In de serie ‘Brief aan’ schrijven Expreszo’ers een boodschap aan zichzelf, met daarin wat ze als jonge LHBT+ graag hadden willen horen.
Rotterdam, zomer 2008
Lieve Laurie,
In tegenstelling tot Rocher, ben jij in de zomer van 2008 nog lang niet uit de kast. Eerder dit jaar zat je voor de TV muziekclips te kijken (dat kon toen nog), toen je zomaar ineens dacht: ‘misschien ben ik wel lesbisch’. Dat idee probeer je dan nog zoveel mogelijk weg te drukken. Je wilt graag geloven dat je gewoon last hebt van je hormonen en dat alles vanzelf wel weer overgaat.
Ik zou willen dat ik echt tien jaar terug in de tijd kon gaan en je al deze dingen kon vertellen, want die eerste jaren worden nogal moeilijk voor jou. Inmiddels ben ik best onder de indruk van alle mentale acrobatiek die je in die periode hebt uitgevoerd. Zo spendeer je bijvoorbeeld hele middagen op Lesbisch Youtube™. Maar als je klasgenoten dan negatief doen over de potentieel lesbische gym-stagiaire, scoor je fanatiek puntjes met je lesbofobe uitspraken. Niet eens als een soort dekmantel, maar omdat je nog steeds gelooft dat jij niet ‘zo’n pot’ bent. Je gaat langzaamaan wel wat hints droppen. Dat je niet uitsluit dat je ooit wel eens met een meid zou zoenen ofzo, maar haha, natuurlijk niet op díé manier.
Op je zestiende kun je er echt niet meer onderuit dat je op vrouwen valt, maar dan begint weer een nieuw vraagstuk. Je hebt mannen nooit heel boeiend gevonden, maar een beetje experimenteren valt op zich niet tegen. In je dagboeken stel je jezelf ongeveer elke drie maanden de vraag ‘val ik wel op mannen?’. Het vraagstuk biseksualiteit brengt weer een heleboel andere negatieve stereotypes met zich mee. Daardoor vraag je je soms zelfs af of je niet gewoon een hetero bent, die het allemaal doet voor de aandacht.
Pas op je éénentwintigste kom je – eindelijk – uit de kast bij je ouders en zusje. Het is een hele opluchting om van dat dubbelleven af te zijn. Ze ontvangen het eigenlijk zo goed, dat je niet begrijpt waarom je het niet gewoon eerder hebt verteld.
Daarna gaat het ineens hard. Het echte leven begint, je krijgt steeds meer queer vrienden en – ervaringen, waar je je tig keer comfortabeler bij voelt dan bij alles daarvoor. Je begint daardoor ook steeds meer het idee te krijgen dat mannen het toch niet helemaal zijn voor jou. Maar inmiddels ben je op een punt waar het niet meer voelt alsof je je moet verantwoorden voor die verandering. Het is ook niet erg dat je die twijfels hebt (gehad).
Dat is misschien wel één van de belangrijkste lessen die je leert. Niet iedereen weet vanaf dag één hoe de vork in de steel zit en seksualiteit is minder strak omkaderd dan mensen vaak doen voorkomen. Plus, door de maatschappelijke normen denk, of hoop, je soms ook gewoon dat je iets aantrekkelijk vindt. Die realisatie geeft je wat rust over je identiteit.
Wat jou bovendien vooral veel zal helpen, is dat je jezelf steeds meer terug gaat zien in het medialandschap. Ineens worden er populaire series en films gemaakt met meerdere lesbische en/of biseksuele vrouwen in belangrijke rollen. Voor het eerst staat er een liefdes-duet tussen twee vrouwen in de Billboard Top 100. En met het WK zoenen voetbalsters openlijk op het veld. Dit soort dingen waren in 2008 nog nauwelijks denkbaar. Je ziet ook hoeveel impact dit heeft, bijvoorbeeld op de vrienden van je zusje. Die durven op de middelbare school wel toe te geven dat ze niet hetero zijn, zelfs als ze nog niet weten hoe en wat precies.
Voor jou komt dit verhaal misschien iets te laat, maar ik hoop dat anderen er iets aan hebben. Deze brief is voor iedereen die een soortgelijk proces beleeft, vooral mensen die nog veel terrein te winnen hebben. En hopelijk is het over tien, vijftien jaar zo normaal om LHBT+ te zijn, dat een platform als Expreszo niet eens meer hoeft te bestaan.
Liefs, Laurie
Zomer 2019
Over de auteur(s)
