Op maandag 11 oktober was het coming-out dag. Een dag waarop aandacht wordt besteed aan het ‘uit de kast komen’ van mensen uit de LHBTIQ+ mensen. Een stap die helaas nog altijd nodig is. Anne-Marie Rozing vertelde over haar eigen ervaring op de radio. In dit interview praten we verder over haar coming-out en leren we de Qmusic nieuwslezer beter kennen.
Je bent nieuwslezer bij Qmusic in het ochtendprogramma met Mattie en Marieke. Hoe ben je daar terecht gekomen?
Ik wist tijdens mijn opleiding dat ik lesgeven leuk vond, dat heb ik ook een poosje gedaan. Maar journalistiek en radio vond ik ook fantastisch. Op mijn twintigste ben ik daarom bij Amsterdam FM begonnen met nieuwslezen. Dat was vrijwillig, maar daar kon ik wel vlieguren maken. Daarna heb ik nog bij een persbureau en kort bij de NOS gewerkt. Toen ze bij Qmusic op zoek waren naar een vrouwelijke nieuwslezer zijn ze via via bij mij terecht gekomen. Het leuke bij Qmusic vind ik dat je onderdeel bent van het programma en contact hebt met de DJs. Je moet echt wat te vertellen hebben met het nieuws en aansluiting vinden bij de luisteraar. Het is heel leuk en ook uniek dat de luisteraars zo betrokken zijn bij het programma.
Stel dat jij mag bepalen welke muziek er gedraaid wordt, wat mag er dan echt niet ontbreken?
Om het queer te houden Anita Meyer met ‘why tell me why’. Maar, mijn muzieksmaak gaat eigenlijk alle kanten op, dus ook Aretha Franklin, Amy Winehouse, John Mayer, Betty Wright, Tino Martin, Dua Lipa, Coldplay. Van soul tot het nederlandse lied en pop, alles komt voorbij.
Tijdens coming-out dag heb je op de radio bij Qmusic vertelt over je eigen coming-out. Hoe was dat om te doen?
Ik heb daar eerst heel goed over nagedacht. Inmiddels werk ik al zo’n vijf jaar bij Qmusic, maar ik heb het nog nooit echt specifiek over mijn coming-out moment gehad. Ik vond dat eerst heel spannend en vond ook dat het niemand wat aan ging. Daarbij ben ik niet iemand die het van de daken schreeuwt, het komt gewoon terloops ter sprake. Ook in de show probeer ik het hebben van een partner met hetzelfde geslacht te normaliseren, maar tegelijkertijd wil ik het niet bagatelliseren. Ik dacht dat een coming-out nu niet meer zo nodig was, maar ik merk dat het nog heel erg speelt onder jongeren. Daarom wilde ik er tijdens coming-out dag specifiek aandacht aangeven. Als je jong bent denk je echt: ik wijk af en wat nu? Dat doe je heel erg alleen en die strijd in mezelf vond ik het zwaarste.
Je vertelde ook dat je regelmatig berichtjes krijgt van jongeren die om hulp vragen bij hun coming-out. De tip die je dan geeft is om het er minstens met een iemand over te hebben. Waarom is dit volgens jou zo belangrijk?
Zelf heb ik het in het begin, toen ik een jaar of dertien was, weggestopt. Ik dacht het gaat wel over. Of ik probeerde een jongen heel erg leuk te vinden. Dan hadden we drie weken verkering en dacht ik ‘nee, toch maar niet’. Terwijl ik misschien wel een meisje heel leuk vond, maar daar kon ik niks mee. Het zat heel erg in mijn hoofd. Ik maakte me druk over hoe ik dat dan moest doen, ook met kinderen krijgen. Terwijl je als puber ook al met zes miljoen andere zaken bezig bent. Ik was er vrij nuchter onder, maar het zat wel opgekropt. Toen ik achttien was voelde ik dat ik er echt iets mee moest. Mensen vragen dan ook de hele tijd of je nog een vriendje krijgt. Dan praat je een beetje mee, maar ik wilde eigenlijk gewoon kunnen zeggen dat ik een meisje leuk vond.
Het heeft jaren lang echt als een geheim gevoeld. Ik las dan wel eens iets online en dan ging ik dat heel erg verbergen. Ondanks dat ik wist dat mijn ouders er oké mee zouden zijn, moest ik alles zelf uitzoeken. Wat mijn seksualiteit was en hoe ik daar mee om moest gaan. Maar ook wat anderen daar dan van vinden en al dat gedoe. Achteraf gezien had ik toen meer over mijn gevoelens willen praten. Al vond ik het ergens ook wel makkelijk om mezelf niet te hoeven uit te leggen. Ik kende geen andere ‘homo’s’ en voelde me heel erg the only gay in the village. Ik dacht ‘laat maar zitten’, ik ga naar Amsterdam en dan zoek ik het daar wel uit. Toch heeft dit veel energie gekost en voelde het regelmatig eenzaam. Het had denk ik heel erg geholpen als ik er wel met iemand over gepraat had, daarom geef ik die tip mee.
Hoe voelde het om er uiteindelijk wel open over te praten?
Er is nooit echt een goed moment om uit te kast te komen, maar het was wel een opluchting dat mensen het van me wisten. Ik had ook bedacht als ik een relatie krijg, ga ik het vertellen. Ik was toen eenentwintig dus het was anders ook echt een soort toneelstuk geworden. Tegelijkertijd ownde ik het nog niet. Ik liep bijvoorbeeld niet hand in hand over straat met mijn vriendin. Ik was er ook niet tegen iedereen heel open over, omdat je elke keer weer die vermoeiende vragen krijgt. Wil je kinderen? Hoe doe je dat dan? Hoe heb je seks? Soms dacht ik, ik zeg gewoon lekker even niks.
Naarmate ik ouder werd, deed het me minder. Ik merkte ook dat de mensen in mijn omgeving beter reageerde, vooral als ik het zelf heel normaal maakte. Het heeft bij mij wel even geduurd voordat ik dat niet meer lastig vond. Ik vind het wel nog steeds erg als mensen zeggen ‘oh, dat maakt mij helemaal niet uit hoor’. Ik weet dat het vaak onhandigheid van mensen is, maar soms denk ik ‘hou op’. Anderen hebben er niks over te vinden. Of als mensen me te vrouwelijk vinden om lesbisch te zijn, dat hoor ik zelfs binnen de scene. Heel irritant.
Nu vertel je op de radio heel open over je vriendin. Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?
We hebben nu anderhalf jaar een relatie en zijn, geheel volgens de clichés, vrij snel gaan samen wonen. We kenden elkaar eigenlijk al tien jaar, dat was vriendschappelijk. Toen we elkaar anderhalf jaar geleden weer eens tegenkwamen op een feestje, was dat heel gezellig en zijn we nog een biertje gaan drinken. Dit was in het begin van corona dus we hebben meteen veel thuis afgesproken waardoor het heel snel ging. Je bent dan toch een beetje tot elkaar veroordeeld. We hebben veel op mijn balkon wijntjes gedronken. Het zat gewoon meteen goed, dat heb ik nog niet eerder gehad.
Je glundert helemaal, zo leuk om te zien! Wat zijn, behalve wijntjes drinken, andere dingen die jullie leuk vinden om samen te doen?
We koken graag samen. Zij kan heel goed koken en ik kan heel goed haar instructies opvolgen. Daarnaast vinden we het leuk om de gezelligheid op te zoeken, bijvoorbeeld samen uit eten en met vrienden zijn. We sporten sinds kort samen bij de sportschool in van die klasjes. Het is natuurlijk de vraag hoelang dat stand houdt. Foute series kijken doen we ook graag. ‘Ik vertrek’ is zo’n programma, dat doet het altijd goed. We hebben net ‘The L Word Gen Q’ afgekeken en verder is het vooral truttige omroep Max zoals ‘Bed and Breakfast’.
Jij moet voor je werk heel vroeg opstaan. Loopt jullie dagindeling niet heel erg ongelijk?
Soms is het lastig, maar ze werkt in de logistiek en kan daar ook vroeg beginnen. Ze probeert zo veel mogelijk in mijn schema mee te gaan, wat heel lief is. We liggen eigenlijk doordeweeks samen om acht uur op bed en mijn wekker gaat om vier uur. Ik heb wel heel erg geluk dat ons ritme enigszins synchroon gaat, anders zouden we alleen het weekend samen hebben. Het is juist ook wel leuk om samen te kunnen eten en nog even te kletsen.
Ik moet er niet aan denken dat ik om zo vroeg op te staan. Wat is de truc om dat wel te kunnen?
Het is wetenschappelijk bewezen dat er avondmensen en ochtendmensen zijn. Ik ben geen totaal geen avond mens. Als ik in het weekend om elf uur naar bed ga dan ben ik loei chagrijnig, dus dat speelt wel mee. Verder heb ik best wel een strak schema. Op woensdagavond ga ik voetballen en dan moet ik niet op donderdagavond de kroeg in willen. Dus ik ga echt consequent op tijd naar bed.
Voetbal is dus de enige uitzondering op het vaste ritme. Waarom is voetballen zo leuk?
Vooral het teamgevoel. Ik vind het spel heel leuk, maar de reden dat ik toch woensdagavond ga voetballen is om mijn team te zien. Over het algemeen opereer ik in een hele hetero-normatieve wereld, maar negentig procent van mijn voetbalteam is lesbisch. Het is heerlijk om dan een keer niet de uitzondering te zijn. Niet dat ik daarbuiten anders word behandeld, maar de gesprekken zijn toch anders. Het voelt gewoon heel vertrouwd en of ik beter begrepen word. Ik denk dat het voor iedereen die afwijkt van de ‘norm’ fijn is om samen in een groep te zijn op bepaalde momenten. Je hebt toch meer dezelfde ervaring. Los daarvan vind ik de derde helft heel leuk.
Is er nog iets wat je de lezer wil meegeven?
Neem je tijd om het voor jezelf te accepteren, maar laat het niet te lang sudderen. Het is niet altijd makkelijk maar het komt wel altijd goed. Je verliest heel veel energie als je niet jezelf kan zijn. Helaas is het een proces waar je doorheen moet, maar maak het jezelf niet te moeilijk. Doe het op jouw manier en jouw tijd, je hoeft niet iedereen te pleasen. Ondanks dat je niet altijd de reactie krijgt die je wilt, kom je er altijd wel uit als je trouw blijft aan jezelf. Zijn wie je bent, daar is niks mis mee. Dat is het minste wat je kunt doen voor je eigen geluk en het zou zonde zijn als je dat niet doet. Als mensen je niet accepteren is dat hun gemis.
Over de auteur(s)
