ANNE+, geregisseerd door Valerie Bisscheroux, scenario door Maud Wiemeijer, is na een crowdfunded webserie en een Netflix serie nu te zien als speelfilm in de Nederlandse bioscopen. De film over de nu 25-jarige Anne en haar avonturen in het leven en in de liefde is niet de zoveelste queer film die zich puur focust op de worsteling met het ontdekken van je seksualiteit. In plaats daarvan focust de film zich op de chaotische zoektocht in je 20’s naar antwoorden en de groeiende realisatie dat je nog steeds geen idee hebt wat je aan het doen bent.
Realisme en representatie
Met de realistische lichaamsbeelden, beperkt make-up gebruik en hedendaagse kledingstijlen voelt de film natuurlijk en echt aan. Dit is enorm verfrissend in het huidige medialandschap waar iets te vaak oneffenheden weg worden gepoetst. Ook op het gebied van genderidentiteit, seksualiteit en huidskleur schiet de representatie niet tekort. Het lijkt wel alsof half bekend queer Nederland (bijvoorbeeld Thorn de Vries, Loena Maas en Georgina Verbaan) in deze film zit. Toch voelt het niet geforceerd.
Nederlandse kijkers kunnen veel van de locaties en situaties in de film, die zich grotendeels in Amsterdam afspeelt, herkennen. Anne, gespeeld door Hanna van Vliet, en haar vrienden die stomdronken en zwabberend op de fiets stappen? Zeggen dat je ‘nog één drankje’ gaat doen en dan opeens twee uur verder zijn? Een bamihap in een snackbar na afloop? Herkenbaar voor menig student en jong twintiger.
Communiceren kan je leren
Echter richt de film zich nog steeds op de grotendeels rijke, hoogopgeleide en Amsterdam-gevestigde bubbel uit de serie. Hierdoor blijft het conflict beperkt en de problemen te snel opgelost: soms lijkt alles Anne in de schoot geworpen te worden. Ook neigt de film naar het educatieve met uitleggerige monologen over gender, acceptatie en de kracht van drag.
Het grootste probleem in de film is Anne’s problemen met duidelijke communicatie, waardoor veel van haar gedachten onuitgesproken blijven. Dit maakt het voor de kijker, net als voor de mensen om haar heen, soms moeilijk om te weten wat ze voelt en waarom ze dingen doet. Net als het personage uit het boek dat ze schrijft is Anne op zoek, maar waarnaar dat is, is niet duidelijk. De film voelt dan ook meer als een verzameling gebeurtenissen in haar leven, of een hele lange aflevering van de serie.
Verder bevat de film, zoals vele kijkers gewend zullen zijn van Nederlandse speelfilms, meerdere uitgebreide seks scenes. Ondanks de soms wat overdadige lengte is het hier wel een verademing om deze natuurlijke, intieme momenten tussen queer personen op het grote scherm te kunnen zien.
Queer en zichtbaar
ANNE+ moet geprezen worden om dezelfde redenen dat Love, Simon dat in 2018 werd. Beiden zijn het geen baanbrekende films op het gebied van kwaliteit, acteerprestaties of creativiteit: het belangrijkste aan deze films is het feit dat ze bestaan. Ze bestrijden het grootste gemis in LHBTQIA+ films:het gebrek aan normale verhalen over queer personen. Waar Love, Simon nog heel erg focust op problemen als zelfacceptatie en uit de kast komen, is ANNE+ daar al niet meer mee bezig. Al sinds het begin in de serie worstelt Anne met van alles: relaties, exen, studie, banen, ouders. Maar Queer zijn is nooit het probleem geweest, juist de houvast. “Queer zijn is alles,” zegt Anne zelf. En ook juist deze verhalen over queer personen waar queer zijn niet de main struggle is, zijn hard nodig.
Niet vaak krijgen wij de mogelijkheid om een film voor en door leden van de LHBTQIA+ community op het grote scherm te zien. Toen na de film de lichten aangingen en ik om mij heen keek, was ik omringd door een verscheiden maar toch overweldigend queer publiek. Plots raakte het mij dat dit de eerste keer in lange tijd was dat ik met zo’n grote hoeveelheid queer mensen in één ruimte was. Een overweldigend gevoel van trots en samenzijn hing in de lucht en volgde mij nog lang op de weg naar huis. Dat een film ons in deze tijden zo kan samenbrengen, dat betekent ook wat.
Over de auteur(s)
