Lola vers la mer was een film waar ik al lange tijd naar uitkeek toen het coronavirus roet in het eten gooide en de Nederlandse première op het Movies That Matter Filmfestival niet door kon gaan. Na de lockdown leek het erop dat de film eindelijk in de bioscopen zou verschijnen, totdat filmdistributeur Cinemien failliet ging. OUTtv nam de distributeur over en Lola vers la mer verdween ineens van de kalender. De film is nu wel te zien op video on demand-diensten en op een enkel queer filmfestival. Dat is een schande, want juist verhalen over trans personen zijn nog zeldzaam. Lola, vertolkt door trans actrice Mya Bollaers, is het stralende middelpunt in een verhaal over de relatie tussen een dochter en haar vader.
Lola’s moeder is overleden. Als Lola aankomt bij de kerkdienst blijkt ze te laat te zijn, omdat haar vader de verkeerde tijd heeft doorgegeven. Ze gaat vervolgens naar de zaak van haar vader (gespeeld door Benoît Magimel), waar hij de condoleances in ontvangst neemt. Als hij Lola ziet, wordt hij boos dat ze zich op die manier durft te vertonen, gekleed in meisjeskleding. Hij spreekt haar aan met de verkeerde voornaamwoorden en het blijkt dat hij haar het huis heeft uitgezet, omdat ze trans is. Lola is klaar met zijn gedrag en laat het er niet bij zitten; ze steelt de as van haar moeder. Dat confrontatie die daarop volgt loopt erop uit dat Lola en haar vader gaan roadtrippen om de as van haar moeder uit te strooien bij hun vakantiehuis. Dat was haar laatste wens en die willen zowel Lola als haar vader eren.
Het is onmogelijk om geen fan te zijn van de enthousiaste persoonlijkheid die Lola met zich meebrengt. Ze is warm, neemt geen blad voor de mond en actrice Mya Bollaers zet haar expressief neer. Haar gezicht spreekt boekdelen en ook op kleinere, ingetogen momenten is het altijd duidelijk dat er emoties in haar omgaan. Ze is letterlijk het kleurrijke middelpunt van de film met haar roze haar, gele jas en versierde skateboard. Haar persoonlijkheid gecombineerd met haar uiterlijk worden weerspiegeld in de hele film. De cinematografie is warm met intense en heldere kleuren. Als je de film kijkt spat het leven ervanaf. Het is daarom nog triester dat die kleuren en de levendigheid van de film niet kunnen schitteren op een bioscoopscherm.
Natuurlijk is het niet allemaal rozengeur en maneschijn, want Lola’s vader is transfoob. De film laat echter zien dat de vader het wel in zich heeft om te veranderen wanneer hij zich openstelt voor wat Lola hem probeert te vertellen. Enkele dialogen zijn heel sterk. Het gedrag van Lola’s vader wordt niet goedgepraat, maar hij wordt ook niet neergezet als kwaadaardig. Tegelijkertijd trapt de film niet in de val om hem een onmogelijke karakterverandering aan te meten. Hij ontwikkelt zich niet ineens tot de perfecte vader. Hij heeft nog veel problematische trekken aan het einde van de film, maar hij staat meer open voor wat Lola te zeggen heeft. De film laat zien dat Lola de sterkste is van de twee, maar ook dat er hoop kan zijn voor mensen die eerst compleet tegenover elkaar staan.
Waar de relatie tussen Lola en haar vader genuanceerd wordt neergezet, is de muziek af en toe opvallend dramatisch terwijl de film dat niet nodig heeft. Bijpersonages zoals Lola’s homoseksuele vriend Samir verdienen meer tijd dan ze uiteindelijk krijgen. Ook zijn er enkele scènes waarin Lola te maken krijgt met alledaagse transfobe reacties, hoewel realistisch, voelen ze iets teveel aan als een manier om de vader toch die karakterontwikkeling door te laten maken. Interessanter zijn dan de gesprekken met de mensen die Lola wél met open armen ontvangen. Die kleine minpuntjes kunnen de film echter niet onderuit halen. Het is overduidelijk dat deze film meer verdient dan het kleine scherm. Hopelijk krijgt Mya Bollaers vaker de kans om haar acteertalent te laten zien en deze tweede film van Laurent Micheli smaakt naar meer.
Lola vers la mer is o.a. te zien op Pathé Thuis (dan steun je toch nog een bioscoop). Ook is de film enkele keren te zien als special op het grote doek. O.a. op donderdag 27 augustus in Utrecht in het Filmcafé en 30 augustus in het Rotterdamse Lantarenvenster.
Over de auteur(s)
