Ken je dat? Je voelt je niet zo fijn, hebt je dag niet, moet ongesteld worden, het regent al heel de week. Zo gaat mijn leven al bijna 10 jaar voor het grootse deel, ik heb de diagnose (chronische) depressie. Ik zet het chronische gedeelte even tussen haakjes omdat ik van mening ben dat dit ooit voorbij gaat. En verder heb ik niet zoveel met diagnoses eigenlijk want ik heb er nog al wat. Ik heb namelijk ook goeie dagen gekend, dagen dat ik kon genieten van het weer, de zon, een serie, lachende mensen. Maar afgelopen maanden waren er weer meer met uitzichtloosheid.
Ik zit sinds een paar maanden opgenomen in een kliniek voor mijn eetproblematiek en omdat ik daar mee aan het werk bent, wordt mijn andere shizzle erger. Afgelopen maanden waren er merendeels dagen dat ik geen vogels meer hoorde fluiten. Als ik mensen hoorde lachen dacht ik:”waarom lachen die mensen? Het leven is helemaal niet leuk, hou op”. Ik lag uren in bed of op de bank doelloos voor me uit te staren of zat alleen maar te huilen.
“Waarom lachen die mensen? Het leven is helemaal niet leuk, hou op.”
Veel mensen snappen dit niet. Ik krijg vaak te horen, “iedereen heeft toch weleens een slechte dag?”, “maar je slikt toch medicatie?”.Allebei is waar. Maar de eerste is zo’n dooddoener. Zeg dit alsjeblieft nooit tegen iemand die een depressie heeft want het is niet te vergelijken met een slechte dag. In een depressie hoop je waarschijnlijk dat je volgende ochtend niet meer wakker wordt, na een slechte dag word je volgende dag weer vrolijk wakker. Bij een depressie word je ook wel wakker, alleen nog steeds depressief dus verplaatst je jezelf stap voor stap in een kleurloze wereld zonder enige uitweg te zien. Je voelt je alleen in een groep van 50 mensen, die eenzaamheid, die diep gewortelde eenzaamheid. Zo pijnlijk. Alsof je een geheim bij je draagt.
Ik kan het ook wel herleiden naar de jaren dat ik voor mezelf hield dat ik op vrouwen viel. Niemand zou het toch snappen, niemand zou het toch accepteren. Nu is dit anders. Maar mijn depressie wordt nog niet altijd geaccepteerd door anderen (niet alleen de mijne, depressie in het algemeen is al een beladen woord) maar ook niet door mijzelf. Ik verbruik vaak liters energie om te glimlachen en te doen alsof het leven leuk is en alles geweldig. Maar diep van binnen breekt mijn hart in kleine stukjes en breek ik ’s avonds in huilen uit onder een deken, want van binnen doet het zo’n pijn.
“Mijn depressie wordt nog niet altijd geaccepteerd door anderen”
Ik hoop/denk dat ik er af kan komen, hier ben ik notabene al jaren voor aan het vechten. Ik heb gelukkig minstens een handvol vrienden die het begrijpen, en die er (als ik toelaat) voor me zijn.. mocht jezelf met deze gevoelens worstelen neem contact op met je huisarts, misschien kan hij/zij jou doorsturen naar een gespecialiseerde instelling voor de juiste therapie en/of medicatie. Dit gevoel is niet voor eeuwig, je bent niet alleen. Zo voelt het misschien, ik weet dat het zo voelt. Ik weet hoe je je voelt, zo voel ik me ook. Ik probeer te bedenken dat er een tijd komt dat ik hier op terug kijk en blij ben dat ik niet heb opgegeven.
Hulp bij depressie van huis uit kan ook via 113.nl of 0900-0113.
Over de auteur(s)
