trans-gemeenschap, maar misschien is deze Trans Day of Visibility voor mij het moment om daar verandering in te brengen. Iets wat ik me zelf ook soms moet herinneren: elke manier waarop je je voelt over je identiteit is valid.
Over de auteur(s)
