Ken je dat gevoel? Dat gevoel wanneer je een ruimte binnenstapt en je weet dat je jezelf kan zijn omdat de meerderheid van de aanwezige mensen queer is? Die, net als jij, niet in de standaard hokjes zijn te plaatsen? Voor mij voelt het als thuiskomen, aarden. Maar tegelijkertijd voelt het ook als bruisende energie en enthousiasme, omdat er een wereld bestaat waarin je gewoon kunt zijn wie je bent, een wereld die veiliger is dan de buitenwereld. En die wereld ligt op het moment dat je die ruimte binnenstapt aan je voeten. Voor jou, je vrienden, geliefden; voor de LHBT+-gemeenschap. Maar die wereld is in fysieke vorm nu helaas even dicht. Dat moet ook als we zorg willen dragen voor elkaar in tijden van corona door elkaar niet ziek te maken. Maar ik mis die wereld, onze wereld, enorm.
Niet alleen mis ik het gevoel van acceptatie, thuiskomen en bruisende energie, maar ook de gemeenschap zelf. De mensen die ik ken en de mensen die ik niet ken. Mensen zoals wij. Door het coronavirus mogen er natuurlijk bijna geen bijeenkomsten en feestjes worden georganiseerd. Dat is logisch. Maar normaal gesproken zou ik veel van mijn vrije tijd besteden op plekken waar de LHBT+-gemeenschap is. Daar staat tegenover dat ik mijn dagen op werk vooral doorbreng met mensen die hun leven indelen in de standaard hokjes en verwachtingen. Er is natuurlijk niks mis met dat zij hun leven op die manier leven. Maar als je in je vrije tijd ook niet meer in ruimtes kan zijn waar de meerderheid uit de LHBT+-gemeenschap komt, is dat soms wel lastig.
Daardoor mis ik soms de momenten van tot mezelf komen, van weten en voelen dat ik er mag zijn. Ik verlang naar de ruimtes waar de norm is dat er geen norm is. Dat wij zijn wie we zijn, wie we willen zijn, wie we nooit hebben kunnen zijn. Dat we ons niet gestrest hoeven te voelen over hoe we worden gelezen of beoordeeld. Dat we onszelf vieren en dat we prachtig zijn. Altijd al geweest, en altijd zullen zijn. Maar ook dat wij elkaar kunnen aanspreken als de ruimte niet veilig voelt, als er dingen gebeuren die niet oké zijn, en dat we de verantwoordelijkheid nemen daarnaar te luisteren en er iets aan te doen. Ik mis wie ik was als ik met jullie was, met jou was, met ons was. Ik mis dat wat nog niet is. De wereld die wij op kleinschalige niveaus proberen te creëren. Ik heb jou en mij en ons geproefd zoals het kan zijn. De potentie. Het tot rust én tot leven komen in ruimtes omgeven door mede-queers. Ik snak naar die nieuwe, bekende adem. Jij ook?
Ik denk dat we dat gevoel van (h)erkenning en dat we elkaar als gemeenschap nog wel een poosje moeten missen. In ieder geval in fysieke ruimtes. Gelukkig zijn er online evenementen waar we naartoe kunnen. Het is natuurlijk niet hetzelfde, maar soms is de wetenschap dat mensen zoals jij ook in die online omgeving zijn al een heel fijn gevoel. Ik zie ook steeds meer kleinschalige fysieke evenementen of bijeenkomsten die worden georganiseerd, zoals vogue lessen in Utrecht, Rotterdam en Amsterdam. Maar ook de afgelopen edities van Utrecht Rainbow Festival en Pride of Color Rotterdam editie.
Wat mij verder houvast geeft zijn mijn vrienden (you know who you are). Ik heb altijd geweten en gevoeld dat ik speciale mensen om me heen heb verzameld, zowel binnen als buiten de LHBT+-gemeenschap, maar de manier waarop we voor elkaar klaarstaan in deze tijd (en ook daarbuiten) is magisch. Zorg dragen voor elkaar is wat mij, en misschien jou ook, door deze tijd heen helpt. Dat betekent luisteren naar elkaar, maar ook dat je laat zien dat je aan elkaar denkt en vraagt hoe je er voor een ander kan zijn.
En als ik alleen ben probeer ik ook steeds meer zorg te dragen voor mezelf. Voldoende eten, rusten, niks doen, een fijn boek lezen (zoals Pleasure Activism van adrienne maree brown), of het nieuwe tijdschrift van KLAUW lezen gemaakt voor en door BPOC en Queer mensen. Maar ook een artikel voor sexpreszo schrijven of muziek luisteren. Bijvoorbeeld naar een liedje als I Know A Place van MUNA, een van mijn favorieten. Waarom? Omdat het gaat over plekken creëren voor elkaar waar alles beter is, waar we liefde kunnen geven en ontvangen. Zelfs als die plek alleen in onze fantasie bestaat. Als ik muziek luister dan opent zich een nieuwe wereld, die ik precies zo kan inrichten als ik wil. En in die wereld ben ik met mezelf, met jullie, met ons, zoals we graag zijn.
They will try to make you unhappy
Don’t let them
They will try to tell you you’re not free
Don’t listen
I, I know a place where you don’t need protection
Even if it’s only in my imagination
I, I know a place we can go
Over de auteur(s)
