Laatst sprak ik af met een vriendin die ik al een tijdje niet had gesproken. Terwijl we pasta aten, hadden we het over onze respectievelijke zoektochten naar een gemeenschap, ook als bi+ persoon. Mijn dinergezelschap voelde dat ze tijdens haar studententijd altijd een deel van zichzelf, van haar identiteit, gescheiden hield.
“Mensen wisten het wel maar schoven het een beetje naar mij toe, alsof ik het bij mij moest houden en er geen ruimte was om het erover te hebben”
Dit gevoel speelt bij veel bi+ mensen. Als we in binaire termen spreken, dan is 14% van de biseksuele vrouwen en 50% van de biseksuele mannen naar niemand open. Bi+ is een parapluterm voor iedereen die op meer dan één gender kan vallen. Als je op meer dan één gender valt, pas je dan in de LHBTQIA+-gemeenschap, is daar dan ruimte voor? Mijn gesprekspartner en ik waren het over één ding eens: het is moeilijk een plek te vinden waar het complete spectrum van je seksuele oriëntatie wordt erkend.
Zo durfde ik in het begin van mijn ‘coming-in’, ofwel het accepteren van mijn bi+ oriëntatie, niet naar LHBTQIA+-bijeenkomsten en feesten te gaan. Ik had immers een lange relatie met een cishetero man achter de rug en weinig romantische of seksuele ervaringen met vrouwen en/of non-binaire mensen. Zou ik wel ‘gay’ of ‘queer’ genoeg zijn? Toen ik mijzelf meer uitsprak voor de zichtbaarheid voor deze groep binnen de LHBTQIA+-gemeenschap, werd mijn angst bevestigd. Iemand zei stellig dat dit onderwerp niet belangrijk genoeg is om als regenboog gemeenschap zich op te richten. Bi+ mensen zouden het niet zwaar hebben en niet tegen dezelfde problemen aanlopen als bijvoorbeeld lesbische en homoseksuele personen.
Dit is in de realiteit echter niet waar: bi+ mensen lopen misschien wel tegen andere problemen aan in vergelijking met mensen met een monoseksuele oriëntatie maar hebben het niet “minder zwaar”. Lesbische, homoseksuele en heteroseksuele personen hebben namelijk gemeen dat hun oriëntatie zich richt op één gender, zij zijn dus monoseksueel. Bi+ mensen zijn vaak wat onzichtbaarder, omdat men aannames doet over hun seksualiteit op basis van hun partnerkeuzes. Soms denken mensen gewoonweg dat bi+ als oriëntatie niet bestaat. Dat uit onderzoek blijkt dat 80% van de bi+ mensen wil dat hun oriëntatie serieuzer wordt genomen, is wel zeer kenmerkend voor de prille positie van de letter ‘b’ in LHBTQIA+. En nee, dit neemt niet de urgentie van de problemen onder de andere letters weg.
Rolmodellen en zichtbaarheid
Niet veel mensen in het algemeen zijn ook uitgesproken biseksueel, panseksueel, omniseksueel of bi+. Daarnaast zijn er weinig bi+ rolmodellen in onze samenleving of wordt hun seksualiteit niet expliciet of vaak verkeerd benoemd. Daarom begon ik zelf met een podcast om bi+ mensen te verzamelen en eigenlijk ook zo mijn eigen gemeenschap te vormen. Ik ontmoette mensen via meet-ups, door middel van de podcast en op het internet.
Als mensen zich zichtbaar uiten als bi+ persoon dan creëer je ruimte voor andere bi+ personen om zichzelf te zijn. Zo zorgde mijn openheid over mijn oriëntatie voor een plotseling belletje van een vriend: “Ik denk dat ik ook bi ben!” En ik kreeg na de eerste podcastaflevering snel veel berichten over mensen die twijfelden over hun seksuele oriëntatie, die in de kast zaten en die zich gesteund voelden door de ervaringen van andere bi+ mensen.
In dezelfde zoektocht kwam ik ook mijn huidige, monoseksuele partner tegen. En juist deze mini gemeenschap die ik zo om mij heen bouwde, zorgde dat ik steeds meer mijzelf kon zijn. Ik hoefde bepaalde dingen niet uit te leggen, niet mijzelf te verantwoorden in mijn aantrekking en het belangrijkste: ik hoefde niet meer te bewijzen dat ik queer genoeg ben om onderdeel te zijn van de LHBTQIA+-gemeenschap.
Daarbij kan de support van een monoseksuele partner een grote rol hierin spelen. Mijn partner komt namelijk ook op voor bi+ mensen en neemt mijn oriëntatie serieus. Door mijn partner voel ik ook een sterke verbinding met de rest van de LHBTQIA+-gemeenschap en kan ik mij zichtbaar en gesteund uiten als bi.
Ook de vriendin waarmee ik pasta at vond het een lastig gevoel om te beschrijven, die erkenning van bi+ persoon tot bi+ persoon. Een gevoel van thuiskomen, niks te hoeven zeggen en je gezien voelen in één. En als jij die gemeenschap, die persoon of dat gevoel nog niet hebt gevonden, maak je geen zorgen. Er zijn naar schatting een miljoen bi+ mensen in Nederland. Eén ding is zeker: je bent niet de enige!
Over de auteur(s)
