2018 was, volgens mij, een geweldig jaar voor representativiteit van queer mensen in film en op tv. We kregen mainstream films (Love, Simon), series waar queer mensen in spelen zonder dat het een plotpunt is (The Haunting of Hill House) en acteurs die uit de kast kwamen en daarmee een voorbeeld zijn voor vele jongeren.
Nu het eindelijk 2019 is, kunnen we vooruitkijken. Wat gaat dit jaar brengen aan queer films? Een film waar ik heel erg naar uitkijk is Boy Erased. De verfilming van het gelijknamige boek van Gerrard Conley zal in Nederland in januari in de bioscoop te zien zijn. Om mijzelf voor te bereiden op de film, die heel heftig schijnt te zijn, besloot ik eerst het boek te lezen. Boy Erased: a memoir is een autobiografisch boek, dat in 2016 uitkwam. Ik kende het verhaal niet en wist alleen nog dat het ging over een jongen die door zijn ouders naar conversion therapy wordt gestuurd.
Met mijn naïeve hoofd dacht ik dus dat dit verhaal zich af zou spelen in de jaren 80, toen het nog een mega taboe was om homoseksueel te zijn. Je kan mijn verbazing wel begrijpen toen de hoofdpersoon vertelde over mobieltjes, online porno en Harry Potter. Boy Erased speelt zich af in het begin van de 21ste eeuw!
Boy Erased speelt zich niet af in de jaren 80, maar gewoon aan het begin van de 21ste eeuw
Mannen moeten zich ‘mannelijk gedragen’
Het verhaal van Boy Erased gaat over de jonge Gerrard, die nadat hij wordt ge-out door een schoolvriend, door zijn ouders naar een kamp wordt gestuurd. Dit kamp wordt georganiseerd door de christelijke organisatie Love In Action en claimt de mensen die het traject volgen af te kunnen helpen van hun homoseksuele gevoelens. Gerrard zelf stemt in en meldt zich aan voor een soort introductietraject. In deze twee weken draait hij mee met de groep en schatten de medewerkers van het kamp in hoe lang hij uiteindelijk in het kamp moet blijven. Dit kan een maand zijn, een half jaar, een jaar of zelfs voor onbepaalde tijd.
In het kamp moet Gerrard zijn mobieltje en zijn dagboeken inleveren. Zijn moeder blijft achter bij de deur, zij mag niet aanwezig zijn bij de sessies. Er is een handboek met vele pagina’s die strikt gevolgd dienen te worden. Mannen dienen zich niet vrouwelijk te gedragen, en vrouwen dienen zich niet mannelijk te gedragen, wat dat ook moge betekenen. Mannen mogen alleen een kort, mannelijk kapsel hebben en moeten elke ochtend hun baard scheren. Vrouwen dienen hun oksels, onderbenen en onderarmen te scheren (wat?) en zij mogen alleen een ‘vrouwelijk’ kapsel hebben. Mannen in een wit onderhemd en een zwarte broek (uiteraard goed gestreken), vrouwen een witte blouse en een zwarte of grijze rok.
Vrouwen dienen hun oksels, benen en onderarmen te scheren (wat?)
Even een herinnering dat Gerrard Conley deze regels niet uit zijn duim heeft gezogen!
De methode van Love In Action gebruikt een stappenplan en tijdens de twee weken dat Gerrard in het kamp zit, richt hij zich vooral op het bevestigen van zijn ‘immorele gedrag’. ‘Schrijf over de eerste keer dat je fantaseerde over een jongen. Schrijf over de eerste keer dat je zoende met een jongen. Schrijf over alle andere keren dat je iets deed met een jongen.’
Daarnaast is het analyseren van zijn familiegeschiedenis een groot deel van het traject. Een soort stamboom van zonden. Alcoholproblemen, pornoproblemen, alles willen de therapeuten weten.
Nogmaals, dit is allemaal echt gebeurd.
Persoonlijk vind ik dat Boy Erased: a memoir niet bijzonder mooi geschreven is, maar dat is denk ik niet waar dit boek om draait. Dit boek is geschreven om te laten zien hoe verschrikkelijk deze kampen zijn en hoe belangrijk het is dat ze verboden worden. Volgens een Amerikaans onderzoek is de kans dat een queer-persoon zelfmoord pleegt vijf keer (!) zo groot wanneer zij ‘professioneel’ hulp hebben gekregen om hun seksuele- of genderidentiteit te veranderen. Volgens een ander onderzoek is deze kans overigens zelfs 8.9 keer zo groot (!!).
Gewoon legaal in Nederland
Natuurlijk is de Verenigde Staten een beetje een ver-van-ons-bed-show, maar wat nou als ik zeg dat het in Nederland, net zoals in de VS, nog steeds hartstikke legaal is om de seksuele- of genderidentiteit van een persoon te veranderen? In feite kunnen de dingen waarvan ik kippenvel heb gekregen in Boy Erased ook gewoon gebeuren onder onze neus. Er zijn Nederlandse, christelijke organisaties die therapie aanbieden voor mensen die hun homoseksuele gevoelens willen onderdrukken of beheersen. Daarnaast zal het ongetwijfeld ook op onofficiële manieren gebeuren, door kerkleiders of therapeuten zonder enige vorm van moraal. Dat is gewoon legaal hier.
Wat je leest in ‘Boy Erased: a memoir’, kan ook gebeuren in Nederland, gewoon onder onze eigen neus!
In maart 2018 stemde het Europese parlement over dit onderwerp en met een ruime meerderheid werd bepaald dat de Europese Unie officieel vindt dat het (proberen te) veranderen van iemands seksuele en genderidentiteit verwerpelijk is. Go EU! Het enige probleem is dat de EU in dit geval niet een werkende wet kan schrijven voor alle leden. Ze moedigen alle landen aan zelf wetten aan te nemen om deze verschrikkelijke, niet-werkende en dodelijke therapie te verbieden. Heeft Nederland dat gedaan? Nee.
Boy Erased: a memoir hoef je niet te lezen om het prachtige taalgebruik of het meeslepende plot: het was soms moeilijk te lezen en ik heb het zeker een aantal keren weggelegd omdat ik er gewoon niet door kon komen. Echter, de getuigenis van Gerrard Conley legt zeer goed bloot waarom we deze therapieën met z’n allen moeten afkeuren en waarom landen (looking at you, Nederland) dit zou moeten verbieden. Zolang de regering dit niet doet blijven we jongeren legaal blootstellen aan een vorm van ‘therapie’ die mensonterend, vernederend en zelfs dodelijk is. Lijkt mij niet helemaal de bedoeling in ons tolerante Holland, toch?
Een oproep dus hier, aan iedereen, maar vooral aan de Nederlandse overheid. Lees Boy Erased, verdiep je in homotherapieën in Nederland, luister naar letterlijk elke medische arts, psychiater of andere deskundige die zegt hoe schadelijk dit is, neem je verantwoordelijkheid voor de veiligheid van de queerpersonen in ons land en verbied dit soort therapie!
Oh en trouwens, volgens het AD komt de film helemaal niet eens in Nederlandse bioscopen, dus nu moeten we allemaal massaal ook wel het boek gaan lezen…
Over de auteur(s)
