Op 10, 12 en 14 mei is het weer zover. Het jaarlijkse Eurovisiesongfestival vindt plaats. Na de winst van Måneskin in Rotterdam vorig jaar, reizen alle deelnemers nu naar Italië om hun nummers aan heel Europa en Australië te laten horen. Zoals wel vaker met grootse evenementen met veel media-aandacht, zijn de meningen over het Eurovisiesongfestival verdeeld. Een goed moment om eens te kijken hoe de redactie van Expreszo het Eurovisiesongfestival beleeft.
Jacinta
Elk jaar zit ik al bij de eerste halve finale klaar met pen en papier om de extravaganza van het Eurovisiesongfestival nauwkeurig te beoordelen. Ik neem het echt serieus: ik geef per land punten aan de muziek, de show en de looks van de artiesten. Het maakt voor de sfeer niet uit of ik de avonden alleen spendeer of met vrienden. Zodra de tonen van de welbekende Eurovision tune de huiskamer binnenschallen is het feest! Landen die in hun eigen taal zingen vind ik altijd extra interessant. Ik geniet ook enorm van de acts die net wat anders doen dan hun voorganger. Ik luister nog regelmatig naar Euphoria van Loreen uit 2012 en Satellite van Lena uit 2010. Die nummers waren origineel en moesten het geen van beide hebben van een spectaculaire act maar echt van de muziek.
Toch is er altijd zo’n moment dat er een zangeres opkomt in een glitterend pakje, met een veel te perfect in elkaar gezette show en een knaller van een beat. Op zo’n moment ben ik een zwak mens en heb ik het nummer al opgezocht op Spotify om het vervolgens nog jaren in m’n lijst te hebben staan. Doordat alles zo heerlijk over the top is waan ik me even in een andere wereld. Het idee dat ‘iedereen’ in Europa (en Australië) op dat moment naar dezelfde beelden zit te kijken maakt me altijd enigszins melancholisch. Maar op een goede manier. Want de bakermat van Abba mag dan wel kitsch zijn met soms wat vriendjespolitiek hier en daar, een iconische show is het absoluut! Als de aftiteling loopt kijk ik al uit naar een nieuw feestje in het nieuwe jaar.
Freddie Lian
Binnen de LHBTQIA+-gemeenschap durf ik het soms bijna niet toe te geven, maar ik word niet warm of koud van het Eurovisiesongfestival. Het doet me gewoon niet zo veel. Ik heb er geen afweer tegen, maar ik kijk het niet. Ik luister vaak wel een deel van de liedjes, waaronder natuurlijk de Nederlandse inzending. De inzending van dit jaar door S10 vind ik heel tof. Het nummer heeft iets dromerigs, maar klinkt ook krachtig. Ik waardeer de muziek van S10 al langer en ook nu weet ze me weer te grijpen. Haar muziek heeft vaak een fijne en interessante spanning. Van de muziek geniet ik dus met volle teugen, maar ook dit jaar sla ik de watch party over. Het grootse en langdurige spektakel is niet voor mij weggelegd. Net als vroeger met witlof; ik heb het echt geprobeerd, maar ik vind het niet lekker.
De ontelbare knipperende lichten en de mengelmoes aan muziek, geschreeuw en enthousiaste aankondigingen halen mijn concentratie volledig weg bij de muziek. Van een grootse performance kan ik zeker genieten, maar op het enorme Eurovisiesongfestival podium voelt alles te klein. Het spektakel van sommige optredens voelt als een vergeefse poging om niet op het grote podium te verdwijnen. Mijn voorkeur gaat uit naar een theater of klein podium, waar de muziek en muzikanten centraal staan. Ook het wedstrijd aspect spreekt me niet aan. Het Eurovisiesongfestival is begonnen om Europa na de Tweede Wereldoorlog te verbinden. Toch lijkt bij de puntenverdeling meer mee te spelen dan alleen muzieksmaak. Misschien denk ik er te moeilijk over, want ik zie dat veel mensen ieder jaar weer uit hun dak gaan voor het Eurovisiesongfestival. Ondanks dat ik niet van het festival geniet, geniet ik wel van hun vreugde.
Es
Al jaren ben ik een trouw Eurovisiesongfestival kijker. Toen het vorig jaar in Nederland gehouden werd, ben ik uiteraard naar één van de shows geweest. Een ontzettend gave ervaring. Het gespannen gevoel van samenzijn werd versterkt doordat het één van de eerste ‘Testen voor Toegang’ evenementen was. Na een lange tijd mochten we weer samen een feestje vieren, en wat een feestje was het! Die samenkomst van mooie, diepgaande, soms totaal gestoorde acts vanuit heel Europa (en Australië!) is uniek en maakt mij zo gelukkig. In elke act is de passie van de artiest en het team wat achter ze staat te merken. In Ahoy hing ook de liefde van het publiek bijna tastbaar in de lucht.
Ook in andere jaren engageer ik graag met andere fans: ik liveblog mijn gedachten elk jaar op mijn persoonlijke Tumblr. Ik ben hier ooit mee begonnen toen ik nog het Eurovisiesongfestival op de bank bij mijn ouders keek, die vaak weinig feedback gaven op mijn commentaar (sorry, mam). Op zoek naar mensen om de acts mee te bespreken wendde ik mij tot Tumblr, waar ik een hele groep mensen ontdekte die hun Eurovisiesongfestival-avond spenderen met het maken van memes, edits en textposts over wat er op dat moment live gaande is.
Op een vreemde manier is het heel stressvol: ik probeer tegelijk dingen te delen, te rebloggen en de show te kijken. Toch is het ook heel leuk: veel van mijn vrienden zijn tegelijkertijd online en je ziet grapjes voorbij komen die je anders nooit had gehoord. Bovendien is het fijn om te zien dat mensen over de hele wereld dezelfde associaties of meningen over een act hebben als jij. Steeds vaker komt dit de laatste tijd neer op schreeuwen hoe gay we allemaal zijn voor bepaalde deelnemers.
Ik vind het ontzettend fijn en zelfs belangrijk dat dit bij uitstek een plek is waar niets tè is. Het verbaast mij dus niet dat juist de LHBTQIA+-gemeenschap naar het Eurovisiesongfestival toe trekt. Voor veel fans geldt: hoe meer over the top, hoe beter. Er heerst een specifieke fancultuur, bestaande uit referenties naar voorgaande jaren, in-jokes en een dubieus gevoel voor smaak. Het gevoel van deel zijn van een groep met dezelfde grappen en meningen die buitenstaanders niet begrijpen is soms gewoon heel leuk. Wat is het toch fijn dat we deze zeer specifieke ervaringen met elkaar kunnen delen, en allemaal een klein deeltje zijn van een jarenlange traditie.
Jamie
Als kind keek ik al graag naar het Junior Songfestival, de versie van het Eurovisiesongfestival waar alleen kinderen aan meedoen. Ik keek de voorrondes, de halve finales, de finale en ook de Europese finale keek ik van begin tot eind. Toen ik ouder werd, was het Junior Songfestival niet meer cool en stapte ik over op de ‘volwassen versie’. Eerst bestond dat uit ‘meekijken als het toevallig op tv was’. Daarna werd het ‘live volgen via mijn laptop tijdens het huiswerk maken’. En nu is het ‘geen seconde meer willen missen’. Tot lichte ergernis van mijn partner overigens, die niet altijd mee wil doen aan mijn zelf opgerichte tradities.
Vorig jaar keken we voor het eerst vanuit ons appartement naar het grootste tv-feest van het jaar, met pen en papier in aanslag. Met veertig deelnemende landen onthoud ik anders nooit wie mijn favorieten zijn. Stiekem heb ik dan vooraf al wat research gedaan en de beste (of alle) nummers al geluisterd. Ik luister amper naar de voice-overs die vaak weinig zinnigs te melden hebben, maar ik ben wel geïnteresseerd in wat de deelnemers te zeggen hebben. Het leukst vind ik het als de landen in hun eigen taal zingen. Als ze op die manier mij weten te raken, zijn ze wat mij betreft zeker Top 10-waardig. Om die reden maakt S10 wat mij betreft zeker kans.
De ongemakkelijke ‘OMG ik ben op tv!’-momenten tijdens het uitdelen van de punten maken de beleving helemaal af. Het duurt soms wat lang: slechte verbinding, puntengevers die eerst hun hele levensverhaal bloot willen leggen en landennamen die geen enkel persoon goed uit kan spreken. Het einde duurt zo lang dat ik vaak bijna in slaap val. Totdat de winnaar bekend is, en de confettikanonnen en vuurwerkshows me weer uit de bank schieten. Dat is voor mij de charme van het Eurovisiesongfestival.
Over de auteur(s)
