Afgelopen donderdagavond vertelde Louanne haar persoonlijke verhaal in het programma Dienders (NPO3). In Dienders volgen kijkers een klas op de politieacademie in Rotterdam. Louanne is één van die klasgenoten en in een kringgesprek deelde ze waarom ze zich de laatste tijd zo ellendig had gevoeld. Dit raakte redactrice Melissa zo erg dat ze een bericht voor haar schreef;
Lieve Louanne,
De tranen prikten in mijn ogen toen jij je verhaal deed, daar in dat klaslokaaltje op de politieacademie. Wat had ik graag een arm om je heen geslagen, wat had ik graag gevraagd hoe het écht met je ging. Vier maanden voel je je al ruk, zo zei je dat, daar in die klas. Je zat daar op die stoel, tussen al die toekomstige politieagenten, en mijn hart brak.
Snikkend vertelde je dat je vroeger altijd gepest werd op school omdat je op vrouwen valt. Dat je stiefbroer jouw geaardheid niet wilde accepteren toen je voor je familie uit de kast kwam. Je vader had daar moeite mee. Hij zal zich wel verscheurd hebben gevoeld door de liefde die hij voor jou, zijn dochter voelt en de liefde voor jouw stiefbroer.
Je doet een zware opleiding die enorm veel van je vraagt. Hoe is het om naar huis te gaan als je je daar niet thuis voelt? Als je thuis niet meer veilig en warm voelt, zoals een thuis hoort te voelen. Elke dag moet je naar dat huis toe, na een zware dag op school of een heftige stage op straat. Nadat je zakt voor een toets of juist gezellig hebt gegeten met de meiden van je opleiding.
Niemand zou zich zo mogen voelen als jij, maar helaas zijn er veel jongeren die met hetzelfde worstelen. Die zich niet meer echt thuis voelen, ook al hou je nog zo veel van hen. Jouw verhaal laat zien dat we in Nederland nog steeds accepteren dat meisjes, jongens en alles daartussen of buiten worden verstoten, gepest, gekwetst of genegeerd worden. Deze groep is anoniem, ze houden zich schuil onder onze verplegers, bouwvakkers en politieagenten. Net als jij werken ze keihard en houden hun kiezen op elkaar.
Ik wil je bedanken, Louanne. Voor je verhaal, voor je openheid en voor je tranen. Nederland is een prachtig land, net als dat jij een prachtig mens bent, maar er gaat meer schuil onder het oppervlakte dan de meeste mensen willen zien. Als politieagent ga je die pijn zien, op de eerste rang. Geweld, pijn, verstoting, verlies. Elke dag sta je daar weer, ook met je eigen pijn.
Dit is een hart onder de riem voor jou, want jij, jij begrijpt die mensen. Jij hebt hun pijn gevoeld en dat gaat jou helpen in het werk. Nu zit het je misschien nog in de weg, maar let op mijn woorden. Jouw verdriet in deze aflevering heeft me erg geraakt. Voor jou is het nu een tijdje geleden. Ik hoop dat je nog steeds op de politieacademie zit, want ons land heeft meer mensen nodig zoals jij. Ik hoop dat je nu fijn bij je lieve vriendin woont en dat je elke avond thuis mag komen, echt thuis. Ik hoop dat je je beter voelt en ik hoop, ik hoop heel erg, dat jij later je pijn kunt omzetten om mensen met die hun eigen pijn te helpen.
Bedankt Louanne
Bekijk hier het fragment:
DIENDERS, ELKE DONDERDAG, 21.50
Over de auteur(s)
