Ik heb op een dinsdagmiddag in oktober in een verlaten bioscoopzaal eindelijk Call Me By Your Name gezien. Het had even geduurd, maar toch zat ik daar. Het was een gekke ervaring – ik was vijf minuten te laat want ik kwam uit college, had honger als een paard en geen eten en ik had geen idee waar de film over ging, behalve dat het iets met gays zou zijn. Dat was waarom ik er zat. Ervan uitgaande dat Call Me By Your Name zich af zou spelen op een hedendaagse Amerikaanse high school en niet jaren 80 Italië zat ik even te twijfelen: zit ik hier wel goed? Maar toen dacht ik: hoe groot is de kans dat er op dit uur nog een film met gaye mensen gedraaid wordt in deze minuscule bioscoop? Ja, heel klein. Laten we het daar eens over hebben.
De reden dat ik in deze zaal zat tussen de bejaarden en andere dinsdagmiddag-bioscoopgangers, heeft te maken met een heel diep hongergevoel. Een ander soort hongergevoel dan die fysieke sensatie die ik tijdens het kijken ook meemaakte (leer van mij, nooit naar de bioscoop gaan als je eigenlijk flauwvalt van de honger). Ik merk namelijk bij mijzelf dat ik altijd al hongerig ben geweest naar queer representatie. Ik wil heel graag tv-shows/films/boeken/wat dan ook met queer mensen erin consumeren. Meestal ben ik in een tv-serie ook direct gefixeerd op het (vaak enige) queer personage, als die er is – en dan maakt het me gek genoeg niet eens uit of het een vrouw is of niet.
‘Ik was zo hongerig naar representatie dat ik meerdere seizoenen van ontzettend slecht geschreven tv-shows doorstond voor dat ene moment…’
Ik herken die honger naar representatie nu ook in mijn oude gedrag. Om een voorbeeld te noemen: ik ben een soort van opgegroeid op de fandom-kant van Tumblr. Hoewel ik ook de negatieve kanten van Tumblr zie heeft het platform een speciale plek in mijn hart. Dat is namelijk de plek waar ik voor het eerst in contact ben gekomen met feminisme en zo enthousiast raakte dat ik er maar m’n studie van heb gemaakt. Los daarvan is het ook de plek waar ik veel van mijn obsessies, zoals ik ze liefkozend noem, heb kunnen uiten – en waar een groot deel ook is geboren. Zo heb ik verschillende fases gehad en voordat je het vraagt, ja, ook de Twilight fase, #teamedward, of eigenlijk #teamrenesmee, zoals een beschamende zes (6) jaar op mijn neon-gele middelbareschool-rugtas heeft gestaan.
Terug naar mijn punt: ik ben ook binnen zo’n fandom obsessie altijd erg gefixeerd op de queer personages, mochten die er zijn. Of personages die queer zouden kunnen zijn. Ik was zo hongerig naar representatie dat ik meerdere seizoenen van ontzettend slecht geschreven tv-shows doorstond voor dat ene moment waarom een mogelijk queer stel eindelijk bij elkaar zou komen/een moment zou hebben/erkend zou worden. Er zijn voorbeelden genoeg waarbij dat moment nooit komt, maar er slechts naar gehint wordt – ook wel bekend als queer baiting. Zo bevat met name het eerste seizoen van Teen Wolf ontzettend veel homo-erotische spanning tussen Derek en Stiles en shipt ongeveer het hele fandom die twee samen. Dit is dus zo’n show waarbij ik de scenes waar die twee inzaten tig keer heb gezien – en nooit komen ze bij elkaar. Maar denk niet dat de producenten zich niet bewust zijn van wat de fans willen: ze hebben in een promo-filmpje gebruik gemaakt van dit zogeheten One True Pairing door de twee acteurs knuffelend op een boot de fans te vragen op Teen Wolf te stemmen in een of andere awardshow-situatie. Zo hinten ze steeds naar dingen die nooit waargemaakt worden en krijgen wij slechts een schim van een representatie: ongrijpbaar, ontastbaar, altijd buiten handbereik.
‘Zo hinten ze steeds naar dingen die nooit waargemaakt worden en krijgen wij slechts een schim van een representatie’
Ik realiseerde me laatst pas dat mijn obsessieve re-watchen van alle seizoenen van zo’n show en alle YouTube compilaties van de scenes waarin die personages zitten te maken heeft met het op zoek zijn naar representatie. Ik wilde zo graag iemand zien die was zoals ik dat ik zelfs in de minste of geringste semi-homo-erotische scene wel iets gays kon lezen, bij gebrek aan een betere formulering. Ik heb bijvoorbeeld al een heel idee voor een reünie van High School Musical, zonder Zac Efron want wie heeft hem nou nodig, waarbij Ryan en Chad centraal zouden staan en een stel zouden worden. Ik kan je bij meerdere nummers aanwijzen hoe de teksten ook gelezen kunnen worden als queer, of als een hint naar iets queers, of hoe je het ook wil zeggen. Inmiddels schaam ik me niet meer voor mijn obsessieve gedrag rondom zulke shows en films. Ik zie het voor wat het is: een honger naar meer. En daar hoef ik mij niet voor te schamen.
Over de auteur(s)
