Ze won de Grote Prijs van Rotterdam in de categorie Singer-Songwriter en werd 3voor12talent. We hebben het over Verena Ward, artiestennaam VVARD (uitgesproken als ‘WARD’, wat voorheen haar artiestennaam was). Expreszo sprak haar over haar muziek, haar inspiratie en wat we dit jaar van haar kunnen verwachten.
Wilde je altijd al muzikant worden?
Van kinds af aan was ik gek van instrumenten. Ik wilde heel graag drums en gitaar kunnen beheersen. Mijn moeder heeft mij vervolgens gitaarles gegeven, terwijl ze niet eens gitaar kon spelen, maar ze had verstand van muziek en speelde de piano. Ze kon mij lesgeven, omdat de akkoorden erg op elkaar lijken. Ik pakte mijn gitaar op en leerde eigenlijk binnen een paar weken hoe ik moest spelen. Dat werd mijn eerste instrument, dus heel erg do-it-yourself. Uiteindelijk is dat ook echt mijn kracht geweest binnen muziek: om alles een beetje zelf in eigen hand te nemen.
Ik ben opgegroeid in een muzikale familie, alleen zij hebben hun passie en ambitie binnen muziek nooit kunnen verder trekken. Dus ik had het gevoel dat het stokje aan mij was overgedragen. Daarom besloot ik: weet je wat, ik ga gewoon muziek maken en dat wordt mijn beroep. Mijn artiestennaam is VVARD, dat is een familienaam, en zo draag ik dit ook mee in mijn muzikale act.
Hoe ben je begonnen?
Met het schrijven van mijn eigen nummers ben ik tussen mijn tiende en twaalfde begonnen. Ik schreef gedichtjes en die ging ik na op mijn gitaar. Ik besefte me toen dat ik het best wel leuk vond om nummers te schrijven, en zo begon het songwriting eigenlijk. Vervolgens heb ik natuurlijk ook wat nummers gecoverd. Youtube was in die tijd heel erg booming dus besloot ik om wat filmpjes op Youtube te zetten. Die covers werden best goed bekeken, waardoor ik dacht dat het misschien wel tijd werd om mijn eigen nummers online te gooien.
Daarna vond ik dat ik wat meer van mezelf moest laten zien en besloot ik om te gaan optreden. Hiervoor heb ik ook wel in een band gespeeld, maar dat voelde niet oké. Ik heb het liever in mijn eigen hand. In mijn eentje optreden voelde heel fijn, dus het zelfvertrouwen zat er wel in, wat ervoor zorgde dat ik het artiestenproject VVARD opzette. In de tijd als singer-songwriter, dat was in mijn tienerjaren, deed ik mee aan De Beste Singer-Songwriter. Ik ben helaas niet ver gekomen, maar daardoor realiseerde ik me dat het niet mijn manier was om singer-songwriter te worden. Ik begon na te denken over andere mogelijkheden, hoe ik kon experimenteren met geluid en andere instrumenten. Zo ontstond het elektronische indie-popgeluid dat ik nu maak.
Wat vind je zo leuk aan zelf je liedjes schrijven?
Wat ik zo leuk vind aan het maken van mijn eigen muziek, is dat ik bepaalde verhalen of gevoelens in mijn hoofd tastbaar kan maken. Mijn nummers gaan over liefde; jezelf terugvinden; of de vrijheid die je krijgt doordat je jezelf kan accepteren voor wie je bent. Die gevoelens tastbaar maken in een nummer haalt druk van mijn schouders af. Wat ook natuurlijk fijn is, is dat andere mensen zich terug kunnen vinden in de nummers, dat ze dezelfde struggles hebben meegemaakt en dan de perceptie van iemand anders daarover kunnen horen.
Hoe ziet je proces van muziek maken eruit?
Ik begin meestal met een idee of een bepaald gevoel dat ik heb. Soms typ ik even wat tekst op mijn telefoon als ik bijvoorbeeld in de metro zit. Dat blijft dan een tijdje in mijn notities liggen, tot ik mijn gitaar erbij pak of mijn laptop open en denk: ‘’Ik zie wel waar ik heenga.’’ Dan ontstaat er een nummer van dertig seconden, met een tekst erbij. Vervolgens ga ik het uitwerken en bedenk ik wat voor gevoel ik erbij wil creëren. Wil ik dat dit nummer een lekkere dansbare beat heeft, of liever dat het fragiel blijft? Met al die keuzes creëer ik een nummer, met het gevoel als de rode draad.
Wat of wie inspireert je?
De mensen om mij heen inspireren mij heel erg. Dat is natuurlijk vanuit de boodschap van de liefde. Mijn vriendin, die er altijd voor mij is, is een hele grote inspiratie. Door haar heb ik ook een Girls EP gemaakt met verhalen van girls of mensen die zich daarin kunnen vinden, avonturen, zelfacceptatie en die strijd die je kan voelen op dat moment. Dat staat allemaal centraal in de Girls EP. Qua muzikaliteit is een groot voorbeeld van mij The xx. Zij schrijven veel nummers over hun gevoel en over de LHBT+ community. Qua sound is dat ook echt waar ik naar opkijk.
Vervolgens hebben we natuurlijk ook nog Hayley Kiyoko. Zij is voor mij wel een held. Een sterke Aziatische vrouw die het leed bij de ballen pakt. Ze treedt gewoon lekker op over heel de wereld. Wat ik altijd zoek binnen muziek is dat wanneer ik naar bepaalde artiesten luister, ik zou willen dat ik ze had gekend toen ik wat jonger was. Als tiener had ik vaak moeite met mijn seksualiteit en de manier waarop ik mijzelf wilde uiten in mijn muziek. Bepaalde woorden veranderde ik dan. Ik kon het bijvoorbeeld niet over een ‘she’ hebben, want dan zou ik uitkomen voor wie ik ben. Om dan te horen dat er vrouwelijke artiesten zijn die wel gewoon ‘she’ schrijven, omdat je trots moet zijn op wie je bent en op wie je valt… Als ik dat als tiener had gehoord, dan zou mijn leven er heel anders uit hebben gezien.
Hoe bereid je je voor op een optreden?
Ik bereid mij niet alleen voor op het optreden zelf, maar ook op het publiek. Tegenwoordig zie ik optreden meer als een soort eerste date. Onlangs stond ik in Eindhoven en had ik het gevoel dat het niet mijn publiek was. Om dat gevoel te krijgen, zei ik tegen het publiek: ‘’Hey, het voelt een beetje als een first date. We kennen elkaar nog niet, dus op dit moment zijn we elkaar beter aan het leren kennen.’’ Ik vind de connectie tussen het publiek en mezelf heel fijn. Die connectie is er natuurlijk wanneer er wordt gespeeld, maar soms verlies je het publiek en moet je ze even terughalen.
Tijdens de Popronde maakte ik het mee dat mensen dan tijdens optredens gaan praten. Dat is gezellig voor hen, maar het kan vervelend zijn voor diegene die aan het optreden is, want dat hoor je gewoon op het podium. Dus om dat even op een laag vuurtje te zetten, probeer ik die mensen die aan het praten zijn gewoon lekker naar voren te trekken en vragen te stellen: ‘’Wat doe jij hier eigenlijk? Wat vind je van het weer? Wat is je favoriete kleur?’’ Dat zijn meestal wel de vragen die je stelt op een first date.
Waar ben je het meest trots op?
2018 was een prachtig jaar: ik deed mee aan de Popronde, won de Grote Prijs van Rotterdam in de categorie Singer-Songwriter, en werd uiteindelijk 3voor12-talent. Met dat in mijn achterhoofd ging ik 2019 met een goed gevoel in, maar het werd een heel zwaar jaar. Het was heel moeilijk om alles weer op gang te krijgen. Een hoogtepunt van 2019 was dat ik het voorprogramma mocht spelen voor HRVY in de grootste zaal in de Melkweg. Er stond waarschijnlijk iets meer dan 1500 mensen, die allemaal meezongen. Het voelde niet als een first date, maar alsof ze me al kenden.
Een ander trots momentje was richting het einde van het jaar. Afgelopen zomer verloor ik een dierbare, wat zo’n impact op mij had dat ik geen muziek meer maakte. Op een gegeven moment kreeg ik een optreden in het Oude Luxor Theater van Rotterdam. Ik wist niet of ik het aan kon; ik had te veel emoties. Maar vervolgens stond ik daar in een volle zaal met een publiek dat me zoveel energie gaf, dat ik op dat moment dacht: ‘’Yeah, ik kan dit gewoon.’’ Ik begon met spelen en het publiek ging los. Bij het nummer ‘Glitters On My Face’ pakte ik mijn regenboogvlag, swingde ermee los en ik zag het publiek helemaal opstaan en meedansen en –zingen. Het was zo’n mooi moment, dat ze wisten waarom ik die vlag oppakte, omdat we met zijn allen trots zijn.
Wat wil je met je muziek bereiken?
Zoals ik al zei zou ik willen dat ik bepaalde artiesten had gekend toen ik jonger was, dat wil ik eigenlijk bereiken voor mijn jongere ik. Ik wil een muzikant zijn waar tieners of young adults die struggelen naar op kunnen kijken. Dat ze de verhalen die ik neerzet begrijpen en een soort hoop vanbinnen voelen, dat het echt wel goed kan komen.
Wat kunnen we dit jaar van je verwachten?
Door het jaar heen worden er nieuwe singels uitgebracht als een soort van broodkrummels, zodat je niks mist van VVARD. Vorig jaar was wel een stil jaar, dus in 2020 willen we wat meer van VVARD laten zien. Ik kan er niet echt veel over kwijt, maar er komt nieuwe muziek aan. Het wordt een trots jaartje.
Over de auteur(s)
