Een bijzondere krantenkop kwam er voorbij deze zondag: ’11e is gewoon goed!’ Nee, dat is het niet. Dat zeg je tegen een zielig kind dat heeft verloren bij schoolvoetbal. Zo’n sneuerd met een pleister op zijn oog. Douwes optreden en liedje waren goed, maar de elfde plek is gewoon prut. Het is een grote jongen en hij weet dat zelf ook wel.
Ik zeg het maar eerlijk. We zijn een bar slecht Eurovisieland. Dramatisch slecht zelfs. De laatste keer dan we wonnen, was in 1975. In datzelfde jaar werd het verplicht om voorin de auto gordels te dragen. We barsten uit onze voegen van het talent, maar sturen dan volledig de verkeerde kant op. Sinds een paar jaar nemen we Eurovisie weer serieus en sturen we behoorlijke artiesten (Anouk, Common Linnets, Trijntje, Douwe). Met de Common Linnets werden we zelfs tweede! Maar voordat we tot het inzicht kwamen dat het best van belang is wie je stuurt, moesten we wel Sieneke ondergaan. Met een draaiorgel. Daar vond ik het middel sterker dan de kwaal. Dus bij deze speel ik als zachte heelmeester: dit kan en moet beter.
Je kan het je haast niet meer voorstellen, maar ooit waren we een van de grootste spelers in het Europese muzieklandschap. Een uitvinder van een nieuwe stroming. Een baken van hoop voor de nieuwe generatie en een voorbeeld voor de muziekindustrie. Ik heb het over de jarennegentigstijl Eurodance. En om wat specifieker te worden: ik heb het over Twenty 4 Seven.
Voor iedereen die jonger is dan ik – en God weet dat jullie met steeds meer zijn – een korte uitleg: eind jaren tachtig vond een briljante muziekproducer het tijd voor iets nieuws. Hij heeft toen Nance Coolen uit een discotheek in het Brabantse Asten gevist, aan rapper MC Fixx-it vastgeplakt en schiep daarmee Twenty 4 Seven. Het is een van de beste dingen die ons land ooit overkwam. In 1993 was Twenty 4 seven – samen met 2 Unlimited, maar die zijn toch uit elkaar dus daar heb ik geen hoop meer voor – de beste eurodancegroep ter wereld.
Alles wat leuk is aan Eurovisie zit hierin. De outfits, de muziek en vooral het campgehalte. Hoewel dit in de nineties niet eens camp was. Toen was dit gewoon hip. We durfden nieuwe dingen en dat sloeg aan! Ik suggereer niet dat we Nance weer in een full-denim outfit het podium opjagen en dat dat de boel gaat redden. Maar het zou wel kunnen! Wat ook zou kunnen is dat ik mijzelf van mijn balkon werp als we wéér een ballad-achtig nummer sturen. Dus Nance, alsjeblieft?
Anders sturen we gewoon Sieneke weer. Elk jaar. Tot ze ons laten winnen. Daarna mag Oekraïne weer een tragisch nummer zingen over het leed dat we ze met onze draaiorgels hebben aangedaan. Winnen die ook weer eens wat.
Over de auteur(s)
