2019 was op zijn zachtst gezegd niet mijn beste jaar.
Ik heb lange tijd thuis gezeten, omdat mijn school mij door mijn beperking niet de juiste begeleiding kon geven. Doordat ik in die tijd constant niks deed, werd ik steeds vermoeider. Uiteindelijk bracht ik mijn dagen door met niks anders dan Netflix. Ik kon geen energie op brengen voor het doen van andere dingen.
Dat werd gelukkig een heel stuk beter toen ik in maart dit jaar voor Expreszo mocht gaan schrijven. Ik had weer een doel, ik kon mensen blij maken met mijn columns. Elke keer als er een column van mij word gepubliceerd, word ik overspoeld met positieve reacties. Zelfs van mensen met wie ik nog nooit eerder contact heb gehad. Bij deze: lieve lezers, jullie maken mij elke keer weer zielsgelukkig. Ik schrijf voor mezelf, maar ook zeker voor jullie. Dankjewel❤.
Rond mei werd duidelijk dat ik niet meer terug hoefde naar mijn oude school. De onderwijsconsulent die mij begeleidde met het vinden van een nieuwe plek, had eindelijk iets voor me gevonden.
Ik zit nu op een school waarbij ik met alles wat ik wil leren persoonlijk word begeleid. Er is geen druk om toetsen te maken of een diploma te halen en dat is erg fijn. Ik moet nog wel erg wennen aan mijn nieuwe ritme, het verschil tussen vijf dagen in de week naar school gaan mét prestatiedruk, naar twee ochtenden in de week zonder die druk is erg groot.
Ook worden al mijn therapieën weer in gang gezet, zodat ik me weer kan focussen op mijn fysieke en mentale gezondheid.
Door naar school te gaan, de juiste hulp te krijgen, en door een heleboel lieve mensen om mij heen, gaat het steeds een beetje beter met me. Voor het eerst sinds tijden voel ik me weer blij en trots als ik in de spiegel kijk, in plaats van dat ik mezelf haat.
Ik voel me geliefd, en daardoor kan ik anderen liefhebben. Ik ben er nog niet helemaal, neem kleine stapjes, maar mijn glas voelt eindelijk weer halfvol. En eerlijk is eerlijk: Dat voelt verdómd goed.
Over de auteur(s)
