De ochtend na Nice heb ik het nieuws zoveel mogelijk vermeden. Het gaat me allemaal zoveel aan het hart tegenwoordig. Maar zoals met al het slechte nieuws wist het mij toch te vinden. Bij het koffieapparaat op mijn werk, op de radio en al mijn social media. Ik moest terugdenken aan de herdenking van Orlando op het homomonument en alle verscheurde families. Ik las een headline: ‘beveiliging rondom Europride wordt aangescherpt’
En kort daarop zag ik hem, op mijn twitterfeed: De reactie waarvan je wist dat die zou komen. “Deze Pride blijf ik thuis hoor, veel te veel risico!” Ik kon mijn ogen niet geloven. Woedend werd ik. We laten ons verdomme die kast toch niet weer in jagen? Juist na Orlando vind ik onze zichtbaarheid belangrijker dan ooit. Per direct schreef ik een vlammende column met in de laatste alinea een uitnodiging. Een uitnodiging voor de gek die mogelijk wat van plan is, om me hoogstpersoonlijk te komen halen. Ik vertelde dit met een naïeve vastberadenheid aan mijn vriendin tijdens het avondeten. Ik zag tranen opwellen in haar ogen. “Doe dat alsjeblieft niet. Roep het niet op je af. Ik wil je niet kwijt.”
Al mijn woede die ik de hele dag met me meedroeg was gelijk weg. Ik heb haar vastgehouden en er morrend mee ingestemd dat ik wel een nieuwe column zou schrijven. Ergens voelde ik me laf. Ik vond de nuance gerechtvaardigd, maar toch. Laf. Hetzelfde gevoel van afdruipen dat ik heb wanneer ik haar hand loslaat op straat uit angst voor de reacties. Was ik maar zo dapper en heldhaftig dat ik altijd vooraan op de barricades stond. Maar op het moment dat mijn geliefde mij haar angsten vertelde, voelde ik dat verlangen een stuk minder. Het liefst was ik gelijk een schuilkelder ingedoken, om maar te garanderen dat mij echt niets zou gebeurden. Ik ben niet dapper en heldhaftig, ik ben de grootste softie van het westelijk halfrond.
Het zijn enge tijden en het is zo makkelijk je mee te laten slepen in angst. Mij gebeurt het soms ook. Maar meer dan dat ben ik geliefd. Toen ik in tranen uitbarstte bij de Orlandoherdenking werd ik gelijk omarmd door mijn lief en mijn geweldige vrienden. Het zal wel het grootste cliché op aarde zijn (had ik al verteld dat ik een softie ben?), maar liefde is zoveel, zóveel sterker dan haat. En dat blijf ik zeggen.
Al de liefde die ik krijg geef ik door aan iedereen die mij vertelt wel eens bang te zijn. Misschien niet altijd met heldhaftige woorden, maar wel met al het andere wat ik te bieden heb. De boot ga ik ook op. Net als mijn lief. De gedachte aan een rampspoed zal misschien één of twee keer door mijn hoofd schieten die dag. Maar zolang ik haar naast me heb, en al mijn lieve vrienden, heb ik niks te vrezen.
Dood zal niemand ons ooit krijgen.
Over de auteur(s)
