Het is april 2020. Een paar maanden geleden brak het coronavirus uit in Nederland. De verspreiding ging sneller dan we gehoopt hadden. Het gevolg is dat we sinds drie weken zo veel mogelijk sociaal contact vermijden. Dit heeft veel invloed op ons dagelijkse leven; we werken en studeren thuis en gaan niet meer uit. Wat misschien nog wel de meeste impact heeft, is dat we onze familie en geliefden véél minder, of misschien wel helemaal niet zien. Hoe ga je met elkaar om als je ver van elkaar verwijderd bent, en je de ander niet op kan zoeken?
Er zijn (LHBT+) jongeren die nu niet bij mensen terecht kunnen waar ze zich veilig en op hun gemak voelen. Dat kan ervoor zorgen dat de mensen die al worstelden met hun mentale gezondheid, daar nu meer moeite mee hebben. Of erger nog: ze zitten vast in een giftige thuissituatie en kunnen daar niet aan ontsnappen. Er zijn initiatieven die je kunnen helpen als je hiermee te maken hebt, zoals bijvoorbeeld Veilig Thuis.
Gelukkig zijn er ook veel mensen die in deze situatie geen heftige problemen tegenkomen, maar die helaas wel hun geliefden moeten missen. Het is een stuk lastiger om contact te houden als je elkaar fysiek niet kunt zien. Tegelijkertijd worden we steeds creatiever. We videobellen en gaan bij elkaar op bezoek met een raam of anderhalve meter afstand ertussen. Ondanks al deze goede oplossingen blijft het lastig om sociale contacten bij te houden. Je kunt immers niet even bij je vrienden of partner langsgaan om spontaan iets te gaan drinken of gezellig een filmpje te kijken.
Dit gemis van mijn familie en vrienden maakt mij onrustig. Ik zou graag willen zeggen dat alles goed gaat en dat ik prima om kan gaan met de sociale isolatie. Het tegenovergestelde is echter waar. Op minder goede dagen komen de muren op mij af. Hopelijk wordt alles snel weer normaal, want ik kan niet wachten om iedereen die ik nu mis eindelijk weer te knuffelen.
Ik weet gelukkig ook dat het helemaal niet erg is om je zo te voelen. Het hoort er allemaal bij. De media doen alsof we onszelf weer helemaal opnieuw uit moeten vinden tijdens de quarantaine. Als het kan met een gespierd lichaam voor de zomer, van binnen en buiten weer helemaal als nieuw, met een perfecte (mentale) gezondheid en het liefst met een nieuwe hobby. Maar dat hoeft helemaal niet. Je mag je rot voelen als alles ineens anders is, omdat je dagelijkse routine verandert en je je familie mist. Of als deze tijd gedachten triggert omdat je ineens voor uitdagingen komt te staan die je lang niet meer hoefde te trotseren.
Zelf ben ik veel aan het sporten, lezen en Netflixen om de dag door te komen. Orange is the New Black blijft wat mij betreft de beste serie ooit en is altijd fijn om te kijken. Voor de coronacrisis ging ik twee dagen in de week naar school en op mijn vrije dagen deed ik eigenlijk hetzelfde als wat ik nu dagelijks doe. Voor mij verandert er dus vrij weinig, maar toch is het raar dat er een paar dingen anders zijn.
Uiteindelijk komt het allemaal wel goed, het duurt misschien even, maar het gebeurt vanzelf.
En tot die tijd: Bel elkaar, stuur kaarten, brieven en cadeautjes.
Heb lief ❤
Over de auteur(s)
