Toen ik klein was werd ik wel eens uitgenodigd voor kinderfeestjes van jongens uit mijn klas. Ik was dan één van de twee meisjes op het feestje. Het was een beetje een ongeschreven regel om niet maar één meisje uit te nodigen. Zelf nodigde ik nooit jongens uit op mijn kinderfeestjes. Ik was het best bevriend met andere meisjes uit mijn klas. Van kinds af aan en tot nu toe is de meerderheid van mijn omgeving vrouw. Dit is al zo lang zo dat ik er niet eens meer bij stilstond dat dit niet vanzelfsprekend hoeft te zijn.
Bevriend zijn met mannen
Nu werk ik in de ICT, omringd door mannen, en merk ik dat ik wel een connectie heb met en zoek bij mannen en het ook erg fijn vind als hier vriendschappen uit voort komen. Als ik terug denk aan vriendschappen die ik heb gehad met jongens en mannen in mijn leven, heb ik veel hiervan als fijn ervaren. Het voelde bijna specialer dan een vriendschap met iemand van hetzelfde geslacht als ik. Ik denk dat ik mezelf ergens toch wijs maakte dat vriendschappen met het andere geslacht zo lastig en taboe waren, dat ik wel heel speciaal was dat dit bij mij dus wel mogelijk was. Dat jongens mij aardig vonden ondanks het feit dat ik een meisje was.
Veel van deze vriendschappen liepen echter stuk. Ook op volwassen leeftijd heb ik dit meegemaakt. Wanneer ik denk een goede connectie te hebben met een man, eindigt dit niet goed. En in de meeste gevallen komt dit toch door één ding: de friendzone.
Friendzonen. Ik word heel vaak beschuldigd van dit fenomeen. Ik kan bevriend zijn met een man en hij laat mij na een tijdje weten gevoelens voor mij te hebben. Die gevoelens zijn niet wederzijds en ik geef aan dat ik alleen vrienden wil zijn. De man is gekwetst maar gaat daar mee akkoord en bam: ik heb hem gefriendzoned.
Friendzone vs. Lovezone
Ik heb me ellendig schuldig gevoeld over mijn gewoonte om mannen te friendzonen. Het heeft altijd gevoeld als iets wat mijn schuld was. Ik moet zo nodig die gevoelens niet hebben. Ik kan toch best wel wat harder proberen, dan raak ik tenminste de klik niet kwijt die ik had en hou ik hem tevreden. Natuurlijk werkt dit niet zo en ik zou mezelf alleen maar te kort doen door in deze gedachtegang mee te gaan.
Toen ik twee jaar geleden dezelfde situatie opnieuw meemaakte, knapte er iets in me. Ik werd boos; boos op hem en boos op mezelf. En vooral boos op de hele maatschappij die me heeft aangeleerd dat mannen en vrouwen alleen een connectie kunnen hebben als het romantisch is. Wanneer ik denk een vriendschap te hebben en de man toch meer wil, friendzone ik hem niet, hij lovezoned mij. Ik raak iets kwijt. Van liefde was hiervoor nooit sprake, liefde stond voor mij nooit op de agenda. Maar vriendschap is nu ook van de tafel. Want hoewel de friendzone heel vriendelijk klinkt, is de klik vrijwel direct weg.
Het voelt niet meer veilig. Elk moment, elke actie ligt onder een vergrootglas. Als ik te lief doe, vat hij dit misschien weer verkeerd op. Dan geef ik hem hoop en zijn we weer terug bij af. Maar ik snak naar die connectie die we eerst hadden. Ik wil dat terug. Eenmaal in de lovezone kom ik hier moeilijk uit. Mijn beste gok is dat de man een relatie krijgt en mij compleet vergeet, of dat hij op mannen valt. Want ja, met mannen die op mannen vallen, daar kan je als vrouw wel bevriend mee zijn natuurlijk.
Wel als je queer bent
“Is hij homo dan?” is de eerste vraag die mijn ouders aan me stellen wanneer ik een keer met een man iets ga doen.
Ik snap de vraag, zij gunnen het mij om niet weer in de lovezone te belanden.
Zelf heb ik hier ook geen zin meer in. Ik merk dan ook dat ik mannen uit de weg ga voor vriendschappen tenzij ik weet dat zij getrouwd zijn en kinderen hebben, op mannen vallen of dat zij weten dat ik op vrouwen val. Dit laatste gebruik ik soms in mijn voordeel.
Hoewel ik biseksueel ben, vertel ik dit niet altijd. Ik vertel dat mijn partner een vrouw is. Dat wij samen wonen en 2 konijnen hebben. Dat ik graag met haar een leven opbouw. Ik verzwijg dat ik ook op mannen val en hier relaties mee heb gehad. Dit voelt toch alsof ik ergens hoop geef. En die hoop voelt onveilig voor mij. Toen ik een mannelijke vriend vertelde dat ik biseksueel was, zag ik bijna de verandering tussen ons gebeuren. Alsof ik een vrijbrief gaf om romantisch benaderd te worden, hoewel ik hoe dan ook een relatie had.
Deze ingewikkelde relatie met mannen blijf ik lastig vinden. Ik verlang naar iets wat ik moeilijk kan krijgen en als ik dit heb, heb ik het gevoel constant te moeten benadrukken dit voor mij niet romantisch is. Naar de film gaan met een mannelijke vriend is voor mij gewoon een filmpje pakken en dit zou dat ook mogen en moeten zijn.
Ja, het is vervelend om gevoelens te hebben voor een vriend en die niet beantwoord krijgen. Maar het is ook heel vervelend aan de andere kant te staan.
Over de auteur(s)
