Het jaar loopt bijna ten einde, eventuele kerstcadeaus zijn in- en weer uitgepakt en de champagne ligt al klaar in de koelkast. We sluiten een veelbewogen jaar af, met goede en minder goede momenten voor de LHBT+ gemeenschap. Ook voor Expreszo was 2018 bijzonder: het was voor ons magazine een jubileumjaar. Maar liefst dertig jaar geleden kwam het eerste gedrukte nummer uit. In 2014 werd besloten Expreszo om te vormen tot een online magazine. Ondanks de veranderingen in uitvoering is Expreszo in de kern hetzelfde gebleven: een magazine voor jongeren waarin actuele onderwerpen aan bod komen rondom identiteit en seksualiteit, of dat nou met popcultuur of politiek te maken heeft. Er is echter ook veel veranderd. Waar Expreszo eerst nog een tijdschrift was voor ‘homo’s, lesbo’s en biseksuelen’ spreken we inmiddels over LHBT+ en noemen we onszelf tegenwoordig een queer magazine. Er wordt gewerkt met nieuwe inzichten waarbij seksualiteit en gender niet meer zo strak omkaderd zijn als voorheen werd gedacht. In de drie decennia waarin Expreszo bestaat zijn er op allerlei manieren belangrijke stappen gezet op het gebied van LHBT+ emancipatie. We hebben veel veranderingen gezien op het gebied van wetgeving, de bespreekbaarheid en de zichtbaarheid rondom LHBT+ thema’s. Samen met voormalige (hoofd)redacteuren blikken we terug op het dertigjarige bestaan van ons blad/platform en de ontwikkelingen die het doormaakte op verschillende fronten. We spraken hiervoor met Bamber Delver, Peter Zwaal en Nico Plat, die in de jaren 80 en 90 aan het roer stonden. Ook Caspar Pisters en Merijn Henfling (jaren 00), Eline Jacobse en huidig hoofdredacteur Paula Drewes (jaren 10) kwamen aan het woord. We spraken over het verleden en de toekomst van Expreszo, over de dingen waar we trots op zijn en juist niet, en wat voor plannen we nog hebben voor Expreszo in de toekomst.
Voor degenen die bij de beginjaren van Expreszo betrokken waren: hoe ontstond Expreszo precies? En voor de jongere generatie: hoe kwamen jullie er terecht?
Bamber: Expreszo was in het begin een lokaal blad in Rotterdam en omgeving, door en voor “ho/les/bi-jongeren,” Die term hanteerden we destijds. Het was niets meer en niets minder. Ik sloot me aan, omdat ik het blad naar landelijk niveau wilde tillen: Expreszo moest niet langer een clubblad, maar een nationaal blad worden.
Peter: In de jaren tachtig gaven eigenlijk alle groepen voor LHBT+’ers hun eigen verenigingsblaadjes uit. Het internet bestond natuurlijk nog niet. Als je als bestuur van zo’n jongerengroep je achterban wilde bereiken, dan deed je dat of meestal met een blad. Om het wat aantrekkelijker te maken werd daarin ook allerlei ‘nieuws’ opgenomen: interviews, opinieachtige stukken, film- en boekbesprekingen, cartoons… Je kwam vaak ook persoonlijke verhalen tegen in die blaadjes, en soms nog iets van een humoristische roddel- of vragenrubriek. Ondanks alle tijd, moeite en goede bedoelingen bleven die verenigingblaadjes er nogal amateuristisch uitzien. Dat kon beter, vonden ik en een aantal andere mensen. Daarom zijn we gaan lobbyen voor een gezamenlijk blad, in gedrukte vorm en op landelijk niveau.
Nico: Ik ben één van de oprichters van zowel Expreszo als van stichting Hoezo, die het blad destijds uitgaf. Ik wilde iets met mijn homoseksualiteit doen. Een tijdschrift starten was op allerlei vlakken uitdagend: ik kon er leren schrijven, redigeren, samenwerken, coördineren, en doorzetten. Het was daarbij natuurlijk ook een mooie manier om andere jongeren te leren kennen.
Caspar: Toen ik hoofdredacteur werd, bestond Expreszo al wat langer. Ik kom uit een Limburgs kerkdorpje en was voor de eerste keer in Tilburg – de grote stad- toen ik per toeval een Expreszo zag liggen in een kiosk. Ik dacht: daar wil ik werken. Een jaar later werd ik gebeld door een jongen die fotografeerde voor Expreszo, een vriend van m’n eerste vriendje. Hij vroeg: ‘Jij doet toch journalistiek? Wil jij misschien hoofdredacteur van Expreszo worden?’ Het veelbesproken scholierennummer was het laatste nummer van mijn hand.
Eline: Ik kende het blad eerst niet en was ook niet actief in de LHBT+ gemeenschap. Expreszo leek me vooral een leuke plek om ervaring op te doen. Pas toen ik er aan de slag ging kwam ik erachter hoe belangrijk de zichtbaarheid en het gemeenschapsgevoel waar Expreszo voor zorgde konden zijn. Mijn tijd bij Expreszo hielp me ook om mijn eigen seksualiteit te accepteren. Ik zag hoeveel dit voor jongeren kon betekenen, en wilde er graag mijn tijd, energie en liefde in steken.
Paula: Ik kende Expreszo niet als blad, alleen als online platform. Ik was namelijk fan van de columns die erop verschenen. Ik weet niet meer hoe oud ik was, niet eens heel jong… Maar het was geloof ik wel in een periode dat ik bijna alleen maar heterovrienden om me heen had, dus ik was denk ik wel op zoek naar een stem van iemand van ongeveer mijn leeftijd die ook op meisjes viel. Een paar jaar later besloot ik om journalistieke (schrijf)ervaring op te gaan doen bij Expreszo. Weer een tijdje later werd ik gevraagd als hoofdredacteur, en dat paste goed bij de redactionele master die ik aan het doen was. Maar daarnaast dacht ik terug aan hoe ik, opgegroeid in een omgeving waar van mijn geaardheid geen groot issue werd gemaakt, ooit Expreszo bezocht: tóch op zoek naar representatie. En met in het achterhoofd alle jonge mensen die in vaak veel moeilijkere omstandigheden moeten dealen met hun gevoelens, leek het me belangrijk om te zorgen dat er voor hen aansprekende, interessante en actuele dingen zouden blijven verschijnen op de site.
‘Eigenlijk deden we maar wat’
Bamber: Het was nog een hele tour om het blad qua inhoud en uiterlijk interessant te maken. Eigenlijk deden we maar wat. Leuk voor onszelf, maar niet per se voor anderen. We moesten echt met elkaar gaan nadenken over inhoud en uitstraling, want anders hoefden we niet aan een landelijke aanpak te beginnen. De behoefte aan iets als Expreszo kwam pas later: wij verbonden LHBT+ jongeren via een blad dat landelijk verspreid werd.
Peter: Het duurde inderdaad wel een paar jaar voor Expreszo op de rails stond. De meeste LHBT+ jongerengroepen voelden weinig voor ons initiële idee van een collectief abonnement: we wilden ervoor zorgen dat bij het lidmaatschap bij de LHBT+ verenigingen automatisch ook een abonnement op Expreszo inbegrepen zou zijn. Dat betekende dat die groepen en verenigingen jaarlijks een deel van hun contributiegelden aan Expreszo zouden moeten afdragen: dat zag niet iedereen zitten. Na een paar jaar werd ons duidelijk dat de verschijningsfrequentie van Expreszo omhoog moest en dat we een ander verdienmodel nodig hadden.
Nico: Ja, het duurde langer dan verwacht. We wisten natuurlijk dat er destijds geen ander landelijk homojongerenblad was, en we dachten dat jonge homo’s wel behoefte zouden hebben aan zoiets. Dus we sprongen in dat gat. Maar het duurt best lang voordat je wat bekendheid krijgt en je een goede basis hebt. Het was daarom hard (maar erg leuk) werken.
Inmiddels is het magazine volledig gedigitaliseerd, maar dat was in het begin wel even anders. Het blad, dat grotendeels werd vormgegeven met papier en pritt-stift, heeft het maar mooi dertig jaar volgehouden. Hadden jullie verwacht dat het zo lang stand zou houden?
Bamber: Jazeker! Het maakt me trots dat Expreszo bestaat, en dat het echt een medium voor jongeren is. De digitalisering heeft wel lang op zich laten wachten. Er is naar mijn mening te lang aan de papieren uitgave vastgehouden. In eerste instantie kwam er weinig respons op het idee van een website, waardoor belangrijke kansen niet tijdig zijn gepakt. Dat vind ik zonde. Ik denk dat zowel de papieren vorm, die tot 2014 gedrukt werd, als een digitale versie belangrijk waren en zijn. Digitalisering betekent wel dat het niet langer uitmaakt waar men zich bevindt, dat is een grote revolutie. Vroeger probeerden we jongeren overal te bereiken door op zoveel mogelijk plekken te liggen, we hadden nog een postbus waar we keurig op alle brieven en kaartjes antwoordden. Die tijd is gelukkig voorbij. Expreszo is altijd en overal te bereiken: een grote stap vooruit.
Merijn: Ja, juist de de jonge LHBT+ doelgroep zoekt sneller online. Die zitten soms nog in de kast en zullen dus niet snel een blad kopen, ook omdat ze weinig budget hebben. Het leuke van digitaal is dan ook dat je daar eigenlijk veel meer mogelijk is dan in print.
Peter: Ik had eigenlijk niet verwacht dat Expreszo het zo lang zou volhouden! Maar nadat ik de redactie verlaten had en ik het magazine alleen nog maar als lezer volgde, realiseerde ik me plotseling wat de kracht is van een jongerenmagazine dat ook volledig door jongeren wordt gemaakt. Vergrijzing van de redactie krijgt op die manier geen kans, patronen raken nooit ingesleten. Redacteuren zijn altijd maar een paar jaar aan Expreszo verbonden en zullen daarom zelden onderwerpen afschieten met het argument “dat hebben we al eens gedaan”. Dat Expreszo ook in digitale vorm nog steeds bestaansrecht heeft, komt volgens mij omdat uit de kast komen voor veel jongeren nog altijd een buitengewoon emotioneel proces is. In die fase is het belangrijk om te zien hoe anderen daarmee omgaan. Ik vind de overstap van papier naar digitaal wel jammer, maar het was onvermijdelijk. Papier is prachtig, maar duur. Je hebt te maken met allerlei verzend- en distributiekosten. En als je digitaal veel meer jongeren weet te bereiken dan in papieren vorm, dan lijkt me de keuze niet erg moeilijk.
Caspar: Mee eens. In mijn tijd heb ik nog een keer alles op alles moeten zetten om ervoor te zorgen dat het blad niet over de kop ging, met een grote actie om in een maand tijd 40.000 euro op te halen. Maar het is inderdaad volstrekt begrijpelijk en vanzelfsprekend om nu digitaal te zijn.
Eline: Ik begon als adjunct-hoofdredacteur toen het papieren tijdschrift ermee ophield. Het was een chaotische tijd, want we wisten nog niet hoe we Expreszo als online platform het beste vorm konden geven. Ook vertrok op dat moment een groot deel van de redactie. Het blad had geen vaste deadline meer en dat maakte het lastiger om redacteuren te motiveren regelmatig te schrijven. Het was vooral veel experimenteren. Veel werkte niet, sommige dingen wel. Gelukkig kregen we de ruimte om dit allemaal uit te vinden. Uiteindelijk kreeg de site, na veel vallen en opstaan en met de hulp van nieuwe redacteuren steeds meer vorm.
Paula: Er hebben een paar jaar geleden een paar mensen keihard aan de site gewerkt, en daar is iets heel moois uit gekomen. Ondertussen zou hij wel weer iets strakker en hipper kunnen, en daar zijn we dan ook mee bezig. Ik denk dat het nu wat betreft digitalisering belangrijk is om nog meer de connectie te leggen tussen social media en de site. Sowieso wordt 2019 wat mij betreft ’the year of the Gram’, want aangezien wij ons richten op jonge mensen tot 25 moeten echt alle ballen even op Instagram. Facebook is toch een beetje het netwerk van de moeders en vaders (en opa’s en oma’s) aan het worden, en Twitter, tsja, daar zit ook niet iedereen op.
Nico: Ik vind de overstap naar een digitaal blad eigenlijk ook helemaal niet jammer, het is een voor de hand liggende stap die bovendien kosten en tijd bespaart. Voor ons was het hele proces rondom een papieren tijdschrift een enorm karwei. De artikelen moesten worden opgemaakt met mystieke stuurcodes die alleen door de drukker konden worden verwerkt. Dat ging natuurlijk nooit in één keer goed, dus dan moest weer terug, enzovoort. Dan nog met de hand inpakken, adresseren, dat soort dingen. Dat kost toch allemaal tijd die je liever aan de inhoud van het blad besteedt. En duur was het ook. We hebben ooit zelfs geld moeten lenen van een groepje sympathisanten om alles te kunnen bekostigen.
‘Uit de kast komen is voor veel jongeren nog altijd een buitengewoon emotioneel proces’
Wat is jullie het meest bijgebleven uit ‘jullie’ Expreszo-tijd? Waar zijn jullie trots op?
Bamber: Ik ben er nog steeds trots op dat we ons destijds niets aantrokken van de volwassen homo-politiek. Elke homo-organisatie werd geregeerd door volwassenen die geen gevoel of verstand (kunnen) hebben van waar jongeren mee bezig zijn, en zich nauwelijks positief en nieuwsgierig opstellen naar jongeren toe. Wij zijn het gewoon zelf gaan doen.
Eline: Na de aanslag op club Pulse in Orlando waren we met de Expreszo-redactie aanwezig bij de herdenking op het homomonument in Amsterdam. Daar hield een van de redacteuren een prachtige, emotionele livestream bij terwijl er kransen werden gelegd. Vanuit het hele land kwamen er lieve reacties binnen van mensen die het fijn vonden om op deze manier bij de herdenking te kunnen zijn. Dat we na zo’n gebeurtenis iets konden betekenen voor deze mensen is iets waar ik trots op ben.
Merijn: Ook memorabel is het nummer dat verscheen bij ons 15-jarig jubileum, het dikste nummer ooit, met een fijne mix van lollig, lief en serieus. Daarnaast ben ik heel trots op het scholierennummer dat we maakten: het ging in een oplage van 500.000 naar alle Nederlandse scholen. Doordat het blad op een paar scholen geweigerd werd, wisten we enorme publiciteit te genereren. Het zorgde ervoor dat de wet is aangepast: voorlichting op scholen is nu verplicht.
Peter: Eigenlijk ben ik nog het meest trots op de naam. Die heb ik in 1987 verzonnen. Die naam was bestemd voor een maandelijkse talkshow die we bij Apollo wilden organiseren, maar die er door omstandigheden nooit gekomen is. Toen we met dat landelijke magazine begonnen, heb ik onmiddellijk ‘Expreszo’ voorgesteld. Het geeft uitdrukking aan een grote mate van zelfbewustzijn. Wat dat ‘zo’ zijn dan precies behelst, mag iedereen zelf invullen en laat alle ruimte voor jongeren met een seksueel fluïde identiteit. Wat ik destijds tegen elke prijs wilde vermijden was een titel met het woord ‘gay’. Dat begrip was namelijk sterk verbonden met De Gay Krant van Henk Krol, een blad dat zich nagenoeg uitsluitend richtte op homoseksuele mannen. Een tijdschrifttitel met het woord ‘gay’ erin zou beslist een verkeerd signaal afgeven. Een begrip waar we als oprichters van Expreszo wel erg van gecharmeerd waren was ‘holebi’. Helaas is deze Vlaamse taalvondst in Nederland nooit ingeburgerd geraakt. (red: Expreszo’s huidige redactie hanteert LHBT+, omdat we willen uitstralen dat we er niet alleen voor homoseksuele, lesbische of biseksuele jongeren zijn)
Caspar: Voor mij is het die eerdergenoemde actie om Expreszo niet ten onder te laten gaan, dat zal ik niet snel vergeten. Ik ben er nog steeds trots op dat het toen is gelukt. Ik weet nog dat ik het telefoontje kreeg van de bladmanager die zei: “de stekker gaat eruit.” Ik hing op en ik dacht: “de stekker gaat er niet uit.” Ik schreef op een papiertje: het kan wel. Met een dikke streep eronder.
Nico: Het kan inderdaad. Ik ben dan ook het meest trots op het simpele feit dat we iets begonnen zijn, dat dertig jaar later nog steeds bestaat. Maar als ik iets inhoudelijks zou moeten noemen, zijn het de artikelen die een beetje opschudding veroorzaakten, en die bijdroegen aan het uitdragen van het idee dat homo- of lesbisch-zijn iets normaals is en niets om je voor te schamen. Zo hebben we in het eerste nummer een aankleedpop van prins Friso gepubliceerd. Dat kwam ons op een reprimande van de Rijksvoorlichtingsdienst te staan. Later hebben we ook een keer bekende Nederlanders “ge-out”. Dat veroorzaakte best wat discussie: mocht je dat doen of juist niet?
En is er ook spijt?
Bamber: Ja, die coming-out poster waar we BN’ers op outten, daar heb ik wel spijt van. Op zich een leuk idee, maar slecht uitgewerkt (er stonden BN’ers op van wie we hóópten dat ze LHBT+ ’er waren). We hebben ooit ook een naaktfoto van acteur Antonie van Kamerling op de cover gezet, die toen net in GTST ging spelen. Die foto werd ons toegespeeld door een lezer die kennelijk de foto uit zijn pornocollectie had gehaald. Wederom een leuk PR-idee, maar heel dom. Ik heb later nog eens met zijn vrouw Isa Hoes gesproken. Pijnlijk.”
‘Die coming-out poster waar we BN’ers op outten, daar heb ik wel spijt van’
Peter: “Als ik nu de eerste jaargangen van Expreszo doorblader oogt de vormgeving nogal gedateerd. En als ik naar het illustratiemateriaal kijk valt me op dat dit grotendeels jatwerk was. Ter verontschuldiging kan ik aanvoeren dat we van heel ver kwamen, met zeer beperkte middelen werkten en dat geen van ons een grafische of journalistieke opleiding had. In het vierde nummer tref je een column aan die zogenaamd geschreven is door dominee Eppe Gremdaat, één van de alter ego´s van Paul Haenen. In werkelijkheid is deze volledig uit mijn pen gevloeid. Ja, daar heb ik wel spijt van, temeer daar Paul Haenen voor het tweede nummer van Expreszo geheel belangeloos een authentieke Gremdaat-column had afgestaan.
Caspar: Oei… De quiz uit het beruchte scholierennummer, dat het landelijke nieuws destijds heeft gehaald, die komt in aanmerking voor review. Ik mailde de redacteur met de opdracht: ik wil een quiz waar iedereen kwaad over wordt, zodat er discussie ontstaat over pesten en discriminatie op wat voor grond dan ook. Hij stuurde de eerste versie, die heb ik toch maar iets afgezwakt. Bij de tweede versie dacht ik: hop, zo gaan we het doen. En discussie kwam er. Maar ik weet niet of ik ‘m in 2018 nog online zou durven zetten.
Merijn: Dat was uiteindelijk ook een hele bewuste keuze. Expreszo is altijd meer geweest dan een lifestylemagazine: de makers van Expreszo zijn maatschappelijk betrokken. Ik zag het als mijn taak het debat aan te gaan, niet op gortdroge wijze zoals belangengroepen vaak doen, maar op een vrolijke, journalistieke manier: met een lekker leesbaar blad, en soms prikkelende acties. Het waren de beginjaren van het debat over de multiculturele samenleving, wij speelden daar op allerlei manieren op in.
Hoe zouden jullie het aanpakken als jullie nu weer hoofdredacteur van Expreszo waren? Hoe kijken jullie nu naar de site, en naar de samenleving?
Eline: Ik denk dat ik nu ook meer zou letten op inclusief taalgebruik in de artikelen. Er staan denk ik wel oude artikelen online waar alleen van mannen en vrouwen wordt uitgegaan, of waarin qua seksualiteit alleen de ‘L’, ‘H’ en ‘B’ worden benoemd. Op de huidige site vind ik het heel tof om te zien dat het op allerlei vlakken veel diverser is en meer mensen een platform krijgen.
Bamber: Ik ben blij dat Expreszo het activisme nu heeft herontdekt en het niet alleen maar over lifestyle en uitgaan heeft. Ik ben zelf allergisch voor het hele idee dat een LHBT+ een heel andere mensensoort is dan heteromannen of -vrouwen. Klinkklare onzin, wat de emancipatie volledig ondergraaft. Er zijn ook andere manieren van activisme. Expreszo had naar mijn mening bijvoorbeeld een voortrekkersrol moeten spelen bij het aanbieden van datingmogelijkheden voor LHBT+‘ers. Jullie zouden een app moeten maken. Zoek partners en werk samen, versla Grindr!
‘Tegenwoordig lijken jongeren gericht op het elimineren van onvoorspelbaarheid, met name als het aankomt op seks en relaties’
Peter: Ik mis de avontuurlijkheid uit dat pre-smartphone-tijdperk wel. Vroeger ging ik eens per week naar sociëteitsavonden of de disco, om andere LHBT+-jongeren te ontmoeten. Dan wist ik niet van tevoren wie ik zou aantreffen. Tegenwoordig lijken jongeren gericht op het elimineren van onvoorspelbaarheid, met name als het aankomt op seks en relaties. Aan een eerste ontmoeting gaat vaak heel wat digitaal berichtenverkeer vooraf. Maar of zo´n zorgvuldig gearrangeerd afspraakje nu werkelijk zoveel leuker en geslaagder is dan een toevallige ontmoeting… Gelukkig zie ik ook iets van een omslag. Neem bijvoorbeeld dat televisieprogramma First dates. Daarin laten mensen zich gewoon weer voor de leeuwen gooien. Eigenlijk is dat heel erg jaren tachtig. Leve het avontuur!
Nico: Ik weet ook niet of er echt zoveel verbeterd is de laatste dertig jaar. Ik denk dat veel juist verslechterd is. Er is nog steeds veel intolerantie ten aanzien van LHBT+’ers: door sociale media lijkt er geen rem meer te zijn op wat mensen (durven) zeggen, maar er is tegelijkertijd ook weinig ruimte voor discussie. Ik vind dat we wat dat betreft niet in een prettigere of veiligere maatschappij leven dan dertig jaar geleden. Tegelijkertijd verlang ik ook niet terug naar het verleden, maar ik hoop wel dat Nederland niet terugglijdt naar een puriteins land waar geen ruimte is voor andersdenkenden.
Bamber: Ik zie op de site gelukkig een grote diversiteit aan auteurs, dat is van groot belang. De samenleving lijkt soms inderdaad wel terug te rennen als het gaat om LHBT+ rechten. Uit mijn onderzoek als directeur van de Nationale Academie voor Media en Maatschappij blijkt bijvoorbeeld dat ‘homo’ nog steeds het meest gebruikte scheldwoord op scholen is. Maar de artikelen moeten natuurlijk ook niet alleen maar over kommer en kwel gaan.
Merijn: Het is goed dat jullie persoonlijke columns plaatsen, met herkenbare ervaringen. Ik denk wel dat er daar nog meer potentie in zit, met aansprekende verhalen gericht op de jonge doelgroep. Juist Expreszo kan een veilige plek zijn, waar je serieus wordt genomen.
Eline: Zelf kom ik uit een erg religieuze familie, een onderwerp waar ik destijds het liefst ver vandaan wilde blijven. Nu zou ik juist mensen met een soortgelijke achtergrond willen interviewen en hier een persoonlijke serie portretten van willen maken. Hoe beïnvloedde religie hun coming-out, wat betekent religie nu voor ze?
Peter: Ik vind dat de toon van de artikelen nog steeds goed varieert tussen bloedserieus en grappig, en daarbij wordt het persoonlijke niet geschuwd. Ik ben geen regelmatige bezoeker van jullie website, daar heb er de leeftijd niet meer voor. Het is een goede mix van artikelen: onderhoudend, informatief, opiniërend. Het belangrijkste van alles is echter dat Expreszo nog steeds heel erg voor en door jongeren is.
‘Zijn LHBT+’ers bijvoorbeeld meer begaan met de minder bedeelden in de maatschappij?’
Caspar: Het aanbod ziet er inderdaad gevarieerd uit. In de basis is er nog veel hetzelfde: uit de kast komen (of niet), je seksualiteit ontdekken, de ‘scene’ ontdekken en of Pride nu wel of niet bijdraagt aan de emancipatie. Die onderwerpen zijn evergreens. Ik zou zelf de jongeren nog meer in beeld willen brengen. Hoe leef je je leven, wat vind je er mooi of moeilijk aan, wat voor hoop heb je voor de wereld? Jongeren van nu, en LHBT+ jongeren eens te meer, zijn opvallend geëngageerd. Ze denken veel na over hun positie in deze wereld en hoe zich te uiten. Het is een inspirerende, creatieve en autonoom denkende generatie die een zekere urgentie voelt: “als we er iets van willen maken dan moeten we zelf in beweging komen.”
Nico: Ja, de grote thema’s van deze tijd zijn globalisering, duurzaamheid, de steeds groter wordende kloof tussen arm en rijk. Als jonge LHBT+’er heb je daar net als andere jongeren mee te maken en ik ben nieuwsgierig hoe dat zich tot elkaar verhoudt. Zijn LHBT+’ers bijvoorbeeld meer begaan met de minder bedeelden in de maatschappij? Als ik weer voor een dag redacteur zou zijn, zou ik me op zulke vraagstukken willen storten.
Paula: Het afgelopen jaar heb ik erop geprobeerd te letten dat er een mix op de site verscheen, maatschappelijke, politieke, maar ook culturele en persoonlijke verhalen. Het ligt er natuurlijk ook heel erg aan wat voor redactieleden op je pad komen. Daar hebben we heel veel geluk mee gehad het afgelopen jaar, vind ik (al hebben we dat geluk natuurlijk ook een handje geholpen.) De doelstelling voor dit jaar is wat mij betreft: Beeld. Ik hoop dat dat lukt, aangezien ik van nature meer op tekst gericht ben, dus voor mij is het niet echt mijn comfort zone. Maar we hebben sinds kort een hele goede illustrator in de redactie en we zijn al bezig met plannen en voorbereidingen voor video’s (YouTube) en voor Instagram, dus ik ben benieuwd.
Vanuit mijn persoonlijke interesse zou ik het ook leuk vinden om meer met boeken en literatuur te doen. Ik ben dan ook heel blij met de licht-absurdistische maar ook geëngageerde fictieve serie die we nu aan het publiceren zijn: Raymond – Een zoektocht.
Over de auteur(s)
