Je kent ze wel, van die mensen die het heerlijk vinden om op zondag een boswandeling te maken. Van die mensen die op tweede kerst- of paasdag naar de meubelboulevard gaan. Van die mensen die als je naar hun weekend vraagt, huishoudelijke taken opnoemen. Burgerlijke mensen. Vanillemensen noem ik ze. Iedereen vindt vanille wel prima, maar niemand heeft het als lievelingssmaak. Het zijn de labradors onder de mensen.
Ik weet niet waar het vandaan komt, maar ik ben heel erg allergisch voor deze mensen. Ze halen het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik heb me dan ook altijd heel erg afgezet tegen burgerlijkheid. Deels omdat ik ze nietszeggend en saai vind, maar ook omdat ik bang ben om ooit zo te eindigen. Wat nou als ik straks veertig ben en mijn hoogtepunt van de week de zaterdagse boodschappen is? Dat ik in een buitenwijk woon, in een nieuwbouwwijk, tussen de gezinnetjes. Dat mijn leven één grote grijze waas wordt, met af en toe een vleugje beige.
Ik weet dat het bevooroordeeld klinkt en misschien zelfs wel een beetje hysterisch. Toch kan ik het niet laten om met mijn ogen te rollen als ik op Facebook een foto van een bord eten, benen in de zon of foto’s van kinderen zie. En weet ik niet hoe snel ik me uit de voeten moet maken als ik bij iemand thuis kom en er van die boeddha-beeldjes in de vensterbank staan, of van die stukken serviesgoed waar op staat wat je er in moet stoppen. Doodsbang dat die burgerlijkheid besmettelijk is.
Natuurlijk hebben we allemaal wel eens onze burgerlijke momentjes. Zelfs ik. Nu ik een vast vriendje heb merk ik dat ik minder vaak uitga. Regelmatig zit ik met mijn vriendje op de bank met een zak chips, terwijl we naar iets op Netflix kijken. En ik ben dit jaar zelfs naar de huishoudbeurs gegaan, ironisch natuurlijk. Maar ik was er wel. Dus ergens zou je mij ook burgerlijk kunnen noemen. Maar vanille zal ik nooit worden. Vanille met aardbeien pepersaus en chocoladebrokken misschien. En burgerlijk ben ik zeker niet. Nou ja, misschien tegendraads burgerlijk.
Over de auteur(s)
