“Om eerlijk te zijn, het geluid was zo hard dat het leek alsof het recht boven me was. Je eerste reactie is om te duiken. Het voelde alsof de schutter recht naast me stond. De andere barman rende naar me toe en we lagen beide op de grond, maar er was nog steeds de vraag of het nep was. Sommige van ons dachten dat het misschien vuurwerk was.” — Michael Belvedere, ook bekend als Axel Andrews.
Op de vroege ochtend van 12 juni 2016 werd een aanslag gepleegd op de club Pulse te Orlando, Florida. Een terrorist kwam de club binnen met een AR-15 (een semi-automatisch machinegeweer) en begon te schieten op iedereen die hij zag. Een drie uur durende aanslag leidde tot 49 doden, 53 gewonden en een enorme schok voor de LHBT+-gemeenschap. Deze aanslag is alweer vier jaar geleden. Het voelt al zo ver, maar het is iets wat we nooit mogen vergeten. Elk jaar op de ochtend van 12 juni drink ik mijn kopje koffie, kijk ik uit het raam en denk ik aan deze gebeurtenis. Ik weet nog precies waar ik was: ik was op een studiereis in Berlijn en zat in een fastfoodrestaurant patatjes te eten. Scrollend door social media las ik plots berichten over deze aanslag.
Ik wist niet wat er gebeurde. Er ging zoveel door mij heen: ongeloof, angst, woede, verdriet. Ik was van streek. Hoe kon dit gebeuren? We leven in de 21e eeuw, dus aanslagen op de LHBT+-gemeenschap zijn niet meer van deze tijd, toch? De dagen erna bleef ik in deze gevoelens hangen. Het was zo ver weg, maar het voelde zo dichtbij. Ik luisterde op dat moment toevallig naar Freedom van Beyoncé en hoe ze zong over vrijheid kwam harder aan dan ooit.
De moeder van een van de slachtoffers deelde na de aanslag op Pulse de sms’jes die zij met haar zoon uitwisselde op het moment van de aanslag. Ze vertelde dat haar zoon haar een bericht had gestuurd waarin hij zei dat ze de politie moest bellen. Zij antwoordde dat zij inderdaad de politie aan het bellen was. Enkele momenten later kreeg ze weer een bericht: “Bel ze, mama. Nu.” Vier jaar later, en ik voel nog steeds een naar gevoel in mijn onderbuik.
Onze gemeenschap is ver gekomen in de strijd voor gelijke rechten. Ooit werden we gezien als ‘onnatuurlijk verschijnsel’ — een term die sommige van ons nog steeds te horen krijgen. Nu zien we overal op de wereld steeds meer stapjes richting gelijkheid, zoals de erkenning van LHBT+-rechten in Botswana of het verbieden van conversietherapie voor minderjarigen in Duitsland. Toch zetten we soms ook een stap achteruit, zoals in Orlando. Maar hoe klein of groot de tegenslagen ook zijn, ik vertrouw op onze gemeenschap. Na elke tegenslag strijden we harder voor onze gelijke rechten, en ontstaat er ook verbinding. Zoals we in Rotterdam zo mooi zeggen: sterker door strijd.
Die verbinding voel ik steeds met iedereen van onze gemeenschap. Pijn is een emotie die gevoeld wil worden. Wanneer pijn gedeeld wordt, delen mensen iets unieks met elkaar. Ik probeer vast te houden aan het idee dat iets moois kan voortvloeien uit iets lelijks. De verbinding en strijdlust maken ons sterker, en zo realiseren we meer gelijkheid in de wereld. Ik hoop dat die 49 doden tijdens de aanslag op Pulse niet voor niks zijn geweest. Moge onze broers en zussen rusten in vrede en over ons waken.
“I’m telling these tears, “go and fall away, fall away”, may the last one burn into flames. Freedom! Freedom! I can’t move. Freedom, cut me loose! Singin’, freedom! Freedom! Where are you? Cause I need freedom too! I break chains all by myself, won’t let my freedom rot in hell.” — Beyoncé
Een eerdere versie van dit artikel is al eerder geplaatst op het Medium-account van Rocher.
Over de auteur(s)
