Content warning: Dit artikel bevat verwijzingen naar moord, femicide en zelfdoding.
Het is moeilijk om in zo een situatie positief te blijven. Ik ben boos. Verdrietig is misschien een beter woord, want ik moet mijn best doen om de tranen niet over mijn wangen te laten rollen. Ik zit in de universiteitsbibliotheek met een overvolle agenda en deadlines die ik moet halen, maar ik kan mijn hoofd er niet toe zetten. Het is net een week 2022, maar het gaat nu al met enorme pieken en dalen. Daar waar ik vanochtend nog zo blij en trots was om het goede nieuws van MJ Rodriquez, voel ik me nu compleet verloren. Op de tweede dag van het nieuwe jaar is de eerste vermoorde trans vrouw van 2022 een feit.
De berichten circuleerden de afgelopen dagen al op sociale media: er was een vrouw vermoord in het Van der Valk Hotel in Wassenaar. Na een aantal dagen kwam het verlossende woord naar buiten. De vermoorde vrouw was Briza Garces Florez, een 40-jarige sekswerker uit Den Haag. Hoewel ze oorspronkelijk uit Colombia kwam, woonde ze al meer dan 20 jaar in Nederland en had ze een grote gemeenschap opgebouwd in de omgeving van Den Haag.
Naast al deze dingen was Briza ook een trans vrouw. Een prachtige trans vrouw in de bloei van haar leven. Ze was wie ze wilde zijn, wie ze altijd had willen zijn, en werd ontnomen van haar toekomst. Ontnomen van wie ze had kunnen zijn. Het doet me pijn om te zien dat het wederom zover moet komen dat er moorden plaatsvinden op trans personen. Het is echter wel een verrassing om te zien dat veel Nederlandse media het bericht oppikken. Althans, in vergelijking met andere moorden op trans personen. Misschien omdat het eerst nog onduidelijk was dat het om een trans vrouw ging? Want over het algemeen worden de moorden op cisgender personen veel vaker opgepikt en gaan de moorden op transgender personen onder de radar door. Zo was het voor het laatst de moord op Özge Bilir die het landelijk nieuws haalde, en pas nadat heel social media hier vol mee stond en kritiek leverde op het feit dat het nieuws niet opgepakt werd.
Nu duurde het ook even voor het landelijk nieuws het bericht over het verlies van Briza oppikte. Het COC postte al eerder over de moord op Briza. Waarom in deze berichtgeving nog het woord transgender in plaats van transgender persoon wordt gehanteerd is voor mij een vraag. Het voelt echter niet als het goede moment om deze te stellen. Want de strekking is duidelijk: er moet gerechtigheid komen. Maar tevens ook gerechtigheid voor Briza. Zij dient in de berichtgeving over haar moord ook aangesproken te worden als wie zij was. Niet een transgender, maar een trans vrouw.
Ook Trans United Europe, een platform voor BIPOC trans personen, sprak zich uiten stelde in shock te zijn door de moord. Geshockeerd ben ik ook, maar verbaast niet meer. Trans personen zijn significant vaker slachtoffer van geweld en wederom blijkt het geweld tegen trans personen te stijgen. 2021 werd zelfs gezien als het dodelijkste jaar voor trans personen sinds Human Rights Campaign dit is gaan bijhouden in 2013. Maar zo schaamteloos als de eerste moord op een trans persoon in Nederland al op de tweede dag van het jaar plaatsvindt, lijkt 2022 zeker al bezig om dit in te gaan halen. In de Verenigde Staten houden ze hetzelfde tempo aan. In slechts de eerste twee dagen zijn er al twee transvrouwen van kleur vermoord. Wanneer houdt het op? Hoe ver moet het gaan tot er iets aan gedaan wordt? Ik voel me verloren als ik zie wat dit met de LHBTQIA+-gemeenschap doet. En met de trans gemeenschap. Met mijn gemeenschap. Boze media uitlatingen, verdrietige appjes en een gevoel van verlies reist als een storm door de gemeenschap.
En dit is niet het enige probleem dat momenteel binnen de trans gemeenschap heerst. Steeds hogere cijfers van zelfdoding onder trans personen en ellenlange wachttijden voor transzorg. Sylvana Simons (Bij1), Jeanet van der Laan (D66) en Lisa van Ginneken (D66) stelden hierover op woensdag 12 januari kamervragen in de Tweede Kamer. Een dag nadat ook naar buiten komt dat de wachttijden voor een intake op de genderpoli van het VU Amsterdam toegenomen zijn tot 900 dagen. 2,5 jaar wachttijd voor een intakegesprek, waarna nog een minstens een half jaar wachttijd geldt voor de diagnostiek kan beginnen. Geen wonder dat de cijfers voor zelfdoding oplopen onder zulke uitzichtloze wachttijden.
Maar er zijn ook positieve berichten. Zo won Michaela Jaé Roqriquez als eerste transvrouw ooit een Golden Globe. En dit gouden beeldje ontving ze uiteraard niet zomaar: voor haar rol als Blance Evangelista in de serie POSE. In haar emotionele Instagram post deelt ze dat dit niet alleen voor haar is, maar ook voor anderen.
“This is the door that is going to Open the door for many more young talented individuals. They will see that it is more than possible. They will see that a young Black Latina girl from Newark New Jersey who had a dream, to change the minds others would WITH LOVE. LOVE WINS. To my young LGBTQAI babies WE ARE HERE the door is now open now reach the stars!”
En dus ook een Golden Globe voor een serie die alle aspecten van trans-zijn zo mooi en kwetsbaar belicht, waaronder de moord op trans personen. De aflevering over de begrafenis van Candy (“Never Knew Love Like This Before” S2A4) raakt nu zelfs nog wat dieper, aangezien het zo dicht bij de realiteit komt. Er is hoop voor wat dit jaar gaat brengen, maar ik ben voorzichtig positief. Ik hoop dat er nog weinig berichten komen van moorden op transgender personen. Maar zolang dit het geval blijft, blijf ik me ook uitspreken. Want het kan niet zo langer. Say her name: Briza.
Mijn gedachten gaan uit naar al Briza’s naasten en allen die door haar moord zijn geraakt. Mocht je het geld kunnen missen, kun je via deze link doneren om te zorgen dat Briza het afscheid krijgt dat ze verdient.
Over de auteur(s)
