In de serie ‘Brief aan’ schrijven Expreszo’ers een boodschap aan zichzelf, met daarin wat ze als jonge LHBT+ graag hadden willen horen. Deze keer de brief van marketing en communicatiemedewerker Elsa.
Utrecht, 2009.
Lieve Elsa,
De eerste keer dat je uit de kast kwam, durfde je het niet zelf te vertellen. Je wist de woorden wel te vinden, maar voor een groep spreken was, en blijft, zenuwslopend voor je. Het voelde veiliger om een vriendin dat te laten doen. Daar schaamde je je toen voor, maar dat hoeft helemaal niet. Dit was voor jou de beste manier, en dat is oké.
Je hebt het ook nooit écht aan je ouders verteld – niet op de manier waarop dat in films en series gebeurt, tenminste. Je hebt ze wel elke keer gecorrigeerd als ze vroegen of jij al een vriendje had (‘of vriendin!’). Jaren later pas zul je goede gesprekken met ze hebben over liefde en seksuele aantrekkingskracht. Want dat laatste? Dat voel je niet.
Het moment dat je door begon te krijgen dat seksscènes in films en series oncomfortabel waren om te kijken, niet omdat je te jong was, of omdat je ouders erbij zaten, maar omdat jíj hier absoluut geen behoefte aan had, was een omslag. Het idee van seks stond je niet aan. En de paar keer dat jouw date je duidelijk wilde zoenen, heb jij ‘nee’ gezegd. Of snel je hoofd weggedraaid zodat ze je op de wang kusten, in plaats van op je lippen (subtiel is het niet, maar wel effectief!).
Het was niet altijd makkelijk en voor een lange tijd heb je jouw onervarenheid de schuld gegeven van jouw reacties. Eerst wilde je nog niet onder ogen komen dat je aseksueel was. Je had nog nooit gezoend, dus het was logisch dat je dat eng vond, toch? Je dacht dat je de juiste persoon nog niet had gevonden, maar zelfs als je terugdenkt naar die ene keer dat je met honderd procent zekerheid een flink oogje had op een jongen, wilde je eigenlijk niet zoenen. Laat staan meer doen dan dat.
Het label ‘aseksueel’ was moeilijker dan ‘bi’ voor jou. Aseksualiteit vroeg om uitleg als mensen de term niet kenden. Dus ben je vaak maar half uit de kast gekomen als ‘bi’. Jij wist dat je biromantisch bedoelde, maar je wist ook dat de meeste mensen er vanuit zouden gaan dat je biseksueel was. Alleen mensen met wie jij je comfortabel voelde, heb je verteld dat je niet alleen bi bent, maar ook ace.
Toch voelde het alsof je nog steeds aan het wachten was op de juiste persoon die jou wél op die manier zou opwinden. Je verlangde zo naar de liefde zoals die werd weergegeven in alle series en films die je keek, dat je vaak moest huilen na het zien van romantische scènes. Jij wilde dat óók! Maar hoe werkt een relatie als je aseksueel bent? En hoe weet je dat je liefde voelt, als je geen zin hebt in zoenen of seks? Je wist dat je van je vrienden hield, maar was dat platonisch? Of romantisch?
Ik zou willen dat ik je de antwoorden kan geven waar je zo naar verlangt, dat ik alles voor je duidelijk kan maken en dat alles op z’n plaats valt. Maar zo werkt het niet, tenminste niet voor jou en mij. Want ik ben nog steeds op zoek naar de antwoorden op die vragen, en ik verwacht niet dat ik er snel een antwoord op vind.
Gelukkig hebben we genoeg liefde om ons heen. Onze ouders, onze zussen en al onze vrienden houden van ons. We verlangen nog steeds naar een picture-perfect liefdesverhaal, inclusief meet-cute. Ik ben ervan overtuigd dat het wel goedkomt voor ons. We gaan door op dit pad en uiteindelijk vinden we onze antwoorden wel. Er is namelijk nog veel te ontdekken in onze toekomst. Ik heb er zin in! Jij ook?
Liefs, Elsa
Over de auteur(s)
