Op 22 april heeft Netflix in samenwerking met See-Saw Films Heartstopper uitgebracht. Deze serie van acht afleveringen is gebaseerd op de graphic novel en webcomic van Alice Oseman, een New York Times bestselling schrijver.
Heartstopper volgt het leven van Charlie Spring, een ingetogen 15-jarige jongen die de middelbare school trotseert. Nadat Charlie een nieuwe zitplek krijgt tijdens de form group, wordt hij naast Nick Nelson geplaatst; volgens Charlie en zijn vrienden precies het tegenovergestelde van Charlie. Charlie is immers net een jaar uit de kast en een buitenbeentje op zijn school. Nick zit op rugby, is populair op school en vermoedelijk de meest heteroseksuele jongen die op Truham Boys School zit. En dan helpt het ook niet dat hij vrienden is met Charlies pesters. Toch worden de twee vrienden en bloeit er iets meer tussen de twee.
Pas op: Vanaf dit punt zijn er spoilers over Heartstopper. Heb je deze serie nog niet gezien? Kijk deze dan nu op Netflix!
Herkenning in diverse personages
Ik volg Heartstopper al een paar jaar en ben begonnen met lezen toen Alice Oseman het alleen als webcomic schreef. Het zoete liefdesverhaal van twee jongens op de middelbare school pakte me vanaf het begin, samen met de diverse cast en charmante personages. Heartstopper werd gepubliceerd in een tijd waarin de media langzamerhand diverser werden. Met shows zoals Steven Universe en She-Ra and the Princesses of Power kregen queer showmakers de kans om meer diverse verhalen te vertellen aan jongere kijkers.
En divers is Heartstopper zeker. Charlie mag dan wel uit de kast zijn als homoseksuele jongen, maar zijn vriendengroep en netwerk breidt zich al snel uit naar een vriendengroep die veel meer bevat. Als je je niet kan identificeren met Charlie, dan kun je je als biseksueel of queer persoon misschien wel herkennen in Nick, die net begint na te denken over zijn seksualiteit. Zijn coming-out scène is dan ook de scène die mij het meest liet huilen, omdat het zó herkenbaar is. Het is altijd een spannend moment om uit de kast te komen. Je ziet de kwetsbaarheid vanuit Nicks kant zo duidelijk. “I’m sorry if I ever made you feel like you couldn’t tell me that”. Is daarbij zo’n mooie reactie vanuit zijn moeder.
Verder heeft Charlie ook een goede vriendin genaamd Elle. Niet alleen is Elle trans, maar haar verhaal gaat ook over haarzelf vinden in de nieuwe omgeving van een all-girls school. Ze is fijn gepaard met Tao, een andere vriend in Charlies vriendengroep, en de slow-burn romance van Tao en Elle die langzaam groeit is heel amuserend om te zien.
Ook als sapphic persoon heb je Tara en Darcy om jezelf in te herkennen. Veel van mijn favoriete momenten hebben met deze twee te maken. Hun persoonlijkheid is goed vertaald naar het scherm en de de feestscène van aflevering drie is daarbij wel een hoogtepunt. Dit gaat specifiek over het moment waarop Tara en Darcy elkaar voor het eerst openlijk op een feestje zoenen, met Clearest Blue op de achtergrond. De regenboog op de achtergrond maakt voor een waar kunstwerk. Nick kijkt ongelooflijk teder naar ze en ik snapte wat hij voelde. Zó trots was hij.
Alice Oseman geeft realistisch weer wat coming-out betekent, dat dit negatieve of positieve gevolgen kan hebben, en dat sommige mensen hier misschien minder snel klaar voor zijn. Ook zijn de ervaringen van de personages herkenbaar en gaf het mij vanuit eigen ervaringen veel nostalgie. Een voorbeeld ervan is de regenscène van aflevering vier waarin Charlie in volle blijdschap nogmaals Nick volgt om hem in de regen te zoenen. Het helpt ook niet dat What’s it Gonna Be van Shura in de achtergrond speelt. Een nummer waar ik zelf erg nostalgisch over ben. Trouwens, ook een tip: kijk de muziekvideo eens een keer.
De volledige serie is goed gecombineerd met muziek die duidelijk de emoties weerspiegelt van de scènes die uitspelen. De cast heeft duidelijk liefde voor de personages en veel chemie. En de stilistische keuzes roepen goed terug naar de stijl van Alice Oseman in de graphic novels. Deze aspecten van de show maken deze serie een liefdesbrief aan jonge queer personen. Het is dan ook geen wonder dat sociale media gek zijn op Heartstopper, en dat de graphic novels steeds moeilijker te vinden zijn in de boekwinkels.
Terugvallen op clichés
En toch ben ik het niet volledig eens met de vijf sterren die recensenten de serie geven.De dialoog van Heartstopper is in de meeste memorabele scènes direct overgenomen van de graphic novel. Dit is in scènes zoals de eerste zoen en de liefdesverklaring van Nick en Charlie heel erg fijn. Veel mensen dromen van bewerkingen die zo trouw zijn aan het originele boek. Bij Heartstopper valt dit alleen niet altijd even goed en maakt het sommige stukken ongemakkelijk. Het maakt het meer cliché dan je eigenlijk zou verwachten.
Ook voelen pesterijen nep en zweer ik erbij dat de meerdere grappen over het feit dat niemand weet hoe rugby werkt daadwerkelijk een verwijzing is naar het feit dat het sporten in deze show niet realistisch is. Het beste voorbeeld hiervan is dat het rugbyteam volop blijft sporten tijdens een onweersbui, maar pas stopt als de regen té erg wordt. De meeste mensen weten dat er bij het minste geringste van een flits je vanuit veiligheidsoverwegingen zo snel mogelijk naar binnen moet… Toch?
Hierbij ben ik me er wel van bewust dat Heartstopper niet voor mijn leeftijd is gemaakt, waardoor ik mezelf afvraag of de dialoog en deze dingen die ik opmerk mogelijk meer te maken heeft met het feit dat deze show niet per sé voor mijn leeftijd geschreven is.
Het boek tegenover de serie
Waar de eerste paar afleveringen gaan over het vormen van de relatie die tussen Nick en Charlie bloeit, gaat het daarna meer over het aspect van uit de kast komen, je identiteit, en wat dit in de praktijk betekent. Nick zijn twijfels en angsten om uit de kast te komen worden voor onze neus uitgespeeld door Tara, Darcy en Charlie. Waar Tara ineens moet meemaken hoe het is om vanuit een andere lens bekeken te worden, wordt Charlie al een jaar lang zwaar gepest op zijn school, precies door de mensen waar Nick bevriend mee is.
Hier is waar voor mij één van de zwaktes van de serie komt kijken. Veel van de pesterijen voelen alsof ze geschreven zijn door iemand die weinig homofobe pesterijen heeft meegemaakt want de homofobie wordt alleen ernstig expliciet getoond. Homofobie is naar mijn oogpunt niet alleen de hele expliciete aspecten ervan, maar ook de sinistere kant. Deze zien we nauwelijks. Een voorbeeld van de expliciete vertoningen is een jongen die Charlie vastpakt en “What’s it like being gay?” zegt en hem een “fag” noemt, en de passief agressieve uitspraken van meisjes als ze voor Tara in de klas zitten: “Watch out, the gayness might rub off on you.”
Er is veel te zeggen over de keuze om expliciet de negatieve aspecten van uit de kast komen en homoseksueel zijn weer te geven in een serie die, buiten de homofobie, een zoet liefdesverhaal vertelt. En als ik dan een purist mag zijn: Tara en Darcy beleven bijna geen homofobie in de originele graphic novel. En Tao zijn gevecht met Charlie in de laatste afleveringen, gepaard met zijn “This is all your fault!” gebeurt pas veel later en veel minder explosief.
Ook het interne conflict dat Charlie heeft, waarbij hij Nick lang negeert en bedenkt dat Nick beter af is zonder hem, zit niet in het originele materiaal. Naar mijn mening doet dit niet meer dan conflict creëren dat expliciet een gevolg is van het in de kast zitten van Nick en wat het betekent om open uit te komen voor je seksualiteit. Homofobie is, in de wereld waarin wij leven, iets waar veel queer mensen mee te maken krijgen. Maar ik denk niet dat het realistischer hoefde te zijn dan de graphic novels: queer mensen mogen hun sappy liefdesverhaal hebben, ook zonder de bittere nasmaak van de homofobie die erbij komt kijken.
Een echte aanrader
Wanneer ik de show nogmaals (oftewel, voor de vierde keer in twee weken tijd) kijk, ga ik dus veel eerder focussen op de dingen die mij altijd als eerste hebben aangetrokken tot de Heartstopper serie. Namelijk de viering van je identiteit, de liefde die je vindt als je eenmaal jezelf kan zijn, en de manier waarop Nick en Charlie hun relatie blijft groeien.
Dus, is Heartstopper aan te raden? Jazeker. Zelfs de aspecten waar ik het niet volledig mee eens ben, maken het je tijd niet minder waard. Al ben je boven de leeftijd van 18 niet meer volledig de doelgroep van de show, dan maakt het de show niet minder fijn om te kijken. Ik ben blij dat dit soort media geproduceerd blijven worden, en hoop dat deze serie vele jonge queer personen een hart onder de riem steekt. En, wil je toch weten wat het verschil is tussen de graphic novel en de show? Dan is Heartstopper ook gratis beschikbaar op Tapas, Webtoons en Tumblr.
Juliette (zij/haar) is een bezig bijtje en spendeert het liefst haar vrije tijd aan het lezen van diverse graphic novels. Als die uitgelezen zijn, schrijft ze zelf in haar reisdagboeken of maakt ze haar eigen verhalen.
Over de auteur(s)
