Hiphop artiest en rapper Babs is een nodige queer frisse wind die door het Nederlandse muzieklandschap waait en je omverblaast met scherpe lyrics en catchy melodieën. Haar liedjes staan bomvol woordgrappen en maatschappijkritiek, en vormen een pleidooi om jezelf te durven zijn. Haar nieuwste track Blind Blijven komt vandaag uit.
Kun je wat vertellen over je reis tot artiest tot nu toe?
Mijn liefde voor taal en muziek zat er al vroeg in. Op mijn tiende begon ik met liedjes schrijven, waarbij ik mezelf begeleidde op mijn gitaar. Ik merkte dat ik er veel aan had, omdat ik best wel een eenzame puber was op de middelbare school. Ik was een outsider, werd gepest, had niet zoveel vrienden en merkte dat ik anders was. In die tijd was de school best verdeeld in stereotype hokjes. Daarbij viel ik als stoer meisje, dat zich niet zo met kleding en make-up bezighield, een beetje buiten de boot. Door het pesten voelde ik me heel onzeker. Muziek maken werd daardoor echt een uitlaatklep, een manier om om te gaan met de intense emoties die ik voelde.
Grappig genoeg ben ik zelfverzekerder geworden toen ik me realiseerde wat hetgeen was dat mij anders maakte. Op mijn vijftiende ging ik bij een toneelgroep en daar kwam ik iemand tegen die biseksueel is. Tot dan toe had ik altijd een intern gevecht gevoerd. Ik vond jongens namelijk leuk, maar had ook op jonge leeftijd al gemerkt dat ik een bepaald gevoel van meisjes kreeg. Daar heb ik me lang tegen verzet, omdat ik graag kinderen wilde op een “gangbare” manier en ik dacht dat vrouwen daar geen plek in konden hebben. Het was letterlijk een gebrek aan educatie dat ik zo dacht. Toen ik dus die persoon bij toneel tegenkwam, viel het ineens op z’n plaats: ik ben gewoon biseksueel en dat is oké.
Meteen voelde ik me een stuk beter, omdat ik mezelf begreep. Ik heb toen een schaar in m’n haar gezet en begon me steeds meer mezelf te voelen. En dat konden de mensen om me heen ook zien, want ik was opeens een stuk zelfverzekerder. Die zelfverzekerdheid gaf me ook de moed om mijn droom als artiest waar te maken. Ik dacht, “nu ik durf te dromen, wil ik het podiumbeest dat er altijd al in zat eindelijk een podium geven!” Vervolgens heb ik me aangemeld voor het conservatorium. Mijn eigen muziek maken is namelijk wat ik het allerleukst vind om te doen.
Als je een liedje maakt, hoe ziet dat proces er dan voor jou uit? Begint dat bij productie, tekst of melodie?
Vaak begin ik bij de productie en dan begin ik eigenlijk altijd bij de akkoorden, de harmonie. Dat zet namelijk gelijk een sfeer neer. Dan programmeer ik de drums, bas en piano en als dat staat, heb ik er een bepaald gevoel bij. Vanuit dat gevoel kan ik dan gaan schrijven. Maar ik heb ook weleens dat het bij tekst begint. Omdat ik zo erg van taal hou, überhaupt van schrijven, van gedichten en verhalen, gebeurt het soms dat ik in de trein zit en een woordgrapje bedenk. Een voorbeeld: een van mijn liedjes heet Pandemiemoe. Ik zat ergens en dacht pandemie… pande-mie moe. En toen ben ik daar een beetje op gaan schrijven. Het komt dus ook voor dat ik teksten die ik al eerder heb geschreven later toevoeg aan een stuk muziek dat ik geproduceerd heb.
In je liedje De Brutalen zing je dat de brutalen de halve wereld hebben. Zie je jezelf als brutaal?
Absoluut. Ik neem veel initiatief en ben best wel assertief. Ik durf te vragen. Er zijn denk ik veel mensen die iets willen, maar geen actie ondernemen. Dat kan zijn dat je iets of iemand wil, maar ook dat je een bepaalde droom hebt die je niet durft na te jagen. Ik denk dat het heel belangrijk is dat wanneer je merkt dat je écht iets graag wil, je er wel achteraan gaat en je niet laat leiden door angst. Je moet af en toe gewoon brutaal zijn om te krijgen wat je wil.
Wanneer was de laatste keer dat je brutaal was?
Goede vraag! Ik was op een muzikantendag waar allemaal professionals uit het werkveld aanwezig waren. Toevallig was daar iemand die best hoog zit bij de Melkweg. Ik zag dat ze op het punt stond om naar huis te gaan. Ik dacht, “nu moet ik haar aanspreken”, en eigenlijk is dat een beetje awkward want die persoon wordt de hele dag aangesproken en ik wil me niet opdringen. Tegelijkertijd dacht ik ook, “dit is mijn kans”. Als ik haar een dag later een mail stuur, dan reageert ze natuurlijk nooit. Dus ik ben op haar afgestapt en heb een praatje met haar gemaakt. De volgende dag is ze me op Instagram gaan volgen. Dan blijkt toch maar weer dat als je brutaal bent, je op iemands radar blijft.
Wat goed! Leuk om te horen dat je naar je teksten leeft.
Ja, maar dat vind ik ook echt belangrijk. Ik zou het onzin vinden als ik zeg, “je moet brutaal zijn, je moet lef tonen, wees niet bang”, en dat ik het zelf dan niet doe. (Babs begint te lachen).
Klopt, maar er zijn genoeg artiesten die niet naar hun teksten leven.
Dat is misschien wel waar. Juist omdat ik een boodschap heb, vind ik het ontzettend belangrijk dat ik erachter sta. Ik kan mezelf niet serieus nemen als muzikant of persoon als ik niet achter die boodschap sta.
En wat is die boodschap?
Ik heb meerdere boodschappen in mijn nummers, maar een thema dat vaak naar voren komt is jezelf durven zijn. Je wordt zo vaak in het leven door angst tegengehouden. Dat je soms denkt, “fack, ik wil het zo graag, maar ik weet niet hoe of waar ik moet beginnen”. Dat het soms makkelijker is om de massa te volgen of te denken, “ik moet erbij horen, dus dan pas ik me maar aan of ik hou me in”. Als je je hele leven in je comfortzone blijft, ben je veel minder gelukkig dan als je er af en toe (op) uitgaat, ook al is het eng, en dat je uiteindelijk datgene bereikt waar je zo naar verlangt. Ik vind het mooi als ik iemand spreek waarvan ik merk dat die persoon authentiek zichzelf is en zich niet als iemand anders voordoet. Omdat ik dat zo belangrijk vind, komt de durf te durven in meerdere liedjes terug.
Daarnaast heb ik natuurlijk ook nummers rondom gender en seksualiteit, waarin ik uitleg probeer te geven over het belang van mensen in hun waarde laten. Ook al begrijp je misschien iets niet, ook al begrijp je niet wat non-binair zijn is, of begrijp je verschillende pronouns niet of hoe je die moet gebruiken, het is wel belangrijk dat je het respecteert en er bewust mee omgaat.
Op welke lyric ben je het meest trots?
Die zit in mijn nieuwe liedje die vandaag is uitgekomen! De track heet Blind Blijven. Er zijn een aantal zinnen waarin ik heel bewust met taal speel. Ik zeg: “ik wil dat deze woorden een sein zijn”. En: “ik wil dat boodschap meer dan een woord wordt”. Dat zijn van die zinnen waarvan ik zelf denk: “nice, leuk woordgrapje!” Het is namelijk een zin met inhoud, maar taalkundig gezien is het ook interessant.
Je maakt inderdaad veel slimme woordgrappen in je liedjes, die heel on point en opvallend zijn. Zo rap je in Die/Hun “niet iedereen is zo binair als formules in je GR / GR, geen nul of één / non-binair dus verwijder het uit je software”. Hoe kom je op zulke beeldende lyrics?
Met die lyric ben ik ook heel blij. Als ik lyrics schrijf dan denk ik vaak na over de betekenissen van en associaties met een woord. Dus toen ik dacht aan het woord binair, dacht ik meteen aan nul en één. Van daaruit ben ik verder gaan denken en toen kwam ik er best snel. Ik hou er wel van als een woord meerdere betekenissen heeft waar ik mee kan spelen.
Als we kijken naar het overgrote deel van het muzieklandschap, dan staat vaak de romantische monogame liefde centraal. Wat me opvalt aan jouw muziek tot nu toe is dat vooral de relatie met jezelf en de maatschappij centraal staat. Wat maakt dat je dat zo belangrijk vindt?
Klopt, dat is inderdaad omdat ik het belangrijk vind om iets vernieuwends te vertellen. Als je liefdesliedjes schrijft, dan is het misschien wel relatable voor veel mensen, maar het is niet vernieuwend om het tweemiljoenste nummer over de liefde te schrijven. Ik wil en hoop juist mensen met mijn muziek aan het denken (te) zetten. Tegelijkertijd lijkt het me een leuke uitdaging om wel een keer een liefdesliedje te schrijven, maar te kijken of ik daar toch nog iets anders in kan verwerken of een invalshoek kan nemen die nog niet of weinig bestaat in muziek.
Ik las in een interview dat je het spannend vindt om de hiphop scene te betreden als queer vrouw van kleur. Wat maakt het spannend?
Ik denk dat de hiphop scene nog een lange weg heeft te gaan met openstaan voor bepaalde onderwerpen. Ik heb best wel uitgesproken nummers over queerness en dat is toch nog steeds een thema dat wringt in de scene. Je merkt bijvoorbeeld bij Lil Nas X dat er nog veel hiphop fans zijn die enorm op hem haten, omdat hij queer is. Dus ik vind dat best wel eng. Het is niet zo dat alle queer feministische mensen naar hiphop luisteren over het algemeen. Ik merk dat ik me binnen de pop scene iets meer op m’n gemak voel, omdat daar diverse mensen naar luisteren en het veel meer geaccepteerd is dat er over thema’s als queerness of ongelijkheid wordt gezongen.
Ik denk wel dat je de hiphop scene echt iets nieuws te bieden hebt. Niet alleen qua content, maar ook qua productie. Je muziek heeft namelijk wel een poppy randje.
Ja, honderd procent. Ik hoop dat het iets vernieuwends is en mensen het leuk vinden.
Wat zijn de reacties tot nu toe van mede-artiesten?
Een rapper, die vooral rap maakt zoals ze dat in de rapwereld gewend zijn, stuurde me laatst een DM dat hij een optreden had gezien en dat hij wilde zeggen dat hij het heel tof vindt waar ik voor sta; dat hij dat heel sterk en authentiek vindt. Dat was echt een lief berichtje, juist omdat het van iemand kwam van wie ik het niet had verwacht, juist omdat het uit een scene kwam waar ik nog een klein beetje spanning over voel. Dus dat deed me heel goed.
Tot slot, wat zit er nog aan te komen dit jaar?
Mijn nieuwe EP komt eraan! Daar heb ik onwijs zin in. Daarnaast sta ik dit jaar ook op een aantal festivals als alles door kan gaan. Ik kan nog niet verklappen welke festivals dat zijn, maar hou mijn Instagram in de gaten voor aankondigingen.
Over de auteur(s)
