“Je ziet er helemaal niet lesbisch uit,” een uitspraak die ik geregeld nog moet horen. Inmiddels ben ik vier jaar uit de kast en weet ik nog steeds niet hoe ik moet reageren als mensen dit tegen me zeggen. Want hoe zien lesbiennes er eigenlijk uit? In het begin dacht ik nog dat iedereen gewoon moest wennen aan het idee dat ik lesbisch was. Misschien konden ze zich het niet voorstellen, en zouden ze langzaam bijdraaien. In de tussentijd kon ik wel een handje helpen.
De eerste maanden nadat ik uit de kast kwam, besteedde ik veel tijd op Pinterest. Ik zocht daar naar inspiratie voor ‘lesbian fashion’ en omdat ik steeds flannel shirts als suggestie tegenkwam, kocht ik er een paar. Ook droeg ik minder jurkjes en probeerde ik me over het algemeen wat minder ‘vrouwelijk’ te kleden. Kortom, ik probeerde aan een aantal stereotypen te voldoen. Ik voelde een sterke bewijsdrang om te laten zien dat ik echt lesbisch was en dat het zeker geen fase was. Dat gevoel bleef aanhouden, omdat mijn outfit keuzes schijnbaar niet hielpen.
Pride
Zelfs een jaar na mijn coming out was ik er nog niet in geslaagd om er ‘lesbisch’ uit te zien. Het was ook het jaar dat ik voor het eerst Pride zou meemaken, en wilde ik er op m’n meest gay uitzien. Ik kocht voor het gemak een shirtje waar ‘I am a lesbian’ op stond. Opgelost, zou je denken. Samen met m’n vader en zusje mocht ik toen meevaren in de botenparade in Amsterdam en Ik was er van overtuigd dat ik er met mijn shirtje aan super gay uitzag en begon vol energie aan de dag.
Het was zo’n toffe ervaring, ik genoot van alle energie en ik kreeg zelfs felicitaties voor mijn coming out. Mensen zagen dus aan me dat ik lesbisch was en ik was blij met de erkenning. Dat ging helemaal goed tot een kennis van m’n vader aan hem vroeg welke van zijn dochters nou gay was. Schijnbaar was m’n shirtje toch niet zo duidelijk als ik dacht. Ergens deed het pijn dat ik niet werd herkend als onderdeel van de community, zelfs niet als het met koeienletters op m’n shirt stond. Ik besloot me maar weer als mezelf te kleden, en niet proberen te voldoen aan een stereotype.
Regenboog speldje
Ik kocht uiteindelijk een regenboog speldje, dat ik altijd op m’n tas speldde als ik de deur uit ging. De bewijsdrang die ik voelde, was na twee jaar wel verdwenen, dus het shirtje droeg ik niet meer. Het speldje gebruikte ik meer als coming out dan wat anders. Als mensen vroegen of ik een vriend had, liet ik ze altijd m’n speldje zien, en de reactie was standaard: “oh, dat had ik niet verwacht, je ziet er verder niet lesbisch uit.” Dat lachte ik weg, en bevestigde dat ik toch echt lesbisch was en veranderde snel het gespreksonderwerp.
Vermoeiend
Hoe erg ik het ook probeerde, ik kon die ene opmerking maar niet loslaten en het begon me steeds meer te irriteren. Wat bedoelde iedereen met ‘er lesbisch uitzien’? En waarom raakte het me zo diep? Waarom vond ik het zo belangrijk om als lesbisch waargenomen te worden? Nog steeds kan ik er niet goed tegen wanneer ik deze vraag krijg. Het voelt alsof ik steeds weer moet bewijzen dat ik niet hetero ben en dat is vermoeiend. Het zou niet aan mij moeten zijn om m’n hele kledingkast om te gooien, alleen maar om beter in een bekrompen beeld te passen. De samenleving zou al die stereotypen moeten loslaten, ze laten geen ruimte over voor de oneindig unieke variaties tussen mensen.
Het feit dat ik niet aan een bepaald stereotype beeld voldoe qua uiterlijk, maakt mij niet minder lesbisch. Het zou juist het bewijs moeten zijn dat queer mensen in allerlei vormen voorkomen en je niet aan iemands uiterlijk zou moeten oordelen over diens seksuele voorkeur. Het is 2021, we weten inmiddels toch wel beter?
Over de auteur(s)
