De Rotterdam Pride…tsja. Amsterdam krijgt vaak het verwijt doorgeslagen te zijn met de commercialisering en niet meer bezig te zijn met het échte doel van Pride. Maar hoe zit het met Rotterdam?
Pride is hier hard nodig. De dag voor de Pride-week begon, werd er nota bene nog een lesbische vrouw in elkaar geslagen op een terras. Als trotse Rotterdammers zeggen wij graag dat alles in onze stad beter is dan in de rest van Nederland. Maar bij de Rotterdam Pride is dat niet per se het geval.
Veel mensen wijten de beladen sfeer op de afgelopen Prides aan gebrekkig optreden van de organisatie tegen de aanwezigheid van intolerante groepen zoals de Roze Leeuw/Gayservatives. Deze groepen lijken lijnrecht in te druisen tegen waar Pride voor staat. Met de volgende in aantocht, geven wij er onze visie op.
Vrijheid en rechten
Vanuit Expreszo kunnen we natuurlijk niemand verbieden naar Pride te komen. Het is onduidelijk of de Roze Leeuw dit jaar aanwezig zal zijn. We hopen van niet, maar het is niet onze droom dat mensen geweigerd worden vanwege hun politieke opinie.
Aanzetten tot haat, daarentegen, is een ander verhaal. Dat mag niet en het kan verregaande gevolgen hebben. Dat de organisatoren (en de media) deze kleine groep zoveel aandacht hebben gegeven en zelfs naar voren hebben gehaald, geeft niet de boodschap af die we willen zien op een Pride. Rotterdam Pride zou zich, net als in Groningen, duidelijk moeten uitspreken tegen haatzaaierij.
Het thema van dit jaar is ‘House of Colours’, er wordt met diversity geadverteerd op de homepage en noemt zichzelf onironisch een safe space. Maar er wordt geen statement gemaakt tegen intolerante groepen. De Pride-organisatie zegt zelf “dat iedereen welkom moet zijn” om de aanwezigheid van de Roze Leeuw in voorgaande jaren te verdedigen. Maar hoe kan dat als extreme groeperingen tijdens Pride zo kritiekloos intolerant mogen zijn?
Bezorgde burgers?
Dat er soms problemen spelen, is ook geen reden om discriminatie te rechtvaardigen. Statistisch gezien staan Marokkaanse en Turkse Nederlanders bijvoorbeeld minder open voor het homohuwelijk. Dat is natuurlijk niet goed, maar het is niet het hele verhaal. Uit onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau blijkt namelijk dat cultuur niet de grote reden voor homofobie is. Het is vooral de mate van religiositeit (binnen élke religie, dus, kijk ook maar eens naar de conservatieve Christenen) en het opleidingsniveau. Dat laatste wordt vanaf dit schooljaar gelukkig aangepakt met verplichte voorlichting.
Doen alsof één culturele groep de oorzaak is van intolerantie tegen homo’s, is dus onzin. Er wordt keer op keer wordt aangetoond dat autochtone Nederlanders hartstikke veel homogeweld plegen, in totaal meer dan elke andere bevolkingsgroep. En hoe zit het ook alweer met dingen als Civitas Christiana en het Gereformeerd Dagblad? Of de 29 procent van Nederland die nog steeds aanstoot neemt aan het zien van zoenende mannen?
Je kunt het probleem van homofobie dus niet zomaar afschuiven op ‘cultuur’, of doen alsof dit fenomeen alleen in een bepaalde groep voorkomt. Nederland heeft diepgewortelde normen over seksualiteit en gender. Daar komt net zo goed intolerantie tegenover LHBT+ uit voort. Daarom is er ophef als het gaat om genderneutrale begroetingen, of durven mensen nog steeds niet uit de kast op hun sportclub. Eén groep de schuld geven versimpelt het probleem en lost niks op.
Schijntolerantie
Bovendien is de acceptatie in Nederland nog steeds vooral besteed aan, vaak witte, genderconforme (= mannen die er “mannelijk” uitzien etc.) queer mensen. Butch vrouwen, feminiene homo’s, non-binaire en trans mensen en queer mensen van kleur hebben in alle omgevingen meer last van discriminatie. En dat is iets waar gayservatives zelf óók aan bijdragen.
Hun voormalige slogan “wel homo, geen mietje” geeft een duidelijk beeld van welke homo’s oké zijn en welke niet. Van Mil heeft zich in de media ook uitgesproken tegen ‘verwijfde’ homo’s, bijvoorbeeld, en gezegd dat genderneutrale toiletten symboolpolitiek zijn.
Eigenlijk zeg je daarmee ‘LHBT+ moeten net zo zijn als ik’, iets waar hij zich zogenaamd tegen probeert te verzetten. We hebben al eerder geschreven over hoe dit soort normen binnen de community jonge queer mannen schade toebrengt. Dat je daar aan bijdraagt, terwijl je tegelijkertijd zegt dat mensen niet zichzelf mogen zijn in de community, is nogal hypocriet.
De Pride in Rotterdam is daarbij al niet zo zichtbaar. Die boodschap horen we veel vanuit de stad. Hier en daar hangt een vlag, maar als je niet oplet, zou je zo kunnen missen dat het Pride is. Het is vervelend dat er zoveel van die gebrekkige aandacht gericht wordt op zo’n groep. Er wordt daarbij steeds gedaan alsof zij als enigen niet worden gehoord. Man, ze duwen de rest zowat van het podium af.
Pride = verantwoordelijkheid
Zelfs als de organisatie groepen als Pegida of de Roze Leeuw niet wil verbieden naar de Pride te komen, kun je ze- net als in Groningen – wel verbieden racisme en discriminatie te propageren, en een duidelijk statement maken dat je niet achter hun boodschap staat. Als organisatie van een evenement met zoveel belangen, moet je namelijk wel drie keer nadenken over hoe je evenement in de media komt en wat je wilt uitdragen.
Naar schatting zouden er zo’n 8000 queer moslims in Rotterdam wonen, binnen en buiten de kast. De stad doet zijn best om LHBT-statushouders een goede start te geven. Maruf is ook in Rotterdam actief. Al deze mensen worden door de gayservatives in hun gezicht gespuugd. Er wordt tegen hen – op hun eigen Pride – gezegd dat zij of hun familie hier eigenlijk niet horen. Zij hoeven zich dus blijkbaar niet welkom te voelen. Het is aan de organisatie om ervoor te zorgen dat het voor iedereen een fijn evenement is. Het zou helpen als ze intolerantie geen plekje vooraan gaven en er in plaats daarvan duidelijk over zijn dat dit niet is waar Pride voor staat.
Dit jaar zal ResistTheirReignbow om die reden een vreedzaam protest houden. Ze willen de organisatie van Rotterdam Pride verantwoordelijk houden voor de boodschap die er op deze manier wordt uitgedragen. Het is jammer dat het nodig is, maar wij staan hier achter. Als Rotterdam Pride zegt “iedereen is welkom”, moeten ze ook een sfeer behouden, waarin iedereen zich welkom voelt. En met de volop aanwezige uitingen van racisme en discriminatie, kan dat niet.
Laurie Bastemeijer en Romy van Dijk
Over de auteur(s)
