De afgelopen weken kwamen Fleur en Julian in allerlei landen in het nieuws. Het stel gaat namelijk iets bijzonders doen: trouwen. En wel 24 keer. Fleur uit Antwerpen en Julian uit Amsterdam vonden elkaar een paar jaar geleden, en het klikte direct. Blijkbaar klikte het zo goed, dat de twee wel 24 keer met elkaar wilden trouwen. En daar zijn ze nu mee bezig. Voor hun project, genaamd ‘22’, gaan ze trouwen in alle landen waar dat is toegestaan om aandacht te vragen voor homohuwelijk. De eerste bruiloft was in New York, de tweede van de reeks was voor Julian op thuisbasis Amsterdam. Expreszo was erbij en kreeg de kans om het ‘kersverse’ bruidspaar te interviewen.
Fleur en Julian nemen vrolijk mijn Skype-telefoontje op en na wat spelen met de webcams kunnen we elkaar zien. Na onze begroetingen stel ik véél te enthousiast direct mijn eerste vraag.
Hoe gaat het met jullie?
Fleur geeft meteen antwoord: „Moe. Ja, een beetje moe. Maar alles gaat fantastisch.” Julian sluit zich hier bij aan en laat weten dat ze niet klagen. Veel positiviteit, maar productioneel lopen de twee wat achter. Al wordt ook dit positief opgevat, volgens Fleur zou het juist niet goed gaan als alles perfect ging: „dat zou betekenen dat er geen of amper persaandacht is.”
En die persaandacht, zijn jullie die gewend?
Fleur: „Nee! Wat wij vooral deden was anderen promoten. Dit is de allereerste keer dat we zelf worden gepromoot. Het is heel erg anders, we moeten nu vooral voor onszelf praten waar we normaal altijd over anderen hebben gepraat. Dat is heel bizar.”
Julian glimlacht naar haar pratende echtgenote, waarmee ze ‘voor het echie’ getrouwd is in 2012 nadat Fleur haar ten huwelijk heeft gevraagd toen ze elkaar nog niet eens zo lang kenden. Toch heeft Julian ja gezegd, waarna ze (typisch Belgisch, volgens Fleur) na vier seizoenen zijn getrouwd.
Hoe is dat, opeens vol in de media-spotlights?
Een opgewekte Fleur staat weer gauw klaar met haar antwoord: „Ik vind het fantastisch.” Toen het kunstenaarsduo het project begonnen zeiden ze nog tegen elkaar: als er één mens is die er vanaf weet, dan is het geslaagd. Julian zegt lachend: “En dat is gelukt denk ik!”
Ze zijn het eens: hoe meer media-aandacht, hoe beter. Er zijn volgens Fleur nog heel veel mensen die echt geen idee hadden dat je als gaykoppel maar mag trouwen in 24 landen.
Julian: „Er zijn ook mensen die zeggen ‘who cares’ en ‘ga iets anders doen’. Dat is ook nuttig want dan weten die mensen er nu wel vanaf. Ook dat vinden we geslaagd.”
Wat voor reacties ontvangen jullie zoal en hoe gaan jullie daarmee om?
Julian: „Wij horen eigenlijk enkel de positieve reacties. We kijken dan ook alleen naar onze persoonlijke facebook pagina, dat is 100% positief. De rest weten we niet en kijken we ook niet naar.” Het is een bewuste keuze, omdat het een positief project is en Fleur en Julian zichzelf hele positieve mensen noemen. Bezig met negativiteit? Zij niet.
De enthousiaste dames hebben ontzettend veel werk aan de voorbereiding van de bruiloften. Vooraf is er eerst een volledig dossier geschreven zodat duidelijk was wat het project inhield en wat ze ermee wilden vertellen. Hun dagen bestaan nu vooral uit het afwerken van lijstjes: perscontacten zoeken, steden contacteren, bruiloftskleding regelen, er moet nog een script geschreven worden voor de documentaire die na hun avontuur uit zal komen en het bekostigen van deze lange reis gaat ook niet vanzelf, dus zijn ze heel veel op zoek naar sponsors.
Het project zou binnen één jaar plaatsvinden, maar dat hebben jullie nu verlengd.
Fleur: „Klopt, omdat we nu merken dat het allemaal niet zo snel gaat.” Het contacteren van de steden blijkt het moeilijkste: Amsterdam heeft bijvoorbeeld drie maanden moeten duren. Het ligt dus niet aan hun eigen tempo, deelt Julian mee. „We moeten nu natuurlijk ook voor het eerst rekening houden met andere mensen en de wensen van die mensen.
Wat was er anders aan trouwen in Amsterdam, vergeleken met New York?
Fleur wijst naar Julian: „Voor haar is Amsterdam natuurlijk een thuis. Dat maakte het best wel wat emotioneler.”
Julian: „Ja, ik wilde vroeger altijd al een keer trouwen. Toen ik vijf was al, alleen kon dat toen nog niet. Toen was het nog: ‘Jij mag niet trouwen’. En dan denk je als kind: waar slaat dat op? Waarom mag dat niet? Ik ben toch ook maar gewoon… een mens? Ja, en dat is heel zuur. Maar dat maakte de bruiloft in Amsterdam wel echt speciaal.”
In elk land willen ze getrouwd worden zoals een gaykoppel uit dat land ook getrouwd zou worden. Door een officiële ambtenaar en met de rituelen van het land zelf. Ook in de originele taal. „Al zorgen we er natuurlijk ook wel voor dat we weten waar we ja op zeggen!”, merkt Fleur op.
24 keer trouwen, dan moet je wel heel veel van iemand houden. Fleur, wat vind je nou het leukste aan Julian?
Dit keer kreeg ik Fleur een momentje met haar mond vol tanden waarna ze allebei beginnen te grinniken. Julian kijkt vol verwachting naar Fleur en grapt: „Nu ben ik ook eens benieuwd hè!”
Heel lang bleef Fleur niet stil trouwens: „Thuiskomen. Dat is het eigenlijk vooral. Ik kan 100% mezelf zijn en ik hoef nergens over na te denken. Als mijn hoofd vol zit en ik weer chaotisch ben, is zij de enige die mij nog snapt. Zij kan dat heel goed destilleren. Ze houdt me met mijn voeten op de grond, dat is heel fijn.”
En Julian, wat vind jij het leukste aan Fleur?
Julian begint bescheiden: „Ze is heel zorgzaam en ontzettend lief. En zo mooi.” Fleur begint te glimlachen waarna Julian nog toevoegt: „Ja, ik ben het allerliefste van de hele wereld bij haar. Als ik moest kiezen tussen alle dingen die je kan krijgen of kan doen op de wereld dan zou mijn voorkeur altijd uitgaan naar bij haar zijn.”
„Het voelt soms zo als kerstmis, klinkt misschien grappig maar zo is het wel hè?” vraagt Julian aan Fleur waarop zij antwoordt: „Ja, heel warm en… gewoon goed.”
Julian: „Vanaf dag één.”
Over de auteur(s)
