Pinkwashing, het zogenaamd verdedigen van queer-rechten puur en alleen om anderen ervan te beschuldigen niet ‘progressief’ te zijn, om dingen te verbloemen of om zelf beter over te komen, gebeurt niet alleen in Nederland. Ook in Israël probeert de regering alles ‘roze te verven’ om zo zelf beter voor de dag te komen. Maar wij zijn meer dan een ‘approval’-sticker, een lege politieke belofte of een wapen, aldus Aletta. Zij roept dan ook op tot een boycot van de Tel Aviv Pride.
Jaarlijks worden de straten van Tel Aviv gehuld in regenboogvlaggen en arriveert een toenemend aantal toeristen, van 6.000 in 2005 naar meer dan 60.000 in 2016, om Israël´s LHBT-gemeenschap te vieren. Is deze traditie een oprecht teken van solidariteit of een cynische marketingmove van een apartheidsregime? Ondersteunt Israël ons of is het promoten van een ´gay friendly image´ een onderdeel van een normaliseringsbeleid? De Tel Aviv Pride doet het lijken alsof Israël zijn steun voor de LHBT gemeenschap trots van de daken schreeuwt, maar vergeet te vermelden dat in 2005 tijdens Pride 6 mensen zijn neergestoken door een Israëlische burger, ook vergeten ze te melden dat homoseksuele koppels niet kunnen trouwen in hun land. Nog geen jaar geleden werd het voorstel van de voormalige minister van volksgezondheid Yael German om heteroseksuele ´bekeringstherapie´ voor minderjarige homo´s strafbaar te stellen door de Knesset afgewezen. Het is dus nog steeds legaal om minderjarige LGBTQ+ kinderen in kampen te zetten om van hun seksualiteit ´genezen´ te worden.
Netanyahu en zijn regering doen echter hard hun best om deze waarheid te verhullen achter een barrage van queer filmfestivals, feesten en parades om het beeld van Israël als een liberale, homo-vriendelijke democratie te verkopen en subtiel te suggereren dat Palestina per definitie intolerant en homofobisch is. Achter deze marketingstrategie schuilt een geschiedenis van onderdrukking, niet alleen voor de Israëli LGBTQ+ gemeenschap, maar ook voor de Palestijnse bevolking. Deze strategie is een voorbeeld van wat Jasbir Puar pinkwashing noemt: het politiek instrumentaliseren van queer-rechten om een ander te demoniseren of om inbreuken op mensenrechten te verbergen en als ´progressief´ overkomen. De Israëlische overheid ondersteunt meer dan 560.000 Israëlische kolonisten in illegale nederzettingen in de West Bank en Gaza, beperkt de mobiliteit van Palestijnen middels checkpoints en een Apartheidsmuur, arresteert kinderen en dwingt hen om een bekentenis te ondertekenen in het Hebreeuws, wat zij niet begrijpen, en maakt het vrijwel onmogelijk voor Palestijnen om hun eigen huizen te bouwen in Oost Jeruzalem en de 60% van de West Bank onder exclusief Israëlische controle (ook wel zone C genoemd). Dit is zeker niet alles.
Ik doe daarom ook een voorstel: wij, zeker als mede-LHBT´ers, moeten Tel Aviv Pride boycotten zolang zij niet voldoen aan hun internationale verplichtingen jegens de Palestijnen. De Pride wordt hevig gesponsord door de Israëlische overheid, in 2016 hebben ze meer dan 4 miljoen sjekel in het evenement geïnvesteerd. De Tel Aviv Pride is niet alleen het toonbeeld van pinkwashing, een poging om de inbreuk op de rechten van de Palestijnen uit het publieke geheugen te wissen maar ook een belediging voor de geest en oorsprong van de Pride. Het begon in 1968 in New York toen 9 politieagenten de gay bar Stonewall Inn binnenvielen onder het mom van vergunningcontrole, echter was de bar al lang het doelwit van ´willekeurige´ controles. De bargangers en de gehele LGBTQ+ bevolking van New York hadden er genoeg van, een opstand begon onder meer geleid door Marsha P. Johnson en Sylvia Riviera, twee transvrouwen van kleur. Deze opstand was voor gelijke rechten voor alle leden van de LGBTQ+ gemeenschap, een Pride die geen aandacht besteed aan de marginalisering en uitsluiting van de Palestijnse queer gemeenschap is een schande. De vraag die wij onszelf moeten stellen is: zouden Rivera en Johnson trots zijn op deze versie van Pride? Of zouden zij liever willen dat wij de oproep van de Palestijnse Queer Gemeenschap beantwoorden en niet ons niet laten gebruiken als marketingtool. Ik, als LHBT´er, wil niet gebruikt worden om anti-Arabisch sentiment te verspreiden, om een bezetting in strijd met internationaal recht te rechtvaardigen of jouw Islamofobie goed te praten.
Ik heb er genoeg van om als een sticker of approval gebruikt te worden, niet alleen door de Israëlische overheid, maar ook door Wilders die claimt mij te beschermen tegen de zogenaamde bedreiging van moslims, ook door D66 wiens roze vlag voor hen in hoog vaandel staat hoewel hun gemeenteraadsleden voor homo-emancipatie non-binaire schrijvers van Expreszo uitmaken voor ´gutmenschen´. Als LGBTQ+ gemeenschap zijn wij meer dan een sticker, een lege politieke belofte of een wapen van Netanyahu´s regime. Wij zijn mens.
Over de auteur(s)
