Als jongere was ik helemaal weg van boybands. En zeker van de bekendste boyband van mijn tienertijd: One Direction. Zoals veel fans leefde ik op het internet en ik kan niet bedenken hoeveel content ik ben tegengekomen van de bandleden. Hierdoor eindigde ik net als veel andere fans bij One Direction fanfiction. Fanfiction waar Harry Styles of Zayn Malik verliefd was op de lezer boeide me niet zo. Ik was meer geïnteresseerd in de fanfiction over de bandleden zelf. Verhalen waarin ze samen, met elkaar, waren, dat vond ik pas leuk om te lezen.
Kiss & Tell
Als jij je hierin herkent is Kiss & Tell wellicht een boek om deze innerlijke tiener even wakker te maken en dit opnieuw te beleven. Het boek van Adib Khorram gaat namelijk over precies dit: een bekende boyband waarvan één van de bandleden een relatie krijgt met een bandlid van zijn voorprogramma. Hunter Drake is de leadzanger en ook de enige openlijke queer persoon van de band Kiss & Tell. Het boek begint nadat hij net uit elkaar is met zijn ex-vriendje Aidan. De band is net met hun eerste grote tournee bezig door Noord-Amerika wanneer Hunter’s ex de seksuele berichtjes tussen hun twee openbaar maakt.
Hunter is het enige lid van de band is die homo is. Hierdoor wordt er door de media van hem verwacht om een goed rolmodel te zijn voor andere queer jongeren. De artikelen en roddelbladeren benadrukken dit telkens. Hij moet zich kleden hoe het label wil dat hij zich kleedt, zich gedragen hoe zij willen en vooral niet te controversieel zijn. Om de negatieve publiciteit tegen te gaan en het publiek iets anders te geven om op te focussen, spoort het label hem aan om een relatie te beginnen met Kaivan, de drummer van het voorprogramma. Hoewel Hunter en Kaivan elkaar daadwerkelijk leuk vinden, brengt het hebben van een relatie hebben die volledig publiekelijk wordt gemaakt problemen met zich mee. Zo leidt het de aandacht af van de muziek van het voorprogramma, worden alle dates tot in detail gepland en gefotografeerd en ontstaat er ook frictie tussen Kaivan en Hunter.
Adib Khorram vertelt het verhaal door middel van posts van roddel-outlets, setlists, interviews van de bandleden, artikelen over de bandleden en hun representatie, songteksten en ook Hunter’s eigen perspectief. De afwisseling van manieren om het verhaal te vertellen vond ik erg komisch en creatief. Er wordt zelfs een fanfiction beschrijving gebruikt met de personages van Kiss & Tell, geschreven door fans. Omdat ik hier als tiener zo vaak mee in aanraking ben gekomen, voelt alles als een liefdevol knikje naar de goede oude tijd.
Een liefdevolle parodie
Nostalgie achterwege gelaten heeft Kiss & Tell naar mijn idee meer inhoud dan het op het eerste gezicht lijkt. Ik geef toe dat toen ik de beschrijving las, ik dit puur uit nostalgie en een nieuwsgierigheid wilde lezen. Ik was ervan overtuigd dat dit wel slecht moest zijn. Een van mijn redenen hiervoor was dat ik dacht dat dit geschreven zou zijn door iemand die niks van deze fanwereld wist. Ik was bang dat de fans van vroeger, waaronder ik dus, belachelijk gemaakt zouden worden.
Toch was ik blij verrast. Adib Khorram is een queer, Iraans-Amerikaanse schrijver van 39. Het boek neemt zichzelf en ook de lezer serieus genoeg, waardoor het oprecht overkomt en ik ervan kan genieten. Tegelijkertijd is het niet te serieus en zag ik het op sommige momenten zelfs als parodie. Maar al deze grappige en spottende momenten zijn op een liefdevolle manier geschreven. Aan de ene kant moest ik lachen om de verschijning van fanfiction in een gepubliceerd boek omdat dit zo onserieus is. Maar de auteur heeft het serieus genoeg genomen om de verschijning zodanig kloppend te maken dat ik me hierin herken.
Representatie
Hoewel ik mezelf in het boek herken en de nostalgie voor mij een grote rol speelt in hoe leuk ik dit boek vind, zijn er ook serieuzere thema’s. Representatie is een groot thema in het boek en ook een terugkerend conflict tussen de personages. Kaivan, de love interest van hoofdrolspeler Hunter, is Iraans en homo. Dit wordt ook vaak benadrukt aangezien Kaivan’s naam vaak verkeerd wordt gespeld. Het verkeerd schrijven van zijn naam in artikelen maakt hem erg boos, net zoals de interviewers die altijd willen focussen op het feit dat hij Iraans is. Hij voelt zich vaak inferieur voelt in tegenstelling tot zijn witte bandleden. Dit brengt veel frustratie met zich mee.
Aan de andere kant vertelt Hunter ook veel over representatie. Hij beschrijft hoe het in interviews al snel over zijn seksualiteit gaat. Zo heeft het boek een script van een videoclip waar alle bandleden een vrouwelijke love interest krijgen aan het eind van de videoclip. Die van Hunter wordt uiteindelijk geschrapt, omdat het management geen mannelijke love interest in de clip wil doen.
Maar anderen hebben het moeilijker
Een van mijn kritiekpunten op Kiss & Tell en in het specifiek over de representatie is dat alle personages perfect moeten zijn. Wanneer Hunter klaagt dat hij het zwaar vindt om als enige ‘out’ te zijn in de band, wordt hier direct overheen gewalst. Hunter kan geen problemen uiten of onzekerheden bespreken zonder dat Kaivan benadrukt dat Hunter tenminste wel wit is en het dus niet zó erg heeft.
Niet alleen is het geen wedstrijd wie het zwaarder heeft, maar Hunter is een tiener. Als tiener, en als ieder mens, mag je af en toe best klagen. Hunter klaagt niet over onnozele dingen. Ik heb veel boeken gelezen met personages die niet sympathiek waren. Hierdoor voelde het inderdaad alsof zij overdreven veel aan het zeuren waren. Maar het is makkelijk om je in te leven in Hunter en mee te leven met hem. Ik snap dat er ergere dingen zijn dan het moeilijk hebben als beroemd queer bandlid. Maar dit betekent niet dat we niet ook déze verhalen mogen vertellen en serieus mogen behandelen.
Slut- en bottomshaming
Hunter’s privé gesprekken worden naar buiten gebracht en hieruit blijkt dat Hunter een bottom is. De media plaatst hem hierdoor direct in een hokje. Zijn management wil dat hij zich anders kleedt en anders gedraagt. Hunter denkt dat zij willen dat hij zich meer gaat branden als bottom nu dat op internet bekend is.
Tegelijkertijd wordt het beamen dat hij seksueel actief is gezien als niet kindvriendelijk. Moeders willen niet meer dat hun kinderen naar hun muziek luisteren. Andere mannen benaderen Hunter ook op seksueel gebied. Na een concert wordt Hunter tijdens de meet and greet benaderd door oudere mannen. Nergens heeft Hunter of een van de andere bandleden beweerd seksueel actief te zijn. Tieners en jongvolwassenen zullen dit vaak niet aankondigen maar de kans is vrij groot dat zij wel seksueel actief zijn. Ook al hebben zij dit niet expliciet gezegd.
Het boek focust er zich niet zozeer gefocust op alleen het hebben van seks, maar op het hebben van seks waar jij diegene bent die gepenetreerd wordt. Hunter wordt gebottomshamed en ook geslutshamed. Zowel door zijn ex, door het internet, zijn management en uiteindelijk zijn huidige partner. Khorram laat zien hoe het publiek reageert op het naar buiten komen van seks die anders is dan de norm. Dit wordt gezien als schandalig, vies en sletterig.
Dit deel in het boek raakte me omdat ik dit niet alleen zelf heb meegemaakt maar elke week op internet ook tegenkom. Wat jij doet in bed en of hier penetratie bij zit of niet, zegt niks over jou. Er is geen reden om je meer te kleden als een ‘bottom’ zoals Hunter moest in dit boek. Er is niks sletterigs aan. En het hebben van seks op zich is niet sletterig of vies.
Meer dan alleen een boyband boek
Het boek is dus meer dan alleen een boek over een boyband met queer relaties. Hoewel ik het ook had gelezen als het alleen dat was geweest, vind ik dit een aangename verrassing.
Niet iedereen die dit boek leest zal dezelfde ervaring hebben gehad als tiener op het internet of als tiener die gek was van boybands. Het zal dan ook niet voor iedereen dezelfde gevoelige snaar raken als het bij mij deed. Toch denk ik dat het hoe dan ook een fijn boek is om te lezen. Het leest snel weg en blijft niet te lang hangen op een onderwerp zonder dat dit ten koste gaat van de herkenbare thema’s.
Over de auteur(s)
