Ik volg een minor creatief schrijven (een van de beste keuzes die ik ooit heb gemaakt, maar dat is weer een ander verhaal) en de eindopdracht is het schrijven van een boek. Daar zijn we dus allemaal al een paar maanden mee bezig. Iedere week hebben we een vergadering met een deelgroep, waarin we met elkaar sparren over verhaalideeën, personages en plotwendingen. Het is leuk, interessant en het levert altijd nieuwe ideeën op. Maar soms ook irritaties.
Mijn boek gaat over Nina, die wakker wordt met een kater en een gat in haar geheugen naast het lijk van haar ex-vriendin Simone. Gedurende het verhaal probeert ze te achterhalen wat er die nacht gebeurd is, hoe Simone gestorven is en wie dat gedaan heeft. Bij één van de eerste vergaderingen hadden we net onze plotlijn helder en ons personage vormgegeven, dus ik vertelde meer over Nina en over Simone. Groepsgenoot: ‘Huh, is ze lesbisch? Kun je haar niet gewoon hetero maken?’
Geduldig legde ik uit dat ik Nina bewust lesbisch heb gemaakt. In series gaat het al stukken beter (Jane the Virgin, Sense8, Jessica Jones), maar in boeken is het nog te vaak zo dat een personage óf hetero is, óf een LHBT’er waarbij dat vervolgens ook het hele punt van het boek is. Ik wilde een personage dat LHBT is zonder dat daar een punt van gemaakt wordt. Groepsgenoot: ‘Oh maar dan heeft het dus geen functie? Dat vind ik wel verwarrend. Waarom zou je het dan doen?’
Daarom dus. Omdat een personage hetero maken “normaal” is en een LHBT-personage een “functie” moet hebben. Omdat een lesbisch personage zonder een duidelijke verhaallijn die daarmee te maken heeft, te verwarrend is voor mensen. Fuck dat. Er is niets verwarrends aan iedereen die niet hetero is. Voor normale acceptatie is goede representatie ook gewoon nodig. Witte en gekleurde personages, zieke en gezonde personages, dikke en dunne personages en personages uit ieder spectrum van seksualiteit.
Mijn groepsgenoot blijft het soms verwarrend vinden, al die mensen in mijn boek zonder duidelijk uitgewerkte seksualiteit. Zo ook afgelopen week, nadat ik een passage had voorgelezen.
‘Is Florian gay? Ik denk dat hij gay is.’
‘Waarom denk je dat?’
‘Omdat hij Nina knuffelt als ze gaat huilen.’
‘Nou, hij is hetero.’
Ik zei bijna “gewoon hetero”, net als mijn groepsgenoot. Dat zijn de momenten dat ik me realiseer hoe noodzakelijk representatie is. Want als zelfs ik, een biseksueel meisje dat zichzelf beschouwt als open-minded, uit automatisme “gewoon hetero” wil zeggen… Dan hebben we pas echt een probleem.
Over de auteur(s)
