Met haren van stro en een klein pandaprint-brilletje stond het geluk niet aan haar zijde. Moeder natuur moet met slaperige ogen toe zijn geweest aan het weekend toen ze het kleine meisje uit klas C1 van de Havo aan het scheppen was. Het was dat kleine meisje uit klas C1 van de Havo dat mij raakte en mij altijd bij zal blijven.
Ik zat in mijn laatste jaar van de middelbare en paradeerde rebels door de schoolgangen met gescheurde jeans, een zwartgeverfde kuif en een leren jas om te provoceren. Het kleine meisje liep verscholen achter haar grote rode Kiplingtas achter een groepje beter gelukte grietjes.
Haar ogen zeiden dat ze wist dat haar kans op vriendschap net zo klein was als de kans van Gordon op een relatie. Haar oren spitsten alsof er elk moment een opmerking haar kant op kon komen dat haar zelfvertrouwen de grond in zou boren. Een groepje jochies met overslaande baard-in-de-keel stemmetjes zongen haar toe hoe erg ze stonk. Ik wist hoe het was om gepest te worden. Kinderen uit mijn buurt noemde mij al homo voordat ik wist wat het was. Toch was het mij altijd gelukt om vrienden te hebben.
Het kleine meisje stond er alleen voor. Pesten maakt je kapot van binnen. Het maakt je een standbeeld dat telkens om geduwd wordt tot een zee van brokken. Elke dag lijm je de stukjes weer aan elkaar en toch gaan er restjes verloren en zal je nooit meer dezelfde zijn.
Het was in de laatste week van mijn Middelbare schooltijd toen ik het kleine meisje moed zag verzamelen. Haar stuntelige poging om bij een groep meiden te zitten tijdens de lunchpauze resulteerde in een muurtje ruggen. “Ga weg, je stinkt”, kraamde één van de meisjes terwijl ze zich omdraaide. Ik zag het voor mijn ogen gebeuren en ik heb niks gedaan.
In het jaar dat ik met haar op school zat heb ik haar nooit met iemand gezien. Tot ik haar afgelopen week samen zag lopen met een ander meisje. Ik keek toe hoe het kleine meisje uit C1 van de Havo kon lachen. Mondhoeken reikten tot aan haar oren en haar ogen waren voor het eerst echt geopend. Het was één van de mooiste momenten in mijn leven en dat heeft het kleine meisje mij gegeven. Ze moest eens weten.
Over de auteur(s)
