Het begon met mijn haar. Het moest eraf. Wanneer ik in de spiegel naar mijn schouderlange lokken keek moest ik mezelf tegenhouden om niet de tondeuse erover te halen. Ik zat middenin de repetitieperiode voor een toneelstuk. Voorzichtig vroeg ik aan mijn regisseur of mijn haar kort mocht. Hij verzocht mij vriendelijk om te wachten tot ná de laatste voorstelling. Die was op 31 oktober. 1 november zat ik als eerste die ochtend in de kappersstoel. “Doe het maar zo kort mogelijk zonder dat het stom staat.” Ik heb met de grootste glimlach mogelijk in de spiegel gekeken.
In de Viva van mijn zus las ik altijd hoe sommige vrouwen zich sterker voelden als ze lingerie droegen, zelfs als niemand het zag. Ik snapte pas wat ondergoed voor je zelfvertrouwen kan doen toen ik mijn pushups en kanten slips inruilde voor strakke sportbh’s en katoenen boxers met lange pijpjes.
Ik voel mij geen vrouw en neem daar ook steeds meer afstand van. Met mijn haar en kleding, maar ook mijn fysieke houding. Sindsdien voel ik mij meer thuis in mijn lichaam dan ooit. Mijn telefoon staat ineens vol selfies! Maar als ik afstand neem van wat ‘vrouw-zijn’ voor mij betekent, beweeg ik mij dan automatisch richting het mannenkamp? Nee. Zo werkt dat niet. Ik voel mij eigenlijk helemaal niet thuis binnen die tweeverdeling. Ook niet ‘ertussenin’. Pin me nergens op vast, maar Agender lijkt mij de juiste term.
Juist daarom weet ik nu niet zo goed waar ik heen moet. Daar is helemaal geen stappenplan voor! En ik ben gèk op stappenplannen! Als ik in de spiegel kijk weet ik heus wat ik wil veranderen – wie niet, eigenlijk? – Maar hoe wil ik daar komen? Dat is de grote vraag. En dat is niet eens mijn enige.
Word ik gelukkiger als ik mijn borsten inbind? Als dat zo is, wil ik ze dan eigenlijk wel houden? Ik kan op Instagram hele avonden verliefd kijken naar de hashtag #nonbinarytransition, maar zou het voor mijn zelfbeeld uitmaken als ik 15 kilo afval? Mijn naam zou ik nooit willen veranderen, die is mij te dierbaar. Maar wil ik nog wel dat men het over zij/haar heeft als ze mij bedoelen? Durf ik het überhaupt aan iemand te vragen om dat niet meer te doen? Hoe leg ik dat dan in godensnaam uit op mijn werk?
Ik vind dat stiekem nogal veel vraagtekens. Ik weet de antwoorden er wel op: ik wil graag die binder, die nieuwe aanspreekvormen, ik wil ontzettend graag afvallen voor een wat meer androgyne uitstraling. Maar ik weet ook hoe doodeng ik het allemaal vind. Het zou tof zijn als dit een soort overwinningscolumn was! Maar niets is minder waar. Juist daarom vond ik het nog belangrijker om erover te schrijven. Niet hoe goed het allemaal gaat nu ik weet wie ik ben, maar hoe spannend ik dat allemaal vind. Aan de ene kant voel ik sterk de druk van het feit dat ik nu al 23(!!) ben en ik eigenlijk wel wil opschieten met dit alles… Maar het voelt tegelijkertijd zo snèl. Ik zocht laatst online naar binders en moest gigantisch huilen. Waarom precies? Geen idee. Ik voel van alles, maar snap er nog niet zo veel van. Maar het komt steeds meer.
Dus ik doe een beroep op mijn geduld en sta hiermee even stil. Ik heb mijn korte haar, mijn boxers en een hele lieve vriendin die het nu over haar ‘partner’ heeft in plaats van haar meisje. Dat succesverhaal word ik later wel. Voor nu is dit genoeg. En dat is meer dan oké.
Over de auteur(s)
