“Op mijn verjaardag ben ik er niet hè, dan ben ik met Miranda in Utrecht,” zegt mijn moeder tijdens het eten. Mijn ouders, mijn vriendin en ik zitten in een restaurant in Joure. Mijn moeder is helemaal blij dat we weer eens een weekendje in Friesland zijn.
“Ik heb er heel veel zin in, maar ik vind het ook wel eng hoor”. Mijn moeder gaat naar de gay pride in Utrecht samen met Spreadlove Gay Pride Huggers. Ze is niet lesbisch. Ik ben lesbisch. Mijn moeder is een heteroseksuele christelijke vrouw. Ze gaat naar de gaypride om homo’s te knuffelen. Say what? Homo’s knuffelen. En lesbiennes, transgender mensen, biseksuele mensen, interseksuele mensen, ook heteroseksuelen en iedereen die daar tussen valt. Bij die gratis knuffel hoort een boodschap. Een onvervalste liefdevolle boodschap, en een excuses.
Een excuses namens de christenen die liefde verkondigen maar niet in daden omzetten. Een excuses omdat de kerk voor veel LHBT-ers nog steeds geen plek is waar zij zichzelf mogen zijn zonder commentaar te krijgen op wie zij liefhebben. Mijn moeder wil laten zien dat er ook christenen zijn die ervoor strijden dat LHBT-ers welkom zijn in de kerk en onvoorwaardelijk geaccepteerd worden.
Gevoelsmens
“Waar ben je bang voor?” vraag ik haar. “Nou, niet zo zeer bang, maar ik kijk er wel tegenop als mensen in discussie willen gaan. Daar ben ik niet goed in.” Dat is waar. Mijn moeder is een gevoelsmens. Ze heeft geen antwoorden op veel geloofsvragen. Levensvragen soms net zo min. Hoewel juist deze vragen er bij mij voor gezorgd hebben dat ik niet geloof, tast het haar geloof in God niet aan. “Ik geloof gewoon niet dat God zijn kinderen verlaat als ze homo zijn, ook niet als ze een relatie met iemand van hun eigen geslacht aan gaan. Zo is God gewoon niet,” voegt ze toe. Mijn moeder gelooft met haar hart en heeft lief met haar hart. Zeg maar gerust dat God haar zo heeft gemaakt.
“Mam, dàt is toch je boodschap? Spreek met je hart. Je hoeft niet bang te zijn dat homo’s en lesbiennes hierover met je in discussie gaan. Als er al iemand met je in discussie gaat over theologie, dan zijn het misschien christenen die het niet met jullie eens zijn. Dan vertel je hen gewoon mijn verhaal”.
Kast in de kerk
Dat mijn moeder zo strijdvaardig is voor een veilige plek voor LHBT-ers binnen de kerk, komt door mijn coming-out. Of beter gezegd: die kast in de kerk waar ik tien jaar in heb gezeten. Onze kerk was heel duidelijk over homoseksualiteit: het is een zonde, en zo heeft God je niet gemaakt. Ik heb tien jaar lang overhoop gezeten met mezelf, het leven, God en mijn sociale omgeving. Pas na mijn coming-out op mijn 22e werd het mijn ouders duidelijk hoeveel pijn en verdriet ik stilletjes in de kast heb geleden.
Tot groot ongenoegen van mijn ouders, nam onze kerk hiervoor geen verantwoordelijkheid. Hooguit een schijnvertoning. “Het spijt ons dat zij dat zo heeft ervaren.” Maar er veranderde niets in hun houding ten opzichte van homoseksualiteit. Je kan niet met je gelijkgeslachte partner naar de kerk, zonder commentaar.
“Ja, dat is ook zo. Ik ben zo trots op jullie, jullie allebei. Ik hou ontzettend veel van m’n moppies.” Haar ogen worden een beetje waterig en beginnen te stralen. Ze knijpt ze toe en blaast ons een kusje.
Ik ben trots op mijn moeder. Voor mij hoeft ze deze strijd niet te voeren. Ik heb geen interesse meer in een plekje binnen de kerk. Mijn geloof is allang doodgebloed en dat weet ze. Ze voert de strijd ook niet voor mij, maar voor elke jeugdige LHBT-er die haar kind had kunnen zijn. Ze is betrokken bij wijdekerk.nl waarmee ze meer ruimte wil creëren voor LHBT-ers binnen de kerk. Zodat christenen de vrijheid hebben om uiting te geven aan hun geaardheid en LHBT-ers de vrijheid hebben om uiting te geven aan hun geloof.
Femke van Hettema is fotograaf en dit is haar eerste column voor Expreszo. Credit voor illustratie gaat naar Frank van Reenen van wijdekerk.nl.
Over de auteur(s)
