Voel jij je wel eens een meerkoetje dat tegen de stroming in zwemt? Een meerkoetje dat, hoe hard die het ook probeert, weer terug drijft op het punt waar het begon.
Het is een grijze koude zaterdagochtend en ik loop richting een café in Amsterdam Oost. Ik heb daar afgesproken met Ber, last minute gepland, zoals dat altijd gaat met Ber. Onderweg valt mijn oog op een familie meerkoeten in de gracht. Al snel valt me op dat één baby meerkoetje zich anders gedraagt. Waar de rest van het gezin fijn met de stroom mee dobbert, is dat ene meerkoetje vooral bezig met tegen de stroom in zwemmen. Elke keer zwemt het meerkoetje met veel kracht en moeite tegen de stroom in, maar elke keer wint de stroom het en is het arme beestje weer terug bij af. Toch blijft het zich verzetten. Een gevoel van hopeloosheid bekruipt me als ik langer naar dit meerkoetje blijf kijken.
Ik stap binnen in een groot bruin café en ik voel gelijk dat het tijdstip – zaterdagochtend 10 uur – niet klopt bij de omgeving. Het ruikt naar een vrijdagmiddagborrel.
Links aan het raam zie ik Ber zitten. Hij heeft een speciaalbiertje voor hem staan. Ik hang mijn jas over de stoel, plof neer en laat mijn QR-code scannen. Ik pas voor het biertje en bestel een koffie. Dan richt ik me tot Ber.
“Dat is lang geleden!” begint hij opgelaten.
Het is inderdaad lang geleden dat ik Ber had gezien, in pre-covid tijden. Na wat gesprekken over koetjes en kalfjes, virussen en vaccinaties belanden we bij de diepere gespreksstof.
“Weet je wat grappig is?”zegt Ber lachend: “Ik ben door die lockdown tot het besef gekomen dat ik best wel prima functioneer!”
Ber vertelt me dat de lockdown bij zijn ouders en broers problemen aan de oppervlakte heeft gebracht die jarenlang ondergronds sudderden. De ene broer zit met een burn-out thuis. De andere broer zit midden in een scheiding en bij zijn ouders lijkt stabiliteit ook ver te zoeken. Volgens Ber was het de niet-lockdown die hen de mogelijkheid gaf om nog langer van hun problemen te vluchten, maar de gedwongen stop was de druppel die de emmer deed overlopen.
Ber vertelt me dit omdat hij heel lang dacht dat iedereen in het gezin altijd probleemloos door het leven leek te gaan, iets waar hij zich niet in kan vinden. Hij heeft zich thuis altijd ‘anders’ gevoeld dan de rest. Hij dacht dat hij niet goed functioneerde binnen het gezin. Zijn broers brachten meisjes mee naar huis, hij niet. Hij speelde liever met zijn kleurpotloden dan met de nieuwste FIFA-game. Voor Ber was zelfs het maken van een verlanglijstje voor Sinterklaas een probleem. Een paar jaar op rij kreeg hij niet wat hij wilde, terwijl het verlanglijstje van zijn broers precies overeenkwam met de cadeaus die ze kregen. Ber ging uiteindelijk ook maar cadeaus vragen die hij eigenlijk niet wilde, maar waarvan hij dacht dat het zo hoorde.
Hoe ouder Ber werd, hoe meer hij zich moest verzetten en hoe sterker hij daardoor is geworden. Tuurlijk vindt hij de lockdown vervelend, maar het haalt niet zulke diepgewortelde problemen bij hem naar boven omdat hij deze al lang heeft aangepakt, in tegenstelling tot zijn ouders en broers. De lockdown laat hem zien dat hij nu als enige in het gezin wel functioneert.
Ik denk nu weer aan dat ene baby meerkoetje dat zich tegen de stroming bleef verzetten terwijl de rest van het gezin rustig met de stroming mee dobberden. De hopeloosheid die ik toen voelde, verandert dankzij dit gesprek met Ber in berusting.
Lief meerkoetje, je bent nog jong en de stroming zal nog regelmatig van je winnen, maar door je te blijven verzetten zal je sterker worden dan de andere meerkoetjes die op de mainstream meedrijven. Als je later in je leven in een sterke stroming verzeilt raakt, weet jij daar wel tegenin te zwemmen. Dus wees anders en blijf tegen de stroom in zwemmen!
Over de auteur(s)
