Expreszo komt met iets nieuws: de vervolgserie Raymond – Een zoektocht. Schrijver Bouke Schut neemt ons de komende tijd mee in de fictieve (voetbal)wereld van Raymond, een lieve, maar ook wat knullige en onzekere familieman, die de afgelopen jaren een publiek figuur geworden is dankzij het tv-programma VoetbalWereld. Alles in zijn leven lijkt z’n gangetje te gaan, tot het absurde noodlot toeslaat. Dit moet je gelezen hebben!
Deze Expreszo-serie vertelt een fictief verhaal. Elke overeenkomst met betrekking tot naam, karakter of achtergrond van bestaande personen berust volledig op toeval.
1. Buik
Hij kan ons niet zien, maak je geen zorgen.
Je kunt naast me gaan zitten, als je wilt, of op mijn schoot – neem een comfortabele houding aan, bekijk hem eens aandachtig. Gek hè, om zo dichtbij hem te zijn, zo dichtbij dit icoon, deze BN’er. Ik kan me voorstellen dat het nog wat onwennig voelt om hem zo schaamteloos te observeren. Meestal zit er een televisie tussen, of een radio – dan zie je hem performen, dan speelt hij zijn rol. Nu is hij zichzelf, zijn volmaakte zelf, los van zelfbewustzijn of censuur, hoewel hij van beide gelukkig nooit echt last heeft gehad.
Het wordt mooier. Ik bied je meer. Kijk, vanaf deze stoel kun je zijn gezicht zien, zijn blik die langzaam over de foto’s in het tijdschrift glijdt; hoe hij ongegeneerd een hard stukje snot uit zijn neusvleugel krabt, hoe hij deze tot een balletje rolt en dan plechtig naast zich op de tafel neerlegt om hem vervolgens te vergeten. Je kunt ook kijken naar zijn glimmende, kale hoofd, hoe de tafellamp daarin weerkaatst; of over zijn schouder, naar die foto op de schoorsteenmantel, waarop hij een balletje overtrapt met zijn vader.
Maar ik kan ook de diepte in. Die vader, bijvoorbeeld, dat was een hele goeie vent. Die nam Raymond elke zondagmiddag mee naar het voetbalveld om hem urenlang te coachen. Daarna aten ze samen ontbijtkoek, zwijgend, voldaan, om vervolgens weer in de auto te stappen en thuis een warme douche te nemen. Ze speelden een potje mens-erger-je-niet, keken soms een wedstrijd. Maatjes, noemde zijn vader hen: dat vertelde Raymond trots tegen zijn vriendengroep. Hij zou willen dat zijn vader zijn successen had meegemaakt. Hoe hij een publiek figuur werd, plotseling dagelijks in VoetbalWereld mocht spreken.
‘Hij realiseert zich wat gevoelens betekenen in het medialandschap waarin hij verkeert’
Dit is informatie die we niet krijgen aangeboden in Raymonds wekelijkse columns in de Playboy. Hij heeft het er niet over tijdens VoetbalWereld, of tijdens de interviews met RTL Boulevard. Het praten over zijn vader maakt iets in hem los dat hij liever niet laat zien. Het past niet bij het personage dat hij speelt, het zou alles ontwrichten. Nu zijn vader er niet meer is, lijkt het Raymond beter om in eenzaamheid om hem te rouwen, om de gevoelens voor zichzelf te houden. Hij realiseert zich wat gevoelens betekenen in het medialandschap waarin hij verkeert. Gevoel is kwetsbaarheid, kwetsbaarheid is zwakte.
Het zit zo: zwakte is geld waard. Om zwakte moeten mensen lachen. Ze smullen van zwakte. Toen Barbie hulp nodig had, echt hulp nodig had, doken de camera’s daar bovenop om haar kwetsbaarheid vanuit alle mogelijke hoeken vast te leggen. Ze verkochten haar kwetsbaarheid en investeerden met de opbrengst in het volgende format. En wij maar kijken en lachen, tot we moe waren en de televisie uitdrukten, klaar om naar bed te gaan. Voor ons hield Barbies lijden op.
‘Ze verkochten Barbies kwetsbaarheid en investeerden met de opbrengst in het volgende format’
Ook Raymond volgde Barbies ondergang, hoewel hij ergens ook wel voelde dat het niet pluis was. Hij trok er zijn conclusies uit – zolang hij zijn kwetsbaarheid verbergt, onaantastbaarheid veinst, kunnen ze alleen zijn trots verkopen.
Oh, hij gaat thee halen – we lopen wel even met hem mee.
Normaal drinkt hij koffie, véél koffie, maar sinds kort kan hij de geur niet meer waarderen. Eigenlijk is dat een understatement. De geur van koffie maakt hem kotsmisselijk, net als de geur van sigarettenrook die om zijn dochter heen hangt als ze ’s avonds te laat thuiskomt. Ze maken veel ruzie, hij en zijn dochter, hij heeft de laatste tijd last van vreselijke stemmingswisselingen. Vorige week kwam ze weer te laat thuis. Ze zag er aangeschoten uit en stootte bijna de keramieken vaas van het bijzettafeltje in de hal. Raymond riep haar toe dat ze moest uitkijken, verdomme, dat het geld hem niet op de rug groeit, dat die vaas uit Egypte was overgevlogen. Zijn dochter rolde met haar ogen. Het lijkt wel alsof je ongesteld bent, zei ze. Raymond moest daar om lachen en toen was het weer goed.
Hij weet het nog niet, van zijn buik. Dat zal nog wel even duren.
Ik weet het wel en daarom zal ik het je vertellen. Die buik, daar gaat het namelijk allemaal om. Die grote, kwetsbare buik, deel van dat lichaam dat zich sinds kort plotseling tegen hem is gaan keren. Hij is niet aangekomen door een teveel aan frikandellen of overmatig drankgebruik. Raymond leeft gezond. Altijd, maar vooral nu.
De omvang van zijn buik komt door iets anders, iets dat ik je niet uit kan leggen, iets dat de fucking wetenschap je niet uit kan leggen.
Het begon met koppijn. Vermoeidheid. Raymond moest constant naar de wc, vaker dan gewoonlijk. Hij ging naar de dokter, maar die kon de symptomen niet verklaren. Raymond werd soms plotseling overvallen door misselijkheid. Hij spuugde in de wasbak en dacht dat hij kanker had. Weer naar de dokter: nee, echt, niets aan de hand, misschien moet u even rustig aan doen. Maar –
Nogmaals, ook ik kan het niet verklaren. De biologie kent blijkbaar ondoorgrondelijke wegen. De weken verstrijken, Raymond maakt zich voorzichtig zorgen, maar dat is nergens voor nodig. Hij heeft geen ziekte, hij gaat niet dood. Hij gaat leven. Hij gaat leven geven. Ja, het klinkt allemaal wat bizar – ik begrijp je verbazing.
Raymond is zwanger.
Benieuwd hoe het verdergaat? Hou onze site de komende tijd goed in de gaten voor het vervolg.
De illustratie werd gemaakt door Esther Bakker.
Over de auteur(s)
