Nu steeds meer non-binaire mensen uit de kast komen, kan media er niet omheen. Toch blijkt het lastig voor sommige redacties om hun taalgebruik of inhoud hierop aan te passen. In alle columns, opiniestukken en artikelen lijken we haast te vergeten dat het over mensen gaat. Mensen, die net als binaire mannen en vrouwen, divers zijn binnen de non-binaire identiteit. Gastredacteur Fiep Herinckx ging op pad om van zeven non-binaire personen hun identiteit vast te leggen op beeld.
Femke (49), die/diens
Woont in Amsterdam, werkt als communicatiemedewerker bij Transgender Netwerk Nederland en is voorzitter van de organisatie van TranScreen, een meerdaags filmfestival met het doel om de zichtbaarheid van genderdiversiteit te vergroten. Heeft samen met diens partner twee konijnen.
Mijn hele leven weet ik al dat ik niet in het hokje “vrouw” pas en ook niet in het hokje “man”. Ik heb er een hekel aan om met “mevrouw” te worden aangesproken, verder doet gender me niet zoveel. Op formulieren vul ik, als er geen genderneutrale optie is, dan een “m” in. Hierdoor wordt ik aangesproken als de heer Femke, wat soms tot verwarring leidt maar voor mij goed voelt.
Ik wil mijn naam niet veranderen. Hoewel mijn voornaam een vrouwelijke naam is, beschouw ik mijn naam niet zo. Mijn naam is simpelweg mijn naam, daar koppel ik geen gender aan. Ik heb hetzelfde met voornaamwoorden, “hij”, “zij”, “hen” of “die”, dat maakt me uit. Voor mij dit is dat niet direct verbonden aan mijn gender.
Merijn (23), dee/dem/der
Woont in Veldhoven. Merijn werkt aan projecten bij ConnEQt, een educatiesysteem voor hoogbegaafde mensen, en bij de Rainbow Academy. Dee heeft een kat, speelt in dem vrije tijd graag Dungeons & Dragons, haakt en vermaakt kleding. Heeft een partner die ook non-binair is.
Als kind dacht ik dat ik misschien een jongen was, omdat ik graag in bomen klom en in het bos met modder speelde. Mijn ouders zeiden dat ik daar geen jongen voor hoefde te zijn en dat was voor mij genoeg, want ik wilde gewoon leuke dingen doen waar ik plezier uithaalde. Dat veranderde toen ik ouder werd. Door de druk van de wereld om me heen heb ik mezelf geforceerd om me heel meisjesachtig te kleden en gedragen, terwijl ik me daar niet goed bij voelde. Toen ik twintig was en een vrouwenlichaam had dacht ik: “O nee, dit is niet de bedoeling.”
Door te praten met vrienden die non-binair zijn kwam ik erachter dat ik dat ook ben. Toen heb ik langzaamaan mijn naam veranderd, mijn eigen stijl ontdekt en gekeken naar medische veranderingen. Qua kleding neig ik momenteel naar een meer masculiene stijl, maar ik wacht nog op mastectomie dus misschien dat het daarna weer veranderd. Verder ik houd ook heel erg van “veel”, dus glitter, kleur en fantasy elementen.
Wilrieke (37), die/diens/zij/haar
Woont in Maarssen en is moeder van drie dochters. Wilrieke heeft een eigenbedrijf, Exploring Deeper, waarmee zij workshops, sessies, festivals en andere evenementen op gebied van intimiteit organiseert. Die heeft een tweede bedrijf dat knuffelworkshops faciliteert. Die is niet monogaam en heeft een partner die ook non-binair is.
Binnen de wereld van tantra, waar ik al zo’n tien jaar in te vinden ben, kreeg ik altijd te horen dat ik een te masculiene vrouw was. Ik moest me meer als een feminiene vrouw gedragen en kreeg daar oefeningen voor. Dat ging op een gegeven moment zo wrijven dat ik me daarvan los heb gemaakt. Maar ik ben pas een jaar geleden begonnen met mijn eigen genderonderzoek en het voelt nog steeds als mijn onderzoek.
Wat betreft voornaamwoorden gebruik ik die/diens en zij/haar, soms draai ik de volgorde om. Hoewel ik me geen vrouw voel volgens het plaatje van de maatschappij, voel ik me wel heel sterk moeder van mijn kinderen. Moeder is voor mij niet direct koppelt aan vrouw-zijn, maar over bepaalde rollen die ik op me neem en hoe beschermend ik ben over mijn kinderen.
Ysharah (22), hij/hem of zij/haar
Studeert pedagogische wetenschappen en woont in Utrecht, werkt bij de ICT service van de universiteit. Hij is momenteel bezig met zijn bachelor scriptie. Ysharah sport regelmatig en spreekt graag met vrienden af.
Ik zou mezelf omschrijven als genderfluid. Sinds vorig jaar ben ik daar actief mee bezig, maar het gevoel dat ik niet een vrouw ben heb ik al mijn hele leven. Toen ik dertien was, bijvoorbeeld, heb ik een keertje met verband mijn borsten gebonden. Op mijn vijftiende kwam ik voor het eerst in contact met iemand die genderfluid is en elke dag wisselde van gender, eerlijk gezegd mijn eerste gedachte was: “Dat is me teveel moeite.”
Nu is dat anders. Ik zit op het spectrum zitten man en vrouw, of wat wij als man en vrouw herkennen, meestal in het midden en soms schuift dat meer naar de mannelijke kant, of juist naar de vrouwelijke kant, van het spectrum. Maar ik ben nooit helemaal man of vrouw.
Freddie (23), hen/hun of die/diens
Woont samen met hun hond Kaya in Den Haag. Hen werkt part-time en heeft afgelopen tijd gewerkt bij de realisatie van een short film. Verder schrijft Freddie graag en is hen momenteel bezig met een boek. In hun vrije tijd tekent en dicht Freddie graag.
Toen ik een jaar of vijftien of zestien merkte ik dat ik niet paste in het hokje waar ik in zat, toen vooral op gebied van geaardheid. Op dat moment had je vooral een enorme community op YouTube waar veel informatie te vinden was en verhalen van andere queer personen gedeeld werden. Zo kwam ik ook bij filmpjes over transpersonen, al voelde ik me geen jongen, maar ook bij iemand die vertelde dat hen tussen man en vrouw in zat. Dat klikte heel erg met mijn ervaringen.
Ik had vooral dysforie bij mijn borst dus ik heb mijn borsten laten weghalen. Nu voelt mijn lichaam al veel beter. Pas geleden ben ik begonnen met een lage dosering testosteron om heel geleidelijk een aantal veranderingen aan mijn lichaam te maken. Zo zou ik een lagere stem willen, maar hoef ik geen volle baard.
Quinn (21), die/diens
Woont in Groningen en studeert daar game design. Die doet graag aan cosplay en maakt in diens vrije tijd historische kostuums, of kostuums uit series of games. Quinn werkt daarnaast op de hogeschool waarbij die helpt bij vragen over codering. Die heeft een vriend waar die mee samenwoont.
Ik ben de eerste zeventien jaar van mijn leven heel christelijk opgevoed in een groot pleeggezin, maar ik merkte dat mijn queerheid niet samenging met de kerk. Het werd getolereerd, maar respect was een brug te ver. Ik nam teveel ruimte in daar, wat zeker de oudere generaties niet konden waarderen, en ik vond de kerk botsen met mijn identiteit, dus ben ik weggegaan.
Ik ben blij dat ik bij mijn vriend en bij mijn vrienden kan zijn wie ik ben. Vooral mijn vriend heeft mij geholpen met inzien dat er meer is dan man of vrouw. Ik wacht nu op een borstverkleining. Als dat is gebeurd zal mijn lichaam beter passen bij wie ik ben.
Sophia (18), die/diens/hen/hun
Woont in afwisselend in Zwolle en Windesheim. Sophia heeft cerebrale parese en loopt nu stage bij afdeling marketing en communicatie. Die vindt fietsen leuk en leest graag in de tuin. Verder zit Sophia op basketbal en heeft zich verdiept in spiritualiteit. Die heeft een partner.
Ik heb op mijn veertiende voor het eerst mijn haar afgeknipt en daar voelde ik me heel prettig bij. Ik wist toen niet hoe ik me voelde, want ik kende die termen niet. Ik heb in een dagboek het nog proberen bij te houden, ik had een jongentje en een meisje getekend en elke dag aangevinkt hoe ik me voelde. En elke dag kwam het op hetzelfde neer: ik voel me geen van beide.
Door mijn rolstoel, door mijn identiteit ben ik wel altijd diegene “met het extra labeltje” – en ik heb er best wel wat. Daar kan ik nu grapjes over maken maar op sommige dagen valt dat ook heel zwaar. Zelf vind ik labels heel fijn, dat is voor mij het hokje binnen de niet bestaande hokjes waarin ik me comfortabel voel. Later wil ik coach worden, met mijn ervaringen hoop ik anderen te kunnen helpen.
De rest van de fotorapportage zien? Bekijk dan nu Fiep’s Instagram-account.
Over de auteur(s)
