Op 11 oktober is het National Coming Out Day. Elk jaar wordt deze dag gevierd, maar waar komt deze dag eigenlijk vandaan? En waarom vinden we het zo belangrijk om uit de kast te komen?
LHBT+’ers staan centraal op deze dag. Het idee is dat LHBTI’ers die nog in de kast zitten, eruit komen. De dag is opgericht door Robert Eichberg en Jean O’Leary in 1988 in de Verenigde Staten. Het idee achter erachter is terug te vinden in het de feministische en gay liberation beweging. Volgens deze bewegingen is al het persoonlijke ook politiek. Met andere woorden, het bestaan van gemarginaliseerde groepen is iets politieks en niet alleen iets voor in de slaapkamer. Eichberg en O’Leary stelden dat out and proud zijn is voor vrienden, familie en collega’s ook een vorm van activisme is. De fobie tegen en onderdrukking van queer mensen zouden namelijk bloeien door stilte en onwetendheid. Uit de kast komen kan die stilte en dus die onderdrukking verbreken. National Coming Out Day bestaat sindsdien in meerdere landen, ook Nederland.
Zelf ben ik al zo’n elf jaar uit de kast. In de zomer van 2008 maakte ik de keuze om de wereld te vertellen dat ik op mannen val. Ik kon er niet meer tegen om te moeten liegen wanneer mij gevraagd werd of ik al een vriendinnetje had (blegh, heteronormativiteit), of waarom ik naar mannen staarde. Voor mij was uit de kast komen iets vanzelfsprekends. Ik kon daarna mijn leven leiden zoals ik wilde, hoe heftig de wereld daarop ook zou reageren. Maar de heftigheid die kan volgen nadat je uit de kast komt, is natuurlijk precies de reden dat niet iedereen uit de kast wil of kan komen.
In het afgelopen decennium heb ik veel gezien, gehoord en meegemaakt binnen de LHBT+-gemeenschap. Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat niet iedereen de noodzaak voelt om uit de kast te komen. Toen ik dat voor het eerste hoorde, was ik een beetje verbaasd. ‘Als je niet uit de kast komt, hoe kan je dan jezelf zijn?’ was mijn gedachte. Ik leerde al vrij snel dat sommige mensen gewoon niet out willen zijn. Zoals er extraverten en introverten bestaan, leerde ik dat enerzijds mensen out and proud zijn en dat er anderzijds mensen gewoon proud zijn.
Ook leerde ik dat het soms een kwestie is van niet kúnnen. Het hele concept van out and proud is vrij Westers. Dat is niet verbazingwekkend, aangezien Coming Out Day van origine uit de VS komt. Maar er wordt vaak vergeten dat ook in niet-Westerse culturen LHBT+ bestaan. In sommige culturen is het (nog) niet mogelijk voor hen om uit de kast te komen. Hier heb ik het onlangs nog over gehad in een paneldiscussie bij Maruf, een organisatie voor queer moslims. Tijdens deze discussie kwam onder andere naar voren dat niet iedereen in het openbaar out kan zijn. De samenkomst van queer en religieus zijn, bijvoorbeeld, kan ervoor zorgen dat niet iedereen veilig uit de kast kan komen. Dat is ook oké. We kunnen van deze mensen ook niet eisen dat ze dit wel doen. Op het moment dat mensen gedwongen worden om uit de kast te komen, verdwijnt hun vrije keuze.
Het is en blijft een harde wereld voor LHBT+’ers. Sommige mensen besluiten uit de kast te komen, anderen besluiten om dit niet te doen. Die keuze kunnen we niet voor een ander maken. Ondertussen is National Coming Out Day misschien ook vooral iets symbolisch geworden.
Als je besluit dat je deze National Coming Out Day niet uit de kast wilt komen, dan is dat ook oké. Realiseer je dat je queerness van jóú is, en dat jij degene bent die besluit welke stappen je zet. Het is jouw reis en jij besluit op welk tempo je jouw pad bewandelt. Voel je niet verplicht om uit de kast te komen, en voel je niet bezwaard om in de kast te blijven. En voor iedereen die deze dag wel aangrijpt om uit de kast te komen, ik ben trots op jullie.
Over de auteur(s)
