Daten zuigt ballen. Grote. Harige. Ballen. Hetzelfde geldt voor verliefd worden. Ook vre-se-lijk. Ik heb er helemaal niets mee. Daten gaat bij heteroseksuele mensen veel makkelijker. Er lopen er miljoenen van rond. Keus zat. In onze gezellige LHBT gemeenschap is je keuze aardig beperkt. Want in de meeste gevallen loopt de jongen die jij leuk vindt achter een andere jongen die weer hopeloos achter een andere jongen aanloopt. Het is een vicieuze cirkel waar wij niet uit kunnen breken.
En als het dan een keertje lukt, houd jezelf vast want het wordt een lastig ritje! Deze jongens hebben altijd mankementen. En dan moet je eerst nog een elkaars dating-geschiedenis door. De kans is namelijk heel groot dat jullie dezelfde jongens gedate hebben. Amsterdam lijkt groot totdat alle beschikbare jongens in hetzelfde straatje uitgaan. Mijn dating-geschiedenis is op z’n zachts gezegd een puinhoop. Heel mijn liefdesleven eigenlijk. Ik ben 24 jaar en heb nog nooit een serieuze relatie gehad. Dit heeft enige zelfreflectie nodig. Dat gaan we ook doen maar dat bewaar ik voor een ander keertje. Terug naar mijn dates.
Mijn allereerste date was best oké voor mijn doen. Hij kwam aanlopen, iets korter dan verwacht maar hij was op tijd dus de date mocht doorgaan. Bij aankomst had ie een cadeautje voor mij meegenomen. EEN FLES WIJN. Gelukkiger krijg je me niet. Helaas was boy #1 geen lang leven beschoren. Hij kwam te laat op onze tweede date en dat is het vonnis om van het eiland afgestemd te worden.
Boy #2 was een exchange student uit London. Ik kan prima Engels spreken, alleen niet op commando. Deze lul was te zelf ingenomen dus het was weer tijd voor mij om op te staan en weg te lopen. Twee uur lang naar iemand luisteren die over zichzelf in derde persoon kletst is lang. Geloof me.
Boy #3 was leuk, totdat ik zag dat hij een lange bomberjack aan had. Noem me oppervlakkig maar dat was een no go. Ik heb het nog drie keer geprobeerd FYI. Bij de derde keer probeerde hij me te zoenen. Ik heb mijn hoofd weggedraaid. Sorry, maar ik ben geen fan van openbare affectie. Ik hoef hier niet bij te vermelden dat ik nooit meer iets van hem heb gehoord.
Boys #4, #5, #6, #7, #8 en #9 waren ook rampen. Niet zomaar rampen maar national disasters. Er zat een leuke date tussen wat nog een tijdje heeft voortgeduurd. Dat begon me al heel snel te benauwen. Ik zag allerlei dingen voorbij flitsen zoals een gedeeld Facebook-account. Met braakneigingen heb ik zijn nummer verwijderd.
Ik baal echt van het feit dat het leven geen Johan Nijenhuis-film is.
Ik baal echt van het feit dat het leven geen Johan Nijenhuis-film is. Waarom haalt niemand mij op met zijn fietsje en maken we samen een eindeloze rit door het Vondelpark? Waarom kan ik niet een hondenuitlaatservice beginnen en dan op miraculeuze wijze de man van mijn dromen tegen komen? En als ik een keer een leuke jongen tegenkom, hebben ze altijd issues waardoor er niets kan gebeuren. Sorry, ik ben een lot uit de loterij. Ik ben een lot waarmee je miljoenen kan winnen maar toch word ik behandeld als een kraslot van 99 cent.
Ik klaag wel over jongens maar ik ben ook een geval apart. Verliefd worden is niet mijn ding denk ik. Het is me één keer bijna overkomen. Ik raakte helemaal van slag. Ik kreeg nog net geen uitslag in mijn nek ervan. Gelukkig bleek ook deze jongen niet “the one” te zijn. Uh, als ik dit zo teruglees, begrijp ik eigenlijk heel goed waarom ik single ben. Het ligt denk ik aan mij maar dat zal ik de rest van mijn leven blijven ontkennen. Ik ben namelijk perfect. Tijdens een recente versierpoging werd mij verteld dat ik op George Michael leek. Totaal niet waar but I’ll take it. George was een knappe man. Mijn ego was weer gestreeld. Nogmaals, ik ben perfect.
Over de auteur(s)
