In de serie ‘Brief aan’ schrijven Expreszo’ers een boodschap aan zichzelf, met daarin wat ze als jonge LHBT+ graag hadden willen horen.
Drachten, winter 2013
Lieve Melissa,
Weet je nog? Een aantal jaren terug ging je voetballen met een meisje dat je pas had leren kennen. Jullie schopten de bal heen en weer in het gazonnetje van het kerkgebouw. Zij was zestien, jij zal iets van veertien zijn geweest, en terwijl jullie overtrapten zei ze opeens: “Weet je, jij valt op meisjes.”
Nu moet je niet schrikken, maar blijkbaar had ze het bij het rechte eind. Ze was ook niet de enige en soms lijkt het alsof de hele wereld het eerder doorhad dan jijzelf. Ik val op meisjes, jij valt op meisjes, maar jij weet het nog niet. Voor je ligt een hele lange weg die je moet afleggen, want het accepteren van je geaardheid, dat is iets waar je ontzettend mee gaat worstelen.
Ik zou zo graag willen dat ik terug kon gaan naar de winter van 2013. Je gaat je verstoppen, in films, series, in verfprojecten die je nooit af maakt, maar vooral in je kamer. Je isoleert jezelf en voor je het weet heb je het gevoel dat je helemaal alleen bent. De eerste keer dat je verliefd wordt op een meisje vertel je het aan niemand. Nou ja, aan één iemand, maar er mag absoluut niet over gepraat worden. Niet op de fiets of op school. Een berichtje op Whatsapp en daarna hebben jullie het er jaren niet over.
Terwijl je vriendinnen zwijmelen over hun jongenscrushes met geheime namen als Pinda en Spaghetti, denk jij maar aan één ding, hoe zorg ik ervoor dat dit zo snel mogelijk ophoudt. Je denkt biseksueel te zijn en de meest logische oplossing voor jou is: ingaan op de verliefdheid voor jongens (alsof je dat durft) en verliefdheid voor meisjes negeren. Geloof me, dat is het slechtste plan dat je ooit bedenkt.
Waarom je zo graag niet op vrouwen wilde vallen, kan ik nu niet zo goed meer begrijpen. Je ouders, je familie, je vrienden, iedereen reageert positief wanneer je eindelijk de moed bijeengeraapt hebt om uit de kast te komen. Je geloof speelt wel mee. Ik kan mij niet herinneren dat er ooit iets over gezegd is, maar jij bent ervan overtuigd dat God je haat om wie je bent. Dat er in de kerk geen ruimte is voor iemand die op vrouwen valt. Dat je iedereen teleurstelt omdat je een zondig leven leidt en nadenkt over zondige dingen.
Lieve Melissa, daar is allemaal niets van waar. Geïnternaliseerde homofobie verpest jaren van je leven. Die overtuiging dat je moet kiezen, of het geloof, of je geaardheid, is niet waar, ook al zullen sommige ‘christenen’ je ervan proberen te overtuigen dat je niet én christen, én queer kan zijn. Ik ben het levende bewijs. Nog steeds vind ik het moeilijk te accepteren dat Jezus ook van mij houdt, maar keer op keer laat Hij het weer blijken. In dromen, in woorden, gesprekken en misschien zelfs wel in die stickers die af en toe op een lantaarnpaal geplakt zijn: Jesus loves you.
Het komt allemaal goed, jij gaat het doen. Jij gaat christen zijn en queer, en iedereen heeft daar vrede mee, zelfs – nee, juist – jij. Over een paar jaar ben je uitgegroeid tot een volwassen vrouw, die trots schrijft over jouw verhaal. Over ons verhaal. Hopend dat een jong iemand, iemand misschien net als jij, dit leest en denkt; dit kan ik ook, ik kan ook christen zijn en gay, of lesbisch, of transgender, non-binair, biseksueel, of wat dan ook. Je kan alles worden wat je wilt, maar wees trots. Op je geloof en op jezelf.
Knuf, Melissa
Zomer 2019
Andere redacteuren schreven ook een brief aan hun jongere zelf. Lees hier de brieven van Rocher, Laurie en Stef.
Over de auteur(s)
